Morgunblaðið - 17.01.2014, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 2014
✝ Guðrún Gunn-arsdóttir
fæddist í Syðri-
Vík í Vopnafirði 5.
júlí 1938. Hún lést
á Landspítalanum
í Fossvogi 8. jan-
úar 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Jörgen
Gunnar Stein-
dórsson, f. 1915,
d. 1988, bóndi og
síðar tollvörður, og Gunnlaug
Jónsdóttir, f. 1915, d. 1993,
hárgreiðslukona. Börn þeirra
eru: Guðrún, sem hér er
kvödd, Kolfinna, f. 1939, Þór-
laug Steingerður, f. 1941,
Steindór, f. 1945, og Val-
gerður Salvör, f. 1951.
Guðrún giftist Yngva Gests-
syni, f. 1922, d. 1985, bygging-
artæknifræðingi í desember
1963. Börn þeirra eru: 1.
Gunnlaugar í Ólafsfirði. Eftir
fimm ára dvöl í Ólafsfirði lá
leiðin suður og eftir nokkurra
ára dvöl á höfuðborgarsvæð-
inu fluttu Gunnar og Gunn-
laug til Keflavíkur. Guðrún
vann ýmis almenn störf frá
fermingu og var m.a. starfs-
stúlka á Kópavogshæli. Árið
1959 hófst nám við Kópavogs-
hæli sem kallað var „umönnun
vangefinna“ og fór Guðrún í
það nám og útskrifaðist tveim-
ur árum síðar sem gæslusystir
eins og starfsheitið var í þá
daga. Guðrún lét ekki þar
staðar numið heldur hélt til
Danmerkur í framhaldsnám í
þroskaþjálfun. Við heimkomu
hóf hún störf á Kópavogshæli
og starfaði þar lengst. Síðustu
starfsárin kenndi hún hjá Full-
orðinsfræðslu fatlaðra. Guð-
rún var í hópi fyrstu þroska-
þjálfa hérlendis og sat í fyrstu
stjórn félagsins, sem þá hét
Félag gæslusystra, þegar það
var stofnað 18. maí 1965.
Útför Guðrúnar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 17.
janúar 2014, og hefst athöfnin
kl. 13.
Oddný Ingiríður,
f. 29.2. 1964, maki
Jón Ólafur Ísberg.
Dætur þeirra:
Guðrún Rósa, f.
1987, sambýlis-
maður Helgi Þór
Þorsteinsson, Ólöf
Gerður, f. 1989,
og Salvör, f. 1997.
2. Gunnlaug, f.
13.5. 1965. Börn
hennar Yngvi
Gunnar, f. 1985, í sambúð með
Mai-Elin Aske, sonur þeirra er
Kristján Bjarki, f. 2013, faðir
Yngva er Bjarni Hrafn Ing-
ólfsson, Þorsteinn Darri, f.
1991, og Guðrún Björt, f.
2001, faðir þeirra er Þorri
Þorkelsson. 3. Gestur Karl, f.
11.11. 1969.
Guðrún ólst upp í Syðri-Vík
til átta ára aldurs en þá flutti
fjölskyldan til æskustöðva
Í huga okkar systra eru orðin
amma og Kópavogur samofin.
Amma Guðrún bjó í Kópavogi alla
okkar tíð fyrst í Vogatungu og
síðar í Lautasmára. Hún lést á
Landspítalanum í Fossvogi 8.
janúar sl. eftir skamma sjúkra-
legu.
Amma var alla tíð stór þátttak-
andi í uppvexti og lífi okkar
systra og erum við þakklátar fyr-
ir það og þær góðu minningar
sem við eigum. Þegar amma var
lítil ólst hún upp í Vopnafirði og á
Ólafsfirði og sagði hún okkur oft
sögur frá æsku sinni. Hún hafði
einnig búið í Danmörku, kunni
dönsku og gat búið til danskan
mat sem var alveg ótrúlega góð-
ur.
Tími var eitthvað sem amma
átti nóg af og þegar við vorum litl-
ar brallaði hún ýmislegt með okk-
ur. Hún fór til dæmis með okkur í
sund og lautarferðir, leyfði okkur
að föndra og taka virkan þátt í
heimilisstörfunum. Það var líka
vinsælt að fá að fara í fataskápinn
og snyrtidótið og setja upp tísku-
sýningar. Amma var alltaf stór-
glæsileg í fallegum fötum en hún
kunni vel að meta góða hönnun.
Hún leyfði okkur systrum að fá
göt í eyrun og var ekkert að hafa
fyrir því að fá leyfi hjá pabba og
mömmu. Amma var mikill lestr-
arhestur og las allt á milli himins
og jarðar. Þessi áhugi ömmu á
bókum varð til þess að við syst-
urnar leituðum oftast til ömmu ef
við þurftum aðstoð við námið, sér-
staklega í bókmenntum. Amma
las dönsku blöðin vikulega og það
kom sér vel því ef við lentum í ein-
hverjum vandræðum með dönsk-
una í skólanum var amma alltaf
þar til að lesa og ræða námsefnið
við okkur. Það var eins með
margt annað þar sem amma að-
stoðaði okkur og ræddi málin,
hvort heldur það voru strákar,
skemmtanir, val á kjólum, nám,
matareiðsla eða íbúðakaup.
Amma var snillingur í eldhús-
inu og hélt glæsilegar veislur þar
sem hugað var að smæstu smáat-
riðum þannig að allt borðhaldið
myndaði eina heild. Matargerðin
var í raun algjör galdur sem tók
langan tíma og við fengum að
vera með í þessum undirbúningi
og allir gátu fengið sitt hlutverk.
Henni ömmu fannst að allir ættu
að vera með og allir gætu verið
með þótt við hefðum ekki öllu
sömu hæfileikana eða getuna.
Hún vann við að hjálpa fólki sem
þurfti aðstoð og fannst mikilvægt
að allir fengju tækifæri í lífinu.
Þannig passaði hún upp á þá sem
minna máttu sín hvort heldur það
var fólk eða fuglarnir í garðinum.
Hún veitti okkur einnig góða
leiðsögn út í lífið með því að
kenna okkur vísur og bænir en
„Faðir vorið“ gleymdist aldrei
þegar gist var hjá ömmu. Það var
margt sem við lærðum hjá ömmu
okkar sem við áttuðum okkur
ekki á fyrr en seinna að hún hafði
verið að kenna okkur. Okkur þótti
afar vænt um ömmu og henni um
okkur. Hún var góð kona sem við
systurnar lærðum margt gott og
gagnlegt af og við ætlum að miðla
áfram til næstu kynslóða. Við
kveðjum ömmu með bæn sem
hún kenndi okkur
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Guðrún Rósa, Ólöf Gerður
og Salvör.
Í dag kveðjum við í Fjölmennt
gamlan vinnufélaga.
Fjölmennt er ung stofnun, en
stendur á gömlum merg, þar sem
Guðrún lék mikilvægt hlutverk.
Guðrún lærði þroskaþjálfun
meðan starfsheitið var ennþá
Gæslusystir. Þegar Þjálfunar-
skólar ríkisins tóku til starfa
gerði hún kennslu að ævistarfi
sínu.
Guðrún var frumkvöðull í full-
orðinsfræðslu fyrir fólk með
þroskahömlun. Árið 1983 fékk
Skólinn við Kópavogsbraut fjár-
veitingu til að halda sérstök nám-
skeið fyrir fullorðna íbúa á Kópa-
vogshæli, til að undirbúa þá undir
sjálfstæðara líf. Ekki á forsend-
um þess að þeir hefðu ekki notið
grunnskólamenntunar, heldur á
forsendum þess að vera fullorðnir
með óskir um fullorðinsfræðslu.
Tveir þroskaþjálfar voru þá ráðn-
ir til að annast þessa kennslu,
Guðrún og Sonja Larsen, en báð-
ar höfðu áður kennt við skólann.
Fyrstu námskeiðin voru mat-
reiðsla og umferli, þar sem fólk
lærði að nota strætisvagna.
Frá þessum tíma starfaði Guð-
rún ýmist við grunnskólann eða
fullorðinsfræðsluna í Skólanum
við Kópavogsbraut, þar til að
skólinn varð alfarið fullorðins-
fræðsla 1990, og í sameinuðum
þjálfunarskólum með fullorðins-
fræðslu undir nafninu Fullorðins-
fræðsla fatlaðra. Árið 2002 var
Fullorðinsfræðsla fatlaðra lögð
niður og Fjölmennt stofnuð. Þar
starfaði Guðrún það sem eftir var
starfsævinnar. Kenndi hún m.a. á
fyrstu starfstengdu námskeiðum
Fjölmenntar; ræstingum.
Guðrún var ekki bara dyggur
starfsmaður, heldur líka góður fé-
lagi. Við sem störfuðum með
henni í Skólanum við Kópavogs-
braut rifjum upp þorrablót og
margskonar viðburði úr „Félags-
heimilinu í Voðatungu“ þegar
Guðrún bauð okkur heim á fallegt
heimili, fullt af listmunum og mál-
verkum eldri og yngri lista-
manna.
Hún hafði líka alltaf gott að
leggja til allra mála og hafði yf-
irgripsmikla þekkingu á mönnum
og málefnum, bæði í listum og
mannlífi. Við vottum börnum
Guðrúnar og fjölskyldum þeirra
einlæga samúð.
Fyrir hönd starfsfélaga í Fjöl-
mennt.
Anna Soffía Óskarsdóttir.
Guðrún
Gunnarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Takk amma okkar.
Takk fyrir að þú passað-
ir okkur. Takk fyrir að þú
gladdist með okkur. Takk
fyrir að þú huggaðir okkur.
Takk fyrir það sem þú
kenndir okkur. Takk fyrir
allt það góða sem við eigum
í minningunni um þig. Takk
amma fyrir að þú varst þú.
Þú ert best amma og við
söknum þín alltaf.
Yngvi Gunnar, Þorsteinn
Darri og Guðrún Björt.
✝ Lúðvík VignirIngvarsson
fæddist í Reykjavík
3. nóvember 1939.
Hann lést 22. nóv-
ember 2013.
Lúðvík var sonur
hjónana Halldóru
Halldórsdóttur frá
Gaddstöðum, f. 6.
júlí 1910, d. 4. des-
ember 2012, og
Ingvars Guðmunds-
sonar frá Þjóðólfshaga, f. 23.
apríl 1904, d. 7. janúar 1988.
Lúðvík ólst upp í Reykjavík en
bjó lengst af í Keflavík.
Lúðvík kvæntist Huldu Ólafs-
dóttur og eignuðust þau tvo
syni, Halldór Inga
og Brynjar. Þau
slitu samvistir.
Lúðvík eignaðist
soninn Hörð með
Þórdísi Harð-
ardóttur. Seinni
kona Lúðvíks var
Þuríður Margrét
Haraldsdóttir. Þau
eignuðust þrjú
börn; Ingvar Vigni,
Lindberg Vigni og
Halldóru Margréti. Fyrir átti
Þuríður dóttur, Hrafnhildi Þor-
steinsdóttur, sem ólst upp hjá
þeim. Þau slitu samvistir. Lúð-
vík bjó síðast á Sólvallagötu 26 í
Reykjanesbæ.
Elsku pabbi og afi. Það er
margt hægt að segja um þig, en
leiðinlegur er víst ekki eitt af
því. Þú varst skemmtilegri en
flestir og gast sagt brandara
betur en margur grínistinn.
Þrumuræður um pólitík gastu
líka haldið, enda var oft gaman
að þér þegar leið á kosningar.
Kosninganæturnar með þér og
Grétari bróður líða okkur seint
úr minni, aldrei hefur verið
jafngaman að fylgjast með nið-
urstöðunum og hlusta á ykkur
þrasa um kommana á Neskaup-
stað og sjallana fyrir sunnan.
Þú varst alltaf að leita að besta
staðnum til að búa á og höfum
við flutt oftar en meðalsígauna-
fjölskylda. Stundum náðum við
ekki að pakka öllu upp úr köss-
unum áður en við vorum farin
að pakka ofan í þá aftur.
Tilbreytingarleysi í æsku
getum við víst ekki kvartað yf-
ir. Þú varst Alexöndru afar
góður afi og saknar hún þín
mikið. Á meðan við bjuggum
heima á Íslandi tókstu hana oft
með þér á bryggjurúnt að
skoða bátana og fenguð þið
ykkur ís og spjölluðuð heil
ósköp. Þegar þið mamma voruð
komin til Danmerkur varstu
alltaf tilbúinn að gera eitthvað
skemmtilegt með afastelpunni.
Þú kunnir nöfnin á öllum Spice
Girls-stelpunum og vissir hver
var hvað og þekktir meira að
segja lögin þeirra vel. Þú varst
alltaf skemmtilegur nálægt
börnum og þau hrifust af þér.
Þú varst traustur vinur vina
þinna. Það var erfitt fyrir þig
að horfa á eftir þeim hverjum á
eftir öðrum, þar til nánast allir
voru búnir að kveðja. Ég sé þig
fyrir mér núna í góðum fé-
lagsskap með Bigga, Frikka og
Palla og hrossahláturinn heyr-
ist langar leiðir.
Þú áttir góða vini og þið vor-
uð alltaf duglegir að halda sam-
bandi hver við annan.
Það var oft hlegið að þér á
laugardögum þegar boltinn var
í sjónvarpinu og þú varst með
Bigga á „speed dial“ í símanum.
Um leið og eitthvað gerðist
lagðirðu sígarettuna frá þér og
ýttir á takkann og sagðir „sástu
þetta maður!“ Við undruðumst
það oft að þið skylduð ekki
bara hittast á laugardögum og
horfa á þetta saman. Eitt sinn
var útvarpsviðtal við þig á
Brosinu í Keflavík. Gamall
bekkjarbróðir minn, Haraldur,
tók viðtalið og var það svo
fyndið og skemmtilegt að það
var endurflutt á besta útsend-
ingartíma.
Anna og Auður vinkonur
mínar voru á leiðinni til
Reykjavíkur þegar viðtalið kom
í útvarpinu og urðu þær að
leggja bílnum úti í kanti á miðri
Reykjanesbrautinni, þær hlógu
svo mikið. Þú gast alltaf komið
með svör við öllu og pólitíkin
var yfirleitt það sem þú röflaðir
mest yfir. Ég stríddi þér á
meðgöngunni og sagði að ef
barnið yrði drengur ætti hann
að heita Davíð, Ólafur Ragnar
eða Jón Baldvin, þér þótti það
ekkert sniðugt.
Nú ertu búinn að kveðja
þennan heim og farinn á vit for-
feðranna. Amma og afi og vin-
irnir taka á móti þér og eitt er
víst að það er engin lognmolla á
staðnum lengur. Við mæðgur
viljum þakka þér fyrir allt það
góða og það er engin spurning
að minning þín lifir áfram í
börnum og barnabörnum og öll-
um þeim sem kynntust þér. Þú
varst „one of a kind“ og gleym-
ist aldrei. Saknaðarkveðja,
Hrafnhildur
og Alexandra Lind.
Lúðvík Vignir
Ingvarsson
Elsku mamma.
Við biðjum guð að senda þér ljós
og frið. Við vitum að nú ertu
laus við verki og veikindi og
kvíða fyrir framtíðinni. Pabbi
tekur á móti þér hinumegin með
opinn faðminn og þið eruð sam-
an á ný eins og ykkur var ætlað.
Farðu í friði, mamma.
Helga, Kristján, Árni
og Ásgeir.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
Þetta vers Hallgríms Péturs-
sonar þekkjum við barnabörn
Ellu ömmu vel. Á kvöldin fór
hún með bænirnar og sagði okk-
ur skemmtilegar sögur frá göml-
um tímum fyrir svefninn. Við
eigum yndislegar minningar úr
sveitinni hjá ömmu. Alltaf var
tekið vel á móti okkur. Við
sjáum hana fyrir okkur í eldhús-
inu með opinn faðminn og brosið
að bjóða okkur velkomin í sveit-
ina. Í hvert skipti sem maður
heyrði í henni í síma spurði hún
undantekningarlaust hvort við
værum ekki á leiðinni í heim-
sókn til hennar og Ámunda. Við
minnumst ömmu að spila á org-
elið í stofunni, og við syngjandi
og dansandi með. Oft fórum við
inní herbergið hennar og sóttum
okkur föt og settum upp skart-
gripina hennar og héldum tísku-
sýningu í stofunni. Það var alltaf
fjör hjá ömmu. Á daginn var
unnið í garðinum, við frænd-
systkinin að slá og raka, reyta
arfa eða hengja upp þvott. Já,
það var sko nóg að gera í sveit-
inni. Hún var svo iðin í eldhús-
inu að það vissu allir sem kíktu
við að það var alltaf eitthvað
gott í gogginn hjá henni. Hún
var ekki fyrr búin að ganga frá
einni máltíðinni þegar hún byrj-
aði að spyrja aftur hvort við
værum ekki orðin svöng. Ótrú-
Erla Gísladóttir
✝ Erla Gísladótt-ir fæddist í
Hafnarfirði 17.
október 1930. Hún
lést á Landspít-
alanum Hringbraut
29. október 2013.
Útför Erlu fór
fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju 7.
nóvember 2013.
leg hún amma. Sí-
fellt að passa að
enginn væri svang-
ur. Eldhúsið var
dásamlegur staður
og átti maður oft
skemmtileg samtöl
við hana þar. Feng-
um við oft að heyra
söguna þegar við
bjuggum fyrir vest-
an í Bolungarvík.
Þá hringdum við í
hana og létum hana vita hversu
mikill snjór væri úti og allir
væru á skíðum. Allir nema við –
þar sem við áttum ekki skíði.
Það leið þó ekki á löngu þar til
við fengum sendingu frá þér og
Guðmundi heitnum, en það voru
skíði sem við lærðum öll að
renna okkur á.
Eins rifjaðir þú upp með okk-
ur útilegurnar sem voru oft
farnar. Þú hjá tjöldunum að
vaka yfir okkur. Eitt kvöldið var
svo kyrrt og hljótt úti að þú
heyrðir flugurnar tala. Þú sagðir
svo skemmtilega frá að manni
leið eins og í ævintýri.
Við eigum eftir að sakna svo
margs. Sírópsbrauðsins, með
nægu smjöri, sem var ómissandi
í réttunum. Kjötsúpan þegar
heim var komið eftir réttir.
Amma á rauða náttsloppnum að
koma morgunmatnum á borðið.
Nýlagað hárið og nýju fínu fötin
sem þú varst nýbúin að kaupa.
Brosið og hlýjan. Ekki síst eiga
langömmubörnin eftir að sakna
þín. Elín Eir, fjórði ættliðurinn í
beinan kvenlegg, nafna þín. Hún
var fyrsta barnabarnabarnið og
þú svo hrifin. Þú fórst um allt
með myndaalbúmið í töskunni að
sýna hana vinum í sveitinni, en
svo bættust myndir af fleiri
barnabarnabörnum sem nú eru
orðin 13 talsins. Árni Gunnar
skilur heldur ekkert og spyr
bara um langömmu sína þegar
hann kemur í Breiðás. Við mun-
um sakna þess að koma við hjá
þér og þú ekki þar. Eins að fá
símtöl frá þér á afmælisdögum
sem þú gleymdir aldrei.
Elsku amma. Þú varst svo
stór þáttur í lífinu okkar og við
erum svo þakklát fyrir að hafa
átt þig. Það eru forréttindi að
hafa átt dásamlegan samastað í
sveitinni hjá þér og Ámunda.
Hvíl í friði, elsku Ella amma.
Þín
Elín, Guðbjörn Gunnar
og Guðmundur.
✝
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför ástkærrar móður, tengda-
móður, ömmu og langömmu okkar og systur
minnar,
AÐALBJARGAR JÓNSDÓTTUR
sjúkraliða.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
heimahjúkrunar heilsugæslu Kópavogs,
deildar L-3 á Landakoti og deildar 13-E á Landspítala við
Hringbraut, fyrir góða umönnun og hlýju.
Megi árið verða ykkur farsælt.
Sigríður Rut Skúladóttir,
Valgerður Margrét Skúladóttir, Sveinbjörn Halldórsson,
Jón Hjörtur Skúlason, Margrét Óðinsdóttir,
Steinunn Skúladóttir, Guðni Erlendsson,
barnabörn og barnabarnabörn,
Lilja Sigurrós Jónsdóttir.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.