Frúin - 01.06.1963, Page 19

Hinn yndislegi garður á Annetteveg,
sem ég saknaði svo mjög.
þessu sérkennilega landslagi og þess-
um dularfullu litum náttúrunnar. Það
var ein,s og sjálf eilífðin. Iðulega urð-
um við að herða upp hugann og halda
dauðahaldi í litla vininn, sem bar
okkur, því að ómögulegt var að kom-
ast einu feti lengra án þess að fara
yfir straumharðar ár. Þetta var okk-
ur góð kynning á sérkennúm lands-
ins. Og ég sem hélt, að ekkert í kvik-
myndaheiminum gæti komið mér
lengur á óvart! Dauðþreytt hékk ég
einhvern veginn á foakinu á hestin-
um, þegar við eftir rúmra þriggja
klukkustunda reið komum loksins að
hinum undarlega, afskekkta bónda-
bæ, þar sem við áttum að búa, og
kvikmyndaleiðangrarnir voru gerðir
út frá. Mér var fengið ofurlítið „ka-
mes“, og þarna var allt mjög frum-
stætt. Sængin, sem ég hafði, var heilt
fjall, margfallt þykkari en sæng-
urnar, ,sem maður fær uppi í sveit
hjá okkur, en þrátt fyrir það varð
ég að sofa í peysu á nóttunni sök-
um kulda. Við konurnar urðum að
skiptast á um ofurlítið vatnsfat til
þess að þvo okkur úr, en ekki veit ég
hvernig karlmennirnir björguðu sér.
Að vissum utanhússþægindum lá
löng og erfið leið. En við vorum svo
kurteis og tillitssöm, að við festum
þar upp áletrað spjald, þar til við
urðum öll veik einn góðan veður-
dag, — þá .stóðum við með stuttu
millibili í biðröð eftir endilöngum
stígnum! Auðvitað fannst okkur
þetta allt mjög broslegt, en þó vor-
um við mjög áhyggjufull undir niðri,
því að við höfðum frétt, að tauga-
veiki hefði skotið upp kollinum í
sveitinni, og það var þriggja klukku-
stunda reið til næstu símstöðvar, ef
hringja þyrfti á lækni. Satt að segja
var það í hæsta máta óþægilegt, að
verða veikur á svona afskekktum
stað. Einkanlega hefði það verið dap-
urlegt fyrir þau okkar, sem áttu ást-
vini ,sína svona órafjarri, og sem við
söknuðum svo mjög. En á því létum
við ekki bera fyrr en við vorum
búin að breiða stóru sængina upp
fyrir höfuð á kvöldin. Ánægju okkar
verður ekki lýst, þegar sýndi sig, að
sjúkdómurinn var aðeins venjuleg
umgangsveiki.
í öllum þessum einfaldleik, voru
máltíðirnar þó það einfaldasta. Hvern
einasta dag var borinn fyrir okkur
sami maturinn. Ég veit ekki hvernig
„hængeköd“ er skrifað á íslenzku, en
það er reykt kindakjöt, og það var
forréttur dagsins. Eftirrétturinn var
hið fræga skyr, nokkurs konar súr-
mjólk, sem eiginlega er ágætt á
bragðið, en því miður bragðaðist mér
það ekki þá. Einu sinni í viku feng-
um við stóran, dásamlegan lax úr
ánni. Það þótti okkur hátíðamatur.
Þegar við vorum orðin uppiskroppa
með síðustu sígaretturnar (þeirri síð-
ustu var skipt í þrjá búta), sýndu
karlmennirnir, félagar mínir, þá ridd-
aramennsku, að fórna af sínu litla
píputóbaki í sígarettu handa mér, og
var ég mjög hrærð yfir þessu. Ég
hafði, einu sinni þegar ég var á Spáni,
lært listina að vefja sígarettu, og hér
varð ég nú að vefja sígarettuna með
salernispappír, með rammsterku tó-
baki, og skemmtu félagar mínir sér
konunglega yfir þessu. Engin Ab-
dullasígaretta úr rósablöðum hefði
þó smakkazt mér betur á þessu augna-
bliki, enda varð maður bókstaflega
að fá eitthvað til þess að örva sig
í þessu tilbreytingarlausa lífi, sem
við lifðum.
Já, það var sannarlega tilbreyting-
arlaust, því að það ausrigndi næst-
um því hvern einasta dag meðan
við vorum á fslandi. Bæði rithöf-
undurinn og leikstjórinn áttu fullt
í fangi með að missa ekki móðinn,
og enginn undraðist það, því þetta
var í þá tíð er .sólskin eða bjart grá-
veður voru skilyrði til þess að hægt
væri að kvikmynda. Stundum greip
okkur djúp örvinglan. Þarna sátum
við, útilokuð frá umheiminum, við
kringlótt borðstofuborð í pinulítilli
stofu, og gátum ekkert aðhafzt ann-
að en að bíða og bíða. Við áttum
ekki fleiri sögur í pokahorninu, sam-
ræðurnar lognuðust út af, og það fór
jafnvel að bera á smárifrildum.
En strax og stytti upp, ljómuðu
brosin á ný, og við sveifluðum okk-
ur á bak litlu hestunum og köstuð-
um okkur út í vinnuna af lífi og sáL
Hesturinn minn hét Flóin, enda hopp-
aði hnan eins og fló, og það var
dásamlega hressandi og ánægjulegt
að vera á foaki honum. Við urðum
miklir vinir, Flóin og ég, og það var
með angurværð að ég kvaddi hana,
er við fórum. Skapið batnaði nú óð-
um hjá okkur. Það var heilsusamlegt
að fara ríðandi á milli, og vera úti
í þessu hreina, sterka lofti allan dag-
inn, hvort heldur rigndi eða eigi. Og
þegar stytti upp fyrir fullt og allt,
byrjuðum við aftur að kvikmynda
af kappi. Þegar byrjað var eld-
snemma á morgnana, áttum við
stundum erfitt með að bæla niður
sultartilfinninguna, en um 2—3-leyt-
ið birtust frú Mehling og frú Kamban
okkur eins og yndislegir ljósálfar á
hestbaki, færandi okkur kaffi frá
bænum. Það var bezta máltíð dags-
ins, að okkur fannst, og gaf okkur
verulega í svanginn. Kaffið og ný-
bakaðar vöflurnar, sem voru í laginu
eins og hjörtu, smökkuðust okkur
dásamlega.
Við Mehling lentum hvað eftir ann-
að í lífshættu meðan á töku „Höddu-
Pöddu“ stað. Gljúfrið, þar sem taka
átti hættulegustu myndirnar, lá ná-
lægt Hlíðarenda, bæ Gunnars, sem
þekktur er úr Njáls sögu. Tvisvar
sinnum sígur Hadda-Padda niður
klettavegginn í reipi, i fyrra sinnið
til þess að ná í töfrajurtina Angelike,
og í seinna sinnið til þess að fremja
sjálfsmorð. Undarlegast var, að ein-
asta skráman, sem ég fékk, rispu í
lófann, fékk ég þegar við vorum að
æfa uppi á kletti, sem var í mesta
lagi 4 metrar á hæð. En þegar ég
að lokum lét mig síga í reipi úr geysi-
mikilli hæð, skeði það slysalaust, og
þegar við að kvikmyndatökunni lok-
inni komum aftur til Reykjavíkur,
sagði fjallaleiðsögumaður okkar mér,
að þar í borginni tryði fólk því alls
ekki að lítill kvenmaður hefði svifið
yfir hyldjúpum gljúfrunum. Þessi
ágæti og hugrakki maður var einn
þeirra, sem sígur í björgin í hreiðrin,
•sem skipta þar þúsundum. Hvort það
var til þess að ná í eggin eða ung-
ana, veit ég til allrar hamingju ekki.
Lágvaxinn, kröftugur, kattlipur mað-
ur. Hann settist fram á klettabrún-
ina og sagði „góða ferð“, um leið
og ég lét mig síga niður. Það skildi
ég, þótt ég hefði ekki lært nema
fáein íslenzk orð. Hið hlýja foros hans
gaf mér svo mikið öryggi, að ég
renndi mér óhrædd niður, og brosti
meira að segja á móti, meðan ég sá
vingjarnlegt andlit hans. Reyndar
FRÚIN
19