Frúin - 01.06.1963, Blaðsíða 53

Góða nótt. PHKB
HÚN sat á rúmstokknum í nátt-
kjólnum sínum. Henni var kalt.
En hún vildi ekki fara upp. Hún
hataði hann pabba sinn. — Hann er
svo vondur, sagði hún í lágum hljóð-
um. Og svo leit hún upp og horfði á
lokaðar dyrnar.
— Þú ert vondur, pabbi! hvíslaði
hún og brýndi raustina í þrjózku, en
þó ekki meira en svo, að hún gæti
verið örugg um, að þetta heyrðist
ekki fram í stofuna. — Þú ert vond-
ur! Ég hata þig!
Hún fann kuldann leggja til sín
úr gólfinu. Rúmið var uppbúið bak
við hana, en hún vildi ekki fara upp
í, vildi ekki leggjast út af og breiða
sængina yfir sig.
Ég ætla að sitja og láta mér verða
mjög kalt, og þá verð ég veik, og þá
dey ég, þá skal pabbi verða að segja
við mömmu, að hann hafi slegið mig,
og að það er honum að kenna, að ég
er dáin, og þá verður mamma reið
við pabba og vill ekki koma heim til
hans með litla bróður. Þá hatar hún
líka pabba, og litli bróðir hatar
pabba, og hugsunin um litla bróður
fékk hana til að hika lítia eitt. Hana
langaði svo ósköp til að halda litla
bróður í fanginu aðeins einu sinni.
áður en hún dæi. í fæðingardeild-
inni hafði hún fengið að sjá hann og
snerta við annarri hendi hans með
vísifingri. En hann hafði reynt að
halda í fingurinn á henni, og hún
vissi, að honum þótti vænt um hana.
Það væri ósköp leiðinlegt fyrir hana,
ef hann ætti enga stóra systur, þeg-
ar hann kæmi heim. Hún hreyfði sig
snögglega á rúmstokknum, svo að
tærnar komu við gólfið.
Hvað skyldi það annars taka lang-
an tíma, áður en manni yrði svo kalt,
að maður yrði veikur og dæi af því?
Mamma hennar hafði sagt, að ef hún
sæti úti á steintröppunum, svo að
henni yrði kalt, þá gæti hún dáið af
því. En hvernig dó maður af því?
Valt maður bara allt í einu út af og
var þar með dauður?
Hún reyndi að gera sér í hugar-
lund, hvernig pabbi hennar mundi
koma inn til hennar morguninn eft-
ir, þegar hann hefði kallað hvað eft-
ir annað á hana, án þess að hún svar-
aði . .. og kæmi þá að henni dáinni.
Kannske dytti hún fram fyrir sig,
þegar hún dæi. En þá mundi hún
reka sig á, og það væri sárt! Hún
kom handleggjunum þannig fyrir, að
hún hallaði sér aftur á bak. Það væri
áreiðanlega betra að detta um í rúm-
ið, þegar hún dæi.
En mamma hennar hefði verið
heima, hefði alls ekki verið þörf á
að deyja. Þá hefði mamma pressað
buxurnar sjálf, og þá hefði ekki
brunnið gat á þær. En það var ein-
mitt af því að mamma hennar hafði
farið í fæðingardeildina til að eign-
ast litla bróður, að hún hafði tekið
buxurnar hans pabba, kveikt á raf-
magnsstrokjárninu og byrjað að
pressa þær. Það voru svo mikil hné
í þeim. Hún hafði séð það um kvöld-
ið. Og um leið og hún vaknaði um
FRÚIN
53