Frúin - 01.06.1963, Blaðsíða 50

auðæfunum fyrir í öryggishólfi í
banka einum í Monaco, og þar get-
ur enginn náð honum nema með því
að hafa lykilinn í höndum. Og lyk-
ilinn ætlar hún víst ekki að láta af
hendi. Annars er megnið af auðæf-
um þeim, sem hér um að ræða, allt
frá tímum Dsjengis Khans og var í
upphafi ránsfengur. Hann komst
í hendur forföður Baroda-ættarinnar,
sem var borgarstjóri í samnefndri
borg árið 1732, þegar honum kom
til hugar að stofna samnefnt ríki og
gerði það. Um þær mundir var svo
mikil ólga á Indlandi, að enginn tók
eftir því í fyrstu, að stofnað hafði
verið nýtt soldánsdæmi. Og þegar
menn uppgötvuðu hvernig komið
var, létu menn það afskiptalaust.
Furstinn á sífelldu
ferðalagi.
Afkomandi hans, síðasti furstinn
af Baroda, gerði sér ekki mikla rellu
af að glata furstatigninni, því að
hann hafði einungis áhuga fyrir að
koma einkaeignum sínum úr landi
— þeim, sem konan hafði ekki farið
með á eigin spítur. Hann er nú
kominn yfir fimmtugt og hangir ekki
á horriminni, því að hann er vellauð-
ugur þrátt fyrir allt, og er sífellt á
ferðalögum milli helztu borga heims,
en einkum New York, London, Cann-
es og Monaco. Þar er kona hans fyrr-
verandi raunar búsett, og frúrn-
ar, sem fremstar eru í samkvæmis-
lífinu, verða að gæta þess mjög vand-
lega að bjóða þeim ekki báðum, því
að það er heldur leiðinlegt fyrir alla
aðila. . . . Annars þjáist furstinn ekki
af einveru, því að hann sést sífellt í
fylgd með fögrum konum og korn-
ungum.
Við og við upplýsa heimsblöðin,
að furstinn í Baroda sé búinn að
steingleyma konu sinni — eða öf-
ugt. . . . Það mun raunar vera rétt,
þótt heimurinn héldi, að tímabil 1001
nætur væri upp runnið á ný, þegar
brullaup þeirra var gert. Margir
auðugir prinsar höfðu viljað ganga
að eiga Singhu hina fögru, en enginn
var eins ríkur og furstinn í Baroda,
og fyrir bragðið bar hann víst sigur
úr býtum. Þótt hann væri kvæntur,
lét hann Singhu hina fögru ekki í
friði, gaf henni óteljandi skartgrípi
og sigraði hana um síðir.
Furstafrúin dansar cha-cha!
Hann skildi síðan við konu sína og
giftist Singhu, sem var krýnd drottn-
ing Baroda af því að enn voru tvö
ár, þar til Indland átti að verða
frjálst. Singha sat þá á hásæti, sem
gert var úr skíru gulli, og mörg
þeirra djásna, sem hún bar þá, höfðu
verið eign sjálfs Dsjengis Khans.
Brúðargjafirnar skiptu þúsundum —
hver annari meiri gersemi — og
maður hennar gaf henni þvílíkan
fjölda skartgripa, að ekki varð líkt
við neitt nema fjall, að því er magn-
ið snerti.
En Singha var ekki furstafrú af
gamla taginu. Hún var nýtízku kona,
sem dansaði cha-cha og rumba og
aðra tízkudansa, hún kunni að leika
á píanó, og hún kunni að fá sér kokk-
teil eins og aðrir og ekki fyrirleit
hún að fá kampavín í glas sitt. Og
hún var ekki feimin við að kveikja
sér í stórum, gildum og svörtum
vindli á almannafæri og púa eins og
karlmaður.
Þau hjónin fóru dýrar ferðir til
helztu borga Vesturlanda, og tóku
þar mikinn þátt í samkvæmislífinu,
en Singha gaf sér samt tóm til að
gera skyldu sína. Hún ól son snemma
í hjúskap þeirra, og er hann nú orð-
inn 15 ára. Fleiri urðu börnin ekki,
því að furstinn fór allt í einu að verða
leiður á konu sinni. Hann spurði
hana fyrst með hægð hvort hún
mundi ekki fallast á að veita honum
skilnað, en hún tók því all-fjarri. Þá
sagðist hann mundu krefjast skiln-
aðar og knýja hann fram.
Konan bjóst til brottfarar.
Þegar svo var komið, tók Singha
til sinna ráða. Hún afréð að halda
sína leið, áður en maður hennar setti
fram skilnaðarkröfuna og allt virt-
ist kyrrt á yfirborðinu. Svo að lítið
bar á, tók hún að viða að sér alls-
konar dýrgripum — auk skartgripa
sinna — og þegar hún hafði safnað
eins miklu og hún gat haft á brott
með sér án verulegrar fyrirhafnar,
sagði hún bónda sínum, að hún ætl-
aði að fara í stutt ferðalag.' Hann
vissi ekki, hvað undir bjó, fyrri en
sendimenn Nehrus komu til að sækja
auðinn, sem fyrr er getið.
Bæði furstinn og Nehru fóru vel
að furstafrúnni, þegar fréttist, hvern-
ig komið var, og hún var beðin að
skila að minnsta kosti krúnudjásnum
Baroda-ríkis. En við það var ekki
komandi, Singha lét ekki segjast,
hvort sem talað var við hana í góðu
eða illu. Furstinn gafst þá upp, því
að hann vissi, að erfitt mundi fyrir
sig að standa í þessum málaferlum,
og þurfti raunar ekki sjálfs sín vegna
að endurheimta neina gripi frá konu
sinni. En öðru máli gegndi um Nehru
og hans menn. Þeir vildu ekki láta
kvenmanninn gefa sér langt nef bóta-
laust. Nehru greip til ráðs, sem var
áhrifaríkt, þótt það tryggði ekki al-
veg, að frúin skilaði auðæfunum.
Hann tilkynnti, að lagt skyldi hald
á vegabréf hennar, hvar sem til næð-
ist.
Nú eru vegabréf gefin út til mis-
munandi langs tíma, og það brezka
vegabréf, sem furstafrúin af Baroda
hafði haft, þar sem hún var brezkur
þegn, er hún fór úr landi, var gefið
út til langs tíma. Það gilti til ársloka
1957, en frá 1. janúar 1958 var frúin
ekki betur sett en fjöldi flóttamanna,
sem ekkert vegabréf höfðu. Hún var
ríkisfangslaus eins og þeir. Vandinn
var sá einna mestur, að ríkisfangs-
lausir menn fá ekki að vera hvar
sem er, sumar ríkisstjórnir reka þá
á dyr og þeir eiga hvergi höfði að
að halla. En svo illa var ekki komið
fyrir furstafrúnni af Baroda, því að
til var eitt ríki, sem var fáanlegt til
að veita henni hæli. Það var Monaco.
Hún sneri sér til stjórnarinnar þar,
þegar brezka stjórnin hafði neitað
að framlengja vegabréf hennar, og
stjórnin í Monaco hafði ekkert á
móti því að veita þessum fagra
flóttamanni landvist — enda auður
hennar allur geymdur þar, og sumt
af honum hlaut að renna í vasa
heimamanna vegna uppihalds frúar-
innar og hjúa hennar.
Indlandsstjórn lét frúna vita, að
auðvelt væri að leysa þann vanda,
sem hlaut að steðja að henni ríkis-
fangslausri. Vandinn væri ekki ann-
ar en sá, að hún skilaði krúnudjásn-
unum, því að um leið og hún afhenti
þau fulltrúum Indlandsstjórnar,
mundu þeir fá henni fullgilt vega-
bréf, sem gerði henni kleift að fara
allra sinna ferða. En Singha var ekki
á því að beygja sig fyrir slíkri „fjár-
kúgun“. Að vísu langaði hana til að
skreppa til New York, London og
Parísar við og við, en þó var þessi
löngun hennar ekki meiri en svo, að
hún gat vel ráðið við hana.
Hún settist því að í dýru gistihúsi
í Monaco og þar hefur hún búið síð-
an. En hún breytti ekki líferni sínu,
þótt hún væri ríkisfangslaus. Hún
lifði óhófslífi að austurlenzkum sið,
var sífellt í veizlum eða efndi til
þeirra sjálf. Menn fengu ekki séð,
að hún hefði tíma til annars en að
sinna samkvæmislífinu, en brátt
kom á daginn, að hún var ekki iðju-
laus að öðru leyti.
Það var eins og sprengju væri
Framh. á bls. 59.
50
FRÚIN