Frúin - 01.06.1963, Blaðsíða 45

Enginn veit fyrirfram hvernig hann
muni bregðast við, þegar örlögin
greiða honum þung högg og sárs-
aukafull.
Stella Davenport var lífsglöð og
áhyggjulaus ung kona, nokkuð yfir-
borðskennd. Þegar hún var tuttugu
ára, giftist hún glæsimenninu Robert
Davenport. Ástæðan fyrir því var
að líkindum sú, að hann svaraði í
einu og öllu til þeirrar myndar af
væntanlegum eiginmanni, sem hún
hafði skapað í huga sínum. Og hjú-
skapur þeirra varð mjög hamingju-
samur. Þau lifðu áhyggjulausu lífi
í amerískri smáborg. Umhverfis hús-
ið, sem þau áttu, var stór garður, sem
lá niður að litlu vatni. Veður var
hlýtt allan ársins hring á þessum
slóðum, og það var vani þeirra að
róa út á vatnið á kvöldin, þegar Ro-
bert kom heim frá vinnu sinni.
Það var í rauninni ekkert, sem
benti til þess, að þessi sælutími mundi
nokkru sinni enda. Framtíðin var
björt og full af fögrum vonum, og
þau voru bæði ung. Þau skorti ekki
neitt.
En svo gerðist það ....
Það var á rigningardegi að haust-
lagi, þegar Robert þurfti að fara í
viðskiptaerindum til næsta bæjar.
— Eg kem líklega ekki fyrr en
um áttaleytið í kvöld, Stella, sagði
hann við konu sína. — En verði ég
seinna á ferðinni, þá hringi ég og
læt þig vita.
Klukkan varð átta, og hún varð
níu, en það var ekki fyrri en hún
sló tíu, að síminn hringdi. — Já, já,
ég fyrirgef þér, að þú lætur mig vita
svona seint, hugsaði Stella, um leið
og hún gekk brosandi að .símanum.
— Karlmenn eru alltaf svona. Svo
tók hún símann og sagði: — Halló,
ástin.
En þetta var ekki Robert. Það var
ókunnug karlmannsrödd, sem spurði
um frú Davenport. Gleðin slokknaði
í andliti hennar. Hún fann ósjálfrátt
á sér, að eitthvað hafði komið fyrir.
— Já, svaraði 'hún lágri röddu. —
Það er ég.
Röddin í símanum hikaði, það varð
dálítil þögn, og svo komu skilaboðin.
Stella áttaði sig naumast á einstök-
um orðum, en merkingu þeirra skildi
hún greinilega. — Mikið slasaður,
sagði röddin. Robert, hann Bobby
hennar, hafði lent í bílslysi.
Hún reyndi að segja eitthvað, en
varir hennar gátu ekki myndað nein
orð. Hún gat ekki komið upp neinu
hljóði. Það var eins og hún væri
lömuð. Aðeins ein bæn, ein hugsun
komst að hjá henni: Ó, láttu hann
ekki deyja, 'hann má ekki deyja, hann
má ekki ....
Loks sleppti lömunin tökum á
henni, og hún mátti mæla aftur. —
Hvar er hann? hrópaði hún næstum.
Og röddin svaraði, að hann hefði ver-
ið lagður í sjúkrahús, sem var ekki
meira en svo sem hálftíma ferð frá
heimili þeirra. Jú, hún mundi mega
heimsækja hann, og maðurinn lof-
aði meira að segja að sendi bíl eftir
henni.
Eftir á vissi Stella ekki, hvernig
hún hafði komizt til sjúkrahússins.
Öll næsta nótt og næsti dagur var
eins og í þoku fyrir henni. Það var
ekki fyrri en daginn, þegar læknir-
inn sagði henni, að Róbert mundi
hafa það af, að hún vaknaði til lífs-
ins aftur, en jafnframt var eins og
einhver nýr maður vaknaði í henni.
Slysið hafði fengið hana til að vakna
til nýrrar og ábyrgðarmeiri sjálfsvit-
undar og skilnings á sjálfri sér. —
Allt í einu varð henni ljóst, hversu
óumræðilega mikið hún unni manni
sínum, sem hún hafði fram að þessu
talið svo sjálfsagðan hlut í tilveru
sinni.
Róbert varð sterkari með hverjum
deginum sem leið, og var það ekki
sízt að þakka umhyggju og hjúkrun
Stellu, og hann var fluttur heim til
hennar jafnskjótt og læknirinn veitti
samþykki sitt til þess.
— Bíddu bara rólegur, þá skaltu
fá að sjá, ’hversu sterkur og hraust-
ur þú verður, úr því að þú ert kom-
inn heim til mín, sagði Stella hlæj-
andi. — Seinna förum við svo í ferða-
lag saman. Já, hvað segir þú um,
að við færum í smáferð til Evrópu.
Hann brosti til hennar, en hafði
ekki orð á þeim sára kvíða, sem hann
fann til. Það var eitthvað að fótun-
um á honum. Hann gat ekki hreyft
þá framar. Það var eins og lömumn
ágerðist með degi hverjum.
— Ekki vantar hana dugnaðinn,
hugsaði hann í örvæntingu sinni. —
En verði ég lamaður aumingi, þá skal
hún sleppa við að vera bundin mér.
Ég mun láta hana lausa, því að hún
er allt of ung til að vera bundin
sjúklingi.
Hann grunaði ekki, að Stella vissi
meira um heilsufar hans en hann
sjálfur. Læknarnir höfðu nefnilega
frá upphafi verið hræddir við löm-
unina, sem breiddist hægt um fót-
leggi hans.
— En haldið, þér .... teljið þér,
að hann muni ekki geta gengið aftur?
— Það er aldrei hægt að vita með
vissu, svaraði læknirinn. En þegar
hann sá, að hún varð náföl, bætti
hann við: — Það virðist ekki vera
um neinar lífrænar skemmdir að
ræða, heldur að það sé taugalostið,
sem hann varð fyrir, sem orsakað
hefur lömunina. Þar af leiðandi get-
ur hún horfið eins snögglega og hún
byrjaði.
En þær vonir rættust ekki. Löm-
unin hvarf ekki.
Þá tók Stella til við að veita hon-
um hjúkrun á sinn hátt. Þegar hún
var ung, hafði hún lært dálítið í
nuddi, og nú nuddaði hún fótleggi
Roberts á degi hverjum. — Við verð-
um að reyna að kippa þessu í lag,
sagði hún glaðlega. Hann svaraði
henni ekki, en hún sá dimman skugg-
ann, sem færðist á andlit 'hans, og
henni varð ljóst, hversu kvíðinn hann
var.
Þannig liðu tveir mánuðir og síð-
an ,sá þriðji. En ekkert breyttist, og
þess sáust engin merki, að breyting
væri í vændum. Engar horfur virt-
ust á, að Robert Davenport mundi
nokkru sinni geta staðið í fæturna
aftur. Hann sat lengstum í hjólastól
niðri á bryggjunni og dorgaði. Og
með hverjum deginum sem leið, virt-
ist hann draga sig lengra inn í skel
sína. Stella reyndi að hafa ofan af
fyrir honum á allan hátt, en hann
sat aðeins og hlustaði á glaðlega rödd
hennar og horfði á hana með ein-
kennilegu augnaráði, en hann .svaraði
henni ekki.
AÐ VEÐI
Ctftir £aH<fra bcygerA.
FHÚIN
45