Frúin - 01.06.1963, Blaðsíða 20

sortnaði mér fyrir augum eftir það,
en svo herti ég upp hugann og beitti
öllum mínum viljakrafti meðan ég
féll lengra og lengra niður. Ég gerði
eins og mér hafði verið sagt, sveiflaði
mér fram og aftur að klettaveggn-
um, og þegar ég kom að honum, varð
ég að fara mjög varlega, svo að ég
lenti ekki með bakið í klettunum
og slasaði mig, en sparka heldur í
klettinn með klossunum, sem ég var
í, spyrna siðan fast í, svo að ég færi
aftur í stórri sveiflu út að miðju.
Auðvelt var það ekki, en þetta var
eina rétta leiðin til þess að komast
hjá því að meiða sig, svo að það
lærðist fljótt. Iðulega seig ég hvern
daginn á fætur öðrum niður kletta-
vegg. En fjarskalega létti mér þann
dag, er mér var sagt, að nú væri það
í síðasta sinn.
Eitt skipti var ég látin standa 3
-—4 metra fyrir neðan efstu brún-
ina. Það var hola inn í vegginn, þar
sem ég rétt gat komið mér fyrir, ef
ég stóð með beygt höfuð. Hún var
samt nógu breið, því að við hefð-
um getað staðið þar þrjú saman, en
ekki sérlega djúp. Þetta er ekki sem
verst, hugsaði ég, ef ég þarf ekki
að standa hér of lengi. En nú veit
maður, að við kvikmyndatöku hlað-
ast upp erfiðleikarnir, og maður
reynir að stilla sig með allt nöldur.
Það veldur töfum, og ástæðulaust er
að gera leikstjórunum verkið erfið-
ara. Ég reyndi því að skorða mig
eins vel og ég gat, þótt erfitt væri
að ná fótfestu, því að ég var mátt-
laus í hnjánum og hjartað barðist
í brjósti mér eftir klettasigið. Ég tog-
aði í reipið frá honum litla, trausta
vini mínum þarna uppi á brúninni,
þó ekki meira en svo, að reipið væri
ekki strengt og ég hrapaði ekki af
klettasillunni. Síðan leit ég niður og
beið eftir merki um að halda áfram
að leika. Jú, þarna sá á tvo örsmáa
depla lengst niðri í gljúfrinu, Kamb-
an og Gunnar Hansen, og þriðji títu-
prjónshausinn, — kvikmyndavélin —
var þar líka. Ég gaf merki um hvort
við ættum ekki að halda áfram. Ég
var allhreykin af sjálfri mér, þar
sem ég stóð þarna. Ég held að ég hafi
búizt við hrósi og aðdáun á hugrekki
mínu, en þeir voru auðsjáanlega farn-
ir að reikna með, að ég kynni ekki
að óttast. Svei, hvað þetta var leið-
inlegt! Þeir litu ekki einu sinni upp!
Allt í einu sá ég hvers vegna: Þeir
voru að rífast! Það hefur auðvitað
verið út af því, hvernig stilla bæri
kvikmyndavélina, eða hvort hægt
væri að mynda mig í svo mikilli
Frú Clara Pontoppidan er nú orðin fullorðin kona. Hún hefir um langan
aldur verið ein fremsta leikkona Danmerkur. Hér sést hún í veizlu hjá
dönsku konungshjónuniun í Amelienborg, í fyrra, —
fjarlægð. Þeir urðu æstari og æstari,
og fóru að ganga fram og aftur í
heiftarlegum samræðum. Eftir því
sem leið á rifrildið, dró úr kjarkin-
um hjá mér og ég fór að verða tauga-
óstyrk. Loks stóðst ég þetta ekki
lengur, ég myndaði kall-lúður með
höndunum, enda þótt erfitt væri að
sleppa handtakinu á klettaveggnum,
þar eð ég varð að standa allan tím-
ann 'hokin og beygja mig fram, hróp-
aði síðan af öllum lífs og sálar kröft-
um, en þeir heyrðu ekki til mín úr
þessari fjarlægð. Loksins litu þeir
upp, eins og af tilviljun. Þá sýndu
þeir með allskyns handapati, að þeir
bæðust afsökunar, og eftir það gekk
allt vel. Engin mannleg vera hafði
áður komið í þetta litla gljúfur, og
mun sennilega aldrei koma þar, þess
vegna getur enginn gert sér í hugar-
lund, hvílikar andlegar þjáningar ég
leið; og þótt ég um kvöldið, þegar
við vorum komin heim, léti sem ekk-
ert væri og segði hlæjandi frá því,
finnst mér sem þetta 'hafi eiginlega
aldrei komizt fyllilega inn í meðvit-
und þeirra. Svona vorum við, —
höfðum ekki hugann við neitt annað
en kvikmyndatökuna, og ég ekki síð-
ur, að öðrum kosti hefði ég alls ekki
valdið öllu því, sem á mig var lagt.
Hadda-Padda vill í lokin taka elsk-
fólkið á bænum hef ég ekkert nema
myndatöku var ég skorðuð með fæt-
urna lárétt út frá klettaveggnum, og
togaði af öllum kröftum i reipið, sem
Framh. á bls. 39.
20
FRÚIN