Frúin - 01.06.1963, Blaðsíða 54

morguninn, hafði hún farið á fætur
og tekið buxurnar, tæmt vasana og
svo hafði hún lagt buxurnar á strok-
borðið, kveikt á rafmagnsstrokjárn-
inu og tekið rýju, vætt hana og far-
ið að pressa buxurnar.
Þær höfðu orðið svo fínar, bux-
urnar. Það var aðeins á einum stað,
að brotið vildi ekki koma á réttum
stað, svo að hún hafði lagt rýjuna á
þær, sett járnið á rýjuna og skropp-
ið fram í baðberbergi . .. aðeins and-
artak . . . af því að henni var svo
mál ... og svo hafði hún tekið hár-
burstann og burstað hárið á sér
hundrað sinnum, eins og átti að gera,
ef maður vildi fá ósvikna lokka.
Og þá hafði .. . þá hafði . ..
Hún mundi heldur aldrei geta
horfzt í augu við hana móðursystur
sína.
— Nú segir þú frænku sjálf frá
því, sem þú gerðir, skipaði pabbi
hennar, þegar hann fór með hana til
móðursystur hennar eins og aðra
daga, meðan mamma hennar var að
heiman, áður en hann fór í skrifstof-
una.
En hún hafði ekki sagt frá því
fyrr en síminn hringdi rétt fyrir há-
degi, að hún hélt, að það væri pabbi
hennar, sem væri að hringja til að
spyrja, hvort hún hefði sagt frá því.
— Ég brenndi gat á buxurnar hans
pabba í morgun! sagði hún í mesta
flýti, en hélt jafnframt af öllu afli í
hönd frænku sinnar, svo að hún gæti
ekki tekið símatólið. — Það er þess
vegna, sem ég er með rákir á vang-
anum . . .
Hún hafði ekki viljað segja frá því
fyrr, þótt frænka hennar hefði hvað
eftir annað spurt hana, hvaða þrjár
rauðu rákir þetta væru á vanganum
á henni.
Og svo var það alls ekki pabbi
hennar, sem hafði hringt. Hann hafði
ekki hringt allan daginn, og hann
hafði heldur ekki komið til að sækja
hana, svo að hún mætti heimsækja
mömmu og litla bróður.
En frænka hennar hafði hlegið að
henni.
— Litla flónið þitt! sagði hún, og
svo fór hún að hlæja. — Annað eins
og þetta máttu ekki gera!
Hvers vegna skildu þau ekki, að
hún hafði verið neydd til að gera
þetta? Mamma hennar hafði sagt, að
hún ætti að gæta hans pabba vel.
Hún átti að gæta þess, að hann fengi
morgunverð, og að hann mundi að
taka með sér skjalatöskuna á morgn-
ana, og fara í skóhlífar, þegar rign-
ing væri. Og hún átti að hugsa um
allt hitt að auki, sem mamma henn-
ar var vön að gera, en hún gat ekki
hugsað um núna, þegar hún var að
útvega lítinn bróður.
Andartak kom henni í hug, að hún
gæti frestað því að deyja, þar til al-
veg væri komin nótt. Kannske hún
gæti bara klætt sig þegjandi og
hljóðalaust, læðst út og hlaupið til
fæðingardeildarinnar til að sjá
mömmu sína og litla bróður aðeins
einu sinni, og segja líka, að þetta
væri alls ekki þeim að kenna heldur
pabba. Kannske gæti hún fengið
hana mömmu sína til að skilja það
.. . og kannske segði hún þá líka, að
hún . . . já, kannske . . .
Hún brosti allt í einu.
Já, kannske segir mamma líka, að
hún hati pabba, og að hún ætli alls
ekki að koma heim til hans, heldur
vera bara alltaf á fæðingardeildinni
og hafa mig þar hjá sér! Þá þarf ég
alls ekki að deyja!
Brosið hvarf aftur af andliti henn-
ar.
Hvernig ætti hún að komast fram
að útidyrunum.
— Ég hata hann! Ég hata hann!
Hann er svo vondur!
Hún settist upp, án þess að flytja
handleggina.
— Ég hata þig, pabbi! hvíslaði hún.
— Og þú þorðir ekki að fara með
mig til mömmu, því að hún hefði
getað séð, að ég var með rákir á
vanganum, af því að þú hafðir sleg-
ið mig.
Þegar pabbi hennar kom um kvöld-
ið, sagðist hann hafa gert það til að
refsa henni. Það átti að vera refsing
hennar, að hún hafði ekki fengið að
heimsækja mömmu og litla bróður.
Hún fann allt í einu aftur, að tár
leituðu á. Bara að hún mætti sjá
mömmu og litla bróður enn einu
sinni! Því að nú dæi hún víst bráð-
um. Fætur hennar og fótleggir voru
orðin köld, næstum alveg upp að
maga. Og handleggir hennar voru
stirðir, hún fann fyrir náladofa í
þeim.
Kannske gæti hún látið sig velta
út af núna. Og ef hún breiddi dálít-
ið af sænginni yfir sig, en lét fæt-
urna vera út undan henni ...
kannske dæi hún þá samt!
Nú var henni líka orðið kalt á bak-
inu. Og á maganum.
Hún lét fallast aftur á bak á rúm-
ið og lá andartak og prófaði hvern-
ig það væri að vera dáinn, með fæt-
urna hangandi út af rúmstokknum.
Svo mjakaði hún sér dálítið, svo að
hún lá endilöng á rúminu og dró
sængina yfir magann og axlir, og svo
lyfti hún höfðinu á koddann. En fæt-
urna lét hún vera áfram undan
sænginni. Henni var kalt á þeim .. .
ískalt.
Hún heyrði marra í stofugólfinu.
Næstum um leið var tekið í hurðar-
húninn. Hún kippti fótunum í skyndi
undir sængina. Pabbi hennar mátti
ekki vita, að hún væri að deyja. Hún
lokaði augunum fyrir ljósinu, sem
var kveikt í loftinu; en hún heyrði,
að hann læddist nær, og hún fann,
að hann laut ofan að henni. Fyrst
varð hún vör við tóbakslykt. Svo
komu skeggbroddarnir á höku hans
við vanga hennar. Og nú kyssti hann
hana.
Og hún gætti þess að depla ekki aug-
unum. Strax á eftir var ljósið slökkt
aftur. Hurðinni var lokað. Það marr-
aði í stofugólfinu. Svo varð allt
hljótt.
Hún lá andartak og hugleiddi,
hvort hún ætti að stinga fótunum
undan sænginni aftur. En kannske
... kannske, hugsaði hún, fyndist
pabba hennar það leiðinlegt, ef hún
dæi. Kannske kæmi lögreglan þá til
að taka hann.
Kannske ætti hún heldur að bíða
og ...
Hún fann, að augu hennar voru
alveg að lokast, og hún neyddi sig
til að sofna ekki. Hún þurfti að biðja
kvöldbænina sína. Hún ætlaði að
hafa litla bróður með í bæninni, eins
og hún var vön, sátt við allan heim-
inn, og viss um, að heimurinn væri
líka sáttur við hana.
— Góða nótt, pabbi!
VARÐVEITIÐ UNGLEGT ÚTLIT
YÐAR MEÐ GÓÐUM SVEFNI.
Framhald af bls. 25.
annarri heim, og loks getið þér ekki
komizt af án þeirra. Hafið það hug-
fast, að líkaminn verður að losa sig
aftur við þessi efni og húðin segir
fljótlega til um það, hversu þér eruð
háðar þeim. Þér skuluð heldur fá
yður eina matskeið af hunangi eða
glas af heitu sykurvatni eða epli,
áður en þér leggist til svefns.
Góður svefn fegrar húð yðar, hann
heldur andlitsvöðvum yðar sléttum
og unglegum og ekki sízt hafa augu
yðar og augnaumbúnaður gott af góð-
um svefni. Það er einmitt góður svefn,
sem gæðir augu yðar hinum eðlilega
gljáa, og hann er bezta aðferðin til
að verjast hinum litlu, djúpu hrukk-
um umhverfis augun, sem allar kon-
ur óttast.
54
FRÚIN