Stígandi - 01.07.1943, Qupperneq 47

STÍGANDI
FRANCES DWYER:
SKOLLA-FAXI
F. H. BERG þýddi.
Hlédrægir menn heimsækja stundum staði, sem þeir hafa enga
löngun til að koma á. Orsökin er, að aðrir draga þá með sér, og
sú var ástæðan til heimsóknar minnar til Salzburg, þegar söng-
hátíðin stóð yfir.
Eg er ósöngvinn og ekki tónfróður, og þegar svo ber við, að
ég verð að hlusta á hina hærri tegund hljómlistar, reyni ég að
útiloka það, sem mér er þraut að hlusta á, með því að virða
fyrir mér útlit og andlitsdrætti áheyrendanna.
Svo var það í Salzburg, meðan þýzkur slaghörpuleikari
glímdi við langa og leiðinlega hljómkviðu, að ég tók að virða
fyrir mér aldraðan mann, er sat einn á sérstökum stóli, sem var
með fornu, upphleyptu leðurbaki og mynd af skjaldarmerki
með máðri gyllingu.
Stóllinn stóð á afviknum stað, og framan við hann var
strengd rauð snúra, sem skildi þann, er á honum sat, frá öðrum
áheyrendum.
Maðurinn leit út fyrir að vera um sjötugt — ef til vill eldri,
alls ekki yngri. — Andlitsdrættirnir voru fagrir, og hörundslit-
urinn minnti á dýran marmara. Augun voru svört, og þau gáfu
andlitinu hinn lifandi svip. Hendurnar voru langar og hvítar
sem mjöll, og hann studdi þeim á hnén. Hann sat hreyfingar-
laus, og sál hans virtist teyga tónana, sem mér voru leiðinlegur
hávaði. Ég hugsaði með mér: Þarna situr maður, sem kann að
taka á móti því, sem öðrum er hrelling að hlusta á. Það lá við,
að ég öfundaði manninn af nautn hans.
Mér virtist hann líkjast keri, sem tekið gat á móti og varð-
veitt og skilið hverja hina minnstu sveiflu þeirra tóna, sem
fram hjá mér fóru sem hávaði.
Loks kom hlé. Það var sem hríð dytti af húsum! Ég spurði
leikhússendil, hver hann væri, gamli maðurinn. Sendillinn virt-