Stígandi - 01.07.1943, Síða 49

STÍGANDI
SKOLLA-FAXI
39
Augun hans Vasonji kunnu enga kurteisi. Þau létu engum líðast
að segja eiganda þeirra ólíklega hluti án þess að véfengja frétt-
ina. Þau voru fyrir eigandann hið sama og svissneskur lífvörður
um konunga og keisara á fyrri öldum.
„Skolla-Faxi!“ stamaði hann, en augun sögðu: Hvar? „í
frumskógum Ástralíu“, svaraði ég. „Og------og —Varir hans
bærðust, en gátu ekki myndað orðin eða nafnið, sem í huga hans
bjó. Eg veitti honum athygli og beið, beið þess að hann gæti
spurt, gæti nefnt nafnið hennar — konunnar með bláu augun,
hvíta hörundið og löngu, gulu flétturnar, sem ég mundi svo
vel eftir. Ég hafði oft hugsað um, hvað hún hefði heitið, nú vissi
ég, að ég mundi verða þess vís.
„Og Marga?“ spurði gamli maðurinn. „Og Marga?“ endur-
tók ég. „Hún var hjá honum“. Mér varð kynlega við, er ég
heyrði nafnið. Ég hefði getað grátið. — Auðvitað hlaut hún að
hafa heitið Marga. Sendillinn hafði staðið í nálægð við okkur,
meðan við ræddumst við; hefir máske búizt við að verða látinn
vísa mér á dyr. Allt í einu sendi gamli maðurinn honum augna-
kast, og sendillinn hraðaði sér burtu. Þegar hann var farinn,
sagði Vasonji: „Saga yðar, eða það sem ég hefi heyrt af henni,
kemur flatt upp á mig. Gjörið svo vel að fylgjast með mér,
þangað sem ég bý“.
Við gengum yfir mörg þröng stræti. Margir tóku ofan fyrir
Vasonji, en hann tók engra kveðjum. Hann gekk hiklaust og
teinréttur.
Við fórum fram hjá Getreidgasse. Hann lyfti hendinni til
kveðju og mig furðaði það, því að ég sá þar engan í nánd, seinna
komst ég að því, hvers vegna hann heilsaði.
Loks komum við að litlu gistihúsi, sem hét Golden Birn. Það
stóð við Judengasse, og þar gengum við upp á loft, þar bjó
Vasonji í stórum herbergjum, sem vissu út að Kapusinerberg.
í stofunni stóð stór slagharpa á miðju gólfi, og á borði í stof-
unni voru stórir hlaðar af nótnaheftum, þar stóð einnig skál
með gulum og rauðum blómum.
Það var eitthvað í andrúmslofti stofunnar, sem örvaði skap-
gerð mína. Ég hafði líka sögu að segja, undarlega og örlaga-
þrungna sögu, og ég fann, að ég mundi segja hana undandrátt-
arlaust. Ég mundi ekki hlífa tilheyranda mínum, hann skyldi
fá að fylgjast með, nauðugur, viljugur. Hann skyldi fá að hlusta
á fleira en hljómkviður! Vasonji benti mér til sætis, smeygði sér