Stígandi - 01.07.1943, Qupperneq 50

40
SKOLLA-FAXI
STÍGANDl
úr kápunni og renndi sér niður í hægindastól. Hreyfingar hans
vöktu hjá mér hugsun um beinlausan líkama. Svo leit hann á
mig þessum dökku augum, sem lýstu efa og tortryggni, minntu
á gáfaðan varðhund, sem er tortryggur gagnvart gestinum
vegna tryggðar sinnar við húsbóndann. Hund, sem ekki vill
leggjast niður, þótt honum sé skipað.
Það voru þessi augu, sem höfðu þau áhrif á mig, að ég ásetti
mér að segja sögu mína þannig, að sá, er hlýddi, skyldi minn-
ast hennar.
Það var Vasonji, sem hóf samtalið með þessum orðum: „Ég
hefi alltaf átt þess von að frétta, hvernig slysið vildi til, frétta af
því nákvæmlega. Ég fékk á sínum tíma bréf frá einhverjum op-
inberum starfsmanni stjórnarinnar um tilfellið“. „Áleit hann
það hafa verið slys?“ Ég kastaði spurningunni fram eins og
sprengju!
„Viljið þér“, — mælti Vasonji, „segja mér afdráttarlaust allt,
sem þér vitið frá því þér sáuð þau fyrst? Ég vildi fá að vita
allt sem greinilegast. — Hann var lærisveinn minn. Hún —
hún —“, Hann þagnaði, en bað mig svo að byrja á frásögninni.
Ég hóf mál mitt. Ég talaði hægt og rólega, eins og ég hefði
frá smámunum að segja. Ég lýsti ferðalagi mínu á janúarmorgni
yfir þurran fljótsfarveg í Ástralíu, og hvernig ég lagði leið mína
gegnum skógarbelti hávaxinna kvoðutrjáa. Ég sagði frá leit
minni að dýrum málmum, og að ég hefði þvegið sand úr nokkr-
um pönnum í árfarvegi og fundið örlítinn vott og ákveðið að
slá tjaldi milli kvoðutrjánna. Ástralska sumarið stóð þá sem
hæst.
Tilheyrandi minn vildi fá lýsingar af hinu og þessu. Hann
vildi vita, hvernig kvoðutrén litu út, og ég lýsti hinum háu
trjám, sem eru svo vonleysisleg til að sjá, eins og þau byggjust
við ömurlegum atvikum, sem gerast kynnu meðal þeirra.
„Var þögult í skóginum?" spurði Vasonji. „Mjög þögult og
svalt, og það voru viðbrigði eftir ferðalagið um sléttuna. Ég var
stiginn af baki, hafði sleppt reiðhryssunni og áburðarhestinum
og var að þurrka af mér svitann, þegar ég heyrði hljóðfæra-
slátt“.
„Hljóðfæraslátt?“ spurði Vasonji. — Einkennilegur var sá
ákafi og hiti, sem hann gat lagt í þetta eina orð. Aldrei hafði ég
heyrt þvílíkt fyrr, og ég tók að efast um, að ég gæti lýst atvik-
unum nógu skýrt fyrir honum.