Stígandi - 01.07.1943, Qupperneq 52

42
SKOLLA-FAXI
STÍGANDI
heitasti dagur sumarsins. Ég gekk til hestanna, leysti þá og sté
á bak og reið niður með hinum þurra farvegi og hugsaði mér að
æja úti á bersvæði, en ekki við skóginn“.
„Voruð þér hræddir?“ spurði Vasonji. „Ég býst við að ég hafi
verið hræddur. Hljóðfæraslátturinn var kynlegur. Ég vissi, að
tónarnir voru slegnir á slaghörpu, en vissulega hefi ég aldrei
heyrt svipaða tónlist. Ég reið ekki lengra burtu en svo, að ég
þættist viss um að heyra tónana, ef harpan yrði slegin á ný. Það
brást heldur ekki. Þegar náttaði, komu þeir í fylkingum út úr
jaðri skógarins. Þeir liðu niður bakka fljótsfarvegarins og vitj-
uðu mín. Þeir smugu loftið eins og mjúkur silkivaður, sem leik-
inn hjarðsveinn þeytir af hendi, er hann vill fanga grip úr
villtri nautgripahjörð. Þeir teygðu óteljandi anga eins og risa-
vaxinn margfætla, sem fálmar eftir bráð sinni á hafsbotni, en
bráðin var ég. Ég hlustaði og fann máttinn soginn úr sálu minni
og líkama“. „Þekktuð þér nokkuð af því, sem leikið var?“ spurði
Vasonji. — „Nei“, sagði ég stuttlega. Takið nú eftir: Það, sem
leikið var, hefir aldrei verið leikið fyrir neinum tilheyrendum
fyrr eða síðar, svo mikið er ég viss um, það hefir aldrei verið
þrykkt á blað, með þessum einkennilegu punktum, klessum og
krumsprangi og hengt til sýnis út í búðarglugga, það var nýtt
og gert af eldi og litum. Það voru blóðlifrar breiddar til þerris í
kvöldgolunni og sendar með henni, eins vítt og vindar blása.
Þegar ég seinna læddist í áttina til kofans, fannst mér ég ekki
vera einn, mér þótti sem fleiri mundu hlusta en ég. Eyðilönd
Ástralíu er kynleg, þú veizt aldrei, hvenær þú ert einn, þar ligg-
ur svo margt í landi. Næmar sálir finna þessi áhrif. Gamli
Barcroft Boake, sem hengdi sig í svipuólinni sinni, orki kvæði
um þetta, þar stendur:
Langt úti á sléttunni,
langt, langt á brottu,
læðast í grasinu dauðir menn.
Við bleikmána sigðina
sá ég þeir — glottu —
þeir sitja og læðast í grasinu enn.
Ég gæti sagt yður sögur svo rammar, að hárin risu á höfði
yðar og legðust aldrei aftur. Sögur um Dauða-vagninn, sem ek-
ur um sléttuna í þurrkasumrum og hirðir hræ þeirra, sem fallið
hafa af hungri og þorsta. Ég get sagt yður sögur af hinum