Stígandi - 01.07.1943, Qupperneq 62

52
FRÚIN Á GRUND
STÍGANDI
fjölhæfur gáfumaður. Hann var kvaddur til margra starfa og
var oft að heiman. Hefir því heimilisstjórn hvílt meira á herð-
um konu hans. Annars skildist mér, að kotbændur hefðu borið
óttablandna virðingu fyrir honum, en átt örðugt með að leita
til hans með vandkvæði sín. Má líka gera ráð fyrir, að sæti Jóns
Jakobssonar hafi verið vandfyllt í hugum alþýðunnar. Gunn-
laugur Briem varð ekki gamall maður. Hann dó 1834. Eftir það
var frúin á grund hjá Olafi Briem timburmeistara, syni sínum,
sem bjó þar rausnarbúi um nokkurt skeið, og var talinn bænda-
höfðingi sveitarinnar, jafnvel Norðurlands. Hann dó einnig á
miðjum aldri, ásamt konu sinni, en börn þeirra fóru að heiman,
þau yngri í fóstur, en þau eldri til náms og frama. Þá var frúin
á Grund orðin ein síns liðs á heimili vandalausra manna. Bjó
hún þá í loftherbergi yfir Grundarbaðstofu, ásamt aldraðri
þjónustustúlku, sem yfirgaf hana ekki, meðan hún lifði.
Frú Valgerður lifði meira en tvo tugi ára eftir lát Ólafs sonar
síns. Hún var orðin þungfær og holdug og dvaldi lengst af í her-
bergi sínu og ræddi við ættingja og vini, sem heimsóttu hana.
Það var venja, að mæður, sem komu með börn til Grundar-
kirkju, fóru með þau upp á loft til frúarinnar. Var það eftir ósk
hennar, því að hún var óvenjulega barngóð. Gaf hún þeim af
góðgæti því, er ættingjar hennar og vinir sendu henni til glaðn-
ingar. Síðan bað hún fyrir börnunum og blessaði yfir þau. Varð
mörgu barni heimsókn þessi minnisstæð.
Oft las hún í góðum bókum, meðan sjónin entist. Hún átti
nokkuð af bókum, þar á meðal var fyrsta útgáfa af kvæðum
Bjarna Thorarensen með áritun frá honum. Hafði hann komið
í heimsókn að Grund, og þau talað mikið saman. Sagði hún síð-
ar, að hann væri einn elskulegasti maðurinn, sem hún hefði
kynnzt, og ljóðin hans einn bezti dýrgripurinn, sem hún ætti.
Þá dvaldi hugur hennar oft hjá börnum og barnabörnum,
þessum gáfaða og glæsilega hópi, sem nú var víða dreifður um
landið, sumir í tignarstöðum, aðrir við nám. Sjálfsagt hafa fáar
íslenzkar konur borið gæfu til þess í lifanda lífi að sjá yfir jafn-
mannvænlegan afkomendahóp eins og frúin á Grund. Minntist
hún oft á Valdimar, sonarson sinn, hvað hann hefði verið elsku-
legt barn, hugrakkur og þroskaður, þegar hann fór að heiman
í fóstur, 11 ára gamall, til frænda síns í Hruna. Sigurður á Jór-
unnarstöðum, alkunnur ferðagarpur og hraustmenni, var feng-
inn til þess að fara með drenginn Eyfirðingaveg suður yfir fjöll-