Stígandi - 01.04.1944, Side 38

116
GUNNAR í HÓLUM
STÍGANDI
báru margir óttablandna virðingu fyrir honum vegna þeirra yf-
irburða hans. Sótti hann kvonbænir þessar af miklu kappi, ef
einhver fyrirstaða var. Væri svarið alger neitun, stóð hann upp
í þykkju og vildi ekki þiggja neinn beina. Vék hann sér þá að
stúlkunni, um leið og hann setti hattinn á höfuð sér, og sagði
snúðugt: „Nú set ég upp þann svarta, en sjáðu til, stúlka góð, að
betur fari“. Var þá fátt um kveðjur.
Til Hóla fór síra Magnús með Gunnari vinnumanni sínum og
bar upp bónorðið fyrir hans hönd. Tókust þau ráð, svo að prest-
ur þurfti ekki að setja upp þann svarta með þykkjusvip, þegar
erindinu var lokið. Giftust þau síðan, Gunnar og Guðrún, og fór
vel á með þeim. Bjuggu þau í Hólum til ellidaga. Mun Páll hafa
hætt að búa, þegar þau tóku við, en á einhverjum hluta jarðar-
innar bjó lengi maður, sem Tómas hét Egilsson. Hann þótti
nokkuð harðdrægur í viðskiptum og naumur í útlátum við
menn og skepnur. Munu þeir bændur ekki hafa átt lund saman,
því að Gunnar var ör í skapi, hreinlyndur og vildi ógjarnan láta
hlut sinn fyrir öðrum. Lítur út fyrir af því, sem síðar mun sagt
verða, að Tómasi hafi verið í nöp við Gunnar fyrir skáldskap
hans. Ef til vill hefir honum fundizt sneitt að sér í einhverri
vísu. Vísa berst víða og lifir lengur en töluð orð. Samt gekk
samlyndi milli búanna allvel lengi framan af. Guðrún, kona
Gunnars, var stillt kona og gætin í framkomu, unni Gunnar
henni mikið, og mun hún hafa gert sitt til þess, að friður héldist
milli bændanna. Tómas átti einn son af fyrra hjónabandi, sem
Tómas hét. Var hann lítið eitt eldri en börn Gunnars. Lék hann
sér með þeim í bernsku.
Á þessum árum mun Gunnar hafa ort allmikið. Þá var farið
að kalla hann Hólaskáldið, og fylgdi það nafn honum síðan.
Flest mun það glatað, sem hann orti, því að hann hirti ekki um
að halda því saman. Var hann þó sæmilega skrifandi. Fátt eitt
heyrði ég af kveðskap Gunnars, þegar ég var barn. Nú er það
flest gleymt.
Hér er ein vísa, sem hann kvað, þegar hann gekk heim af
engjum:
Víkur slægjum fólkið frá,
ferskan verðinn sjóða,
rýkur bæjum öllum á
yfir fjörðinn góða.