Stígandi - 01.04.1944, Síða 38

Stígandi - 01.04.1944, Síða 38
116 GUNNAR í HÓLUM STÍGANDI báru margir óttablandna virðingu fyrir honum vegna þeirra yf- irburða hans. Sótti hann kvonbænir þessar af miklu kappi, ef einhver fyrirstaða var. Væri svarið alger neitun, stóð hann upp í þykkju og vildi ekki þiggja neinn beina. Vék hann sér þá að stúlkunni, um leið og hann setti hattinn á höfuð sér, og sagði snúðugt: „Nú set ég upp þann svarta, en sjáðu til, stúlka góð, að betur fari“. Var þá fátt um kveðjur. Til Hóla fór síra Magnús með Gunnari vinnumanni sínum og bar upp bónorðið fyrir hans hönd. Tókust þau ráð, svo að prest- ur þurfti ekki að setja upp þann svarta með þykkjusvip, þegar erindinu var lokið. Giftust þau síðan, Gunnar og Guðrún, og fór vel á með þeim. Bjuggu þau í Hólum til ellidaga. Mun Páll hafa hætt að búa, þegar þau tóku við, en á einhverjum hluta jarðar- innar bjó lengi maður, sem Tómas hét Egilsson. Hann þótti nokkuð harðdrægur í viðskiptum og naumur í útlátum við menn og skepnur. Munu þeir bændur ekki hafa átt lund saman, því að Gunnar var ör í skapi, hreinlyndur og vildi ógjarnan láta hlut sinn fyrir öðrum. Lítur út fyrir af því, sem síðar mun sagt verða, að Tómasi hafi verið í nöp við Gunnar fyrir skáldskap hans. Ef til vill hefir honum fundizt sneitt að sér í einhverri vísu. Vísa berst víða og lifir lengur en töluð orð. Samt gekk samlyndi milli búanna allvel lengi framan af. Guðrún, kona Gunnars, var stillt kona og gætin í framkomu, unni Gunnar henni mikið, og mun hún hafa gert sitt til þess, að friður héldist milli bændanna. Tómas átti einn son af fyrra hjónabandi, sem Tómas hét. Var hann lítið eitt eldri en börn Gunnars. Lék hann sér með þeim í bernsku. Á þessum árum mun Gunnar hafa ort allmikið. Þá var farið að kalla hann Hólaskáldið, og fylgdi það nafn honum síðan. Flest mun það glatað, sem hann orti, því að hann hirti ekki um að halda því saman. Var hann þó sæmilega skrifandi. Fátt eitt heyrði ég af kveðskap Gunnars, þegar ég var barn. Nú er það flest gleymt. Hér er ein vísa, sem hann kvað, þegar hann gekk heim af engjum: Víkur slægjum fólkið frá, ferskan verðinn sjóða, rýkur bæjum öllum á yfir fjörðinn góða.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92

x

Stígandi

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Stígandi
https://timarit.is/publication/1085

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.