Stígandi - 01.04.1944, Síða 62

140
SÍÐASTI FJÁRKLÁÐAVÖRÐURINN STÍGANDI
austan Hegranessins, en með Vestur-Vötnunum var varið, þó að
svo muni ekki hafa verið ætlazt til í fyrstu. Þurfti því enga brúar-
verði. Hinsvegar voru engar girðingar, sem að gagni mættu
koma við vörzluna, því að gaddavír var þá svo að segja óþekktur
hér á landi.
Eigi er mér kunnugt um erindisbréf varðmannanna eða hvort
þeir fengu það nokkurt, en nokkrar reglur um fyrirkomulag
vörzlunnar eru prentaðar í B-deild Stjórnartíðindanna frá 1904,
bls. 98—100, og ef til vill víðar.
Af þessurn 9 varðmönnum eru nú, eftir 40 ár, aðeins tveir á
lífi. Eru það þeir Sigtryggur Friðfinnsson, þá bóndi að Giljum
í Vesturdal, nú til iieimilis á Sauðárkróki, greindur maður og
einkar fjölhæfur á meðan hann naut fullrar heilsu, og Hjdlmar
Þorldksson, þá bóndi að Þorljótsstöðum í sömu sveit, nú í Ytri-
Villingadal í Eyjafirði, heilráður maður, vel gefinn og vel met-
inn. Höfðu þeir báðir vörzlu suður í óbyggðum, Sigtryggur á
Keldudal, en Hjálmar í Pollum. Töldust þeir fyrir, hvor á sínu
svæði, enda vel kunnugir þar.
Þeir, sem dánir eru, voru þessir, og er þá röðinni haldið frá
norðri til suðurs eins og varðsvæði þeirra voru:
Gisli Gislason, mun lengst af liafa dvalið búlaus í Blönduhlíð,
þar af allmörg ár lijá syni sínum, Kristjáni á Minni-Ökrum, dá-
inn 1939, gætinn rnaður og árvakur, Sveinn Magnússon, fyrr
bóndi að Stekkjarflötum, Stapa og víðar, en þá í Stokkhólma, dá-
inn 1926, þrekmaður mikill, fáskiptinn og vel látinn, Daniel Sig-
urðsson, bóndi og fyrrverandi póstur á Steinsstöðum, dáinn 1920,
þjóðkunnur ferðamaður á sinni tíð (sjá Söguþætti landpóstanna),
Guðmundur Ólafsson, bóndi að Tunguhálsi, dáinn 1908, skérpu-
maður mikill og búhöldur hinn bezti, Tómas Pdlsson, bóndi og
síðar sýslunefndarmaður, á Bústöðum, dáinn 1938 vel menntur
maður og um langt skeið lielzti fyrirliði sinnar sveitar í flestum
félagsmálum, Hjdlmar Pétursson, bóndi að Breið, félagi Sigtryggs
á Keldudalsvarðstöðvum, dáinn í árslok 1907, greiðvikinn maður
og vinsæll, og rómaður hestamaður, og loks Björn Jónasson, þá
til heimilis í Vík í Borgarsveit, áður í Holtsmúla, félagi Hjálmars
í Pollum, meinhægur maður, rólyndur og góður félagi. Hann
mun hafa flutzt vestur í Húnavatnssýslu nokkru síðar, í bili a.
m. k., og er mér ókunnugt um, hvenær hann dó, en sennilega
hefir það verið nálægt 1920. — Björn var hinn eini varðmann-