Stígandi - 01.04.1944, Qupperneq 68

146
SÍÐASTI FJÁRKLÁÐAVÖRÐURINN STÍGANDI
Þarna var sama leiðin farin dag eftir dag og mánuð eftir mánuð.
Mundi sjálfsagt mörgum hafa þótt það leiðigjarnt starf. Og það
verð ég að játa, að heimþráin gerði fljótt vart við sig hjá mér, enda
þótt ég kynni ekki illa við starfið út af fyrir sig. Varð ég feginn,
þegar Jressir dagar voru á enda. — En svo undarlega brá við, að
ég var varla fyrr kominn heim en mig langaði upp eftir aftur. Það
var eins og einveran og öræfakyrrðin, djúp og dulmögnuð, tog-
aði mig til sín, eða fjallaloftið tært og tíbrárkennt. Ef til vill hefir
og útsýnið átt sinn þátt í þessu. Það var bæði vítt og fagurt þarna.
Til norðurs breiddu sig út heiðarnar suður af Skagafjarðardölum,
grösugar og víða auðugar af lífi. Lengra í útvestri teygði liinn
aldni ,,héraðsjöfur“, Mælifellshnjúkur kollinn upp yfir hálendið.
Og enn norðar rnótaði fyrir Blönduhlíðarfjöllum og Tindastól.
í suðaustri gnæfði Laugarfellshnjúkur liátt yfir grásvartar öldur
Sprengisands, og lengra í Jrá átt takmarkast útsýnið af hjarnhett-
um Tungnafellsjökuls með sínum stórskornu undirhlíðum, en
vestar Jrar sáust fjallstindar á suðurlandsöræfum, sveipaðir blá-
móðu fjarlægðarinnar. Lengra í austurátt bjarmaði af bláhvítum
földum Vatnajökuls. En í suðri og suðvestri blasti við norður-
rönd Hofsjökuls um óravegu, björt og síhækkandi, þar til mætt-
ist hjarn og himinn.
Á þessum glæsilega, víða vettvangi öræfanna, þar sem auðnin og
Jrögnin ríkir, og ristir sínar rúnir í huga manna, verður lífið að
hálfgerðu ævintýri. Að minnsta kosti er það svo, þegar ég lít til
baka yfir þessa stuttu útivist mína þarna á unga aldri, að þá sé
ég atburðina í sólbliki hugkærra minninga. Og Pollar er staður,
sem löngum hefir dregið huga minn til sín síðar.
Varðsvæði Jreirra tveggja rnanna, sem næstir voru að norðan,
var að útliti öllu ólíkt því, sem hér hefir verið lýst. Austurdalur
er víðast þröngur og stórskorinn, með háum, bröttum harnra-
fjöllum á báðar hendur. Utsýni er Jrví ekkert Jrar, nema eftir
dalnum. En fagurt er Jrar víða, skjólsælla og gróðurmeira en uppi
á heiðunum. — Starf þessara varðmanna var öllu erfiðara en
hinna, með Jrví að fjárþunginn var miklu meiri er norðar dró,
og óhægt að koma kindum af sér upp úr Austurdal, en helzt
skyldu þeir halda lionum sauðlausum vestan megin árinnar. Þó
munu Jreir hafa leyft kindum, sem Jreir þekktu og hagvanar voru
og hagspakar að vera Jiar.
Ekki er annað vitað en að vörður Jressi tækist vel. Hafa minn-
ugir og greinagóðir menn sagt mér, að aðeins 2 eða 3 kindur muni