Læknablaðið - 15.09.2002, Blaðsíða 13

FRÆÐIGREINAR / SVÆFINGALÆKNINGAR
Vöktun vöðvaslökunar
við svæfingar
Erla G.
Sveinsdóttir
Kristinn
Sigvaldason
Svæfinga- og gjörgæsludeild,
Landspítala Fossvogi.
Fyrirspumir og bréfaskipti:
Kristinn Sigvaldason,
svæfinga- og gjörgæsludeild,
Landspítala Fossvogi, 108
Reykjavík. Sími: 525 1000,
krisig@landspitali.is
Lykilorö: vöðvaslökun,
eftirstöðvar vöðvaslökunar,
taugaörvi, vöknunardeild,
höfuðlyfta.
Ágrip
Tilgangur: Vöðvaslakandi lyf eru notuð við mikinn
hluta svæfinga í dag. Æskilegt er að verkun þeirra sé
horfin strax að svæfingu lokinni en kannanir hafa
hins vegar sýnt að í 17-40% tilvika gæti áhrifa þeirra
lengur. Tilgangur þessarar rannsóknar var að kanna
hvort hægt væri að minnka eftirstöðvar vöðvaslökun-
ar að svæfingu lokinni með nákvæmri vöktun með
taugaörva meðan á svæfingu stendur og auka þannig
öryggi sjúklinga eftir skurðaðgerðir.
Efniviður og aðferðir: Valdir voru af handahófi 80
sjúklingar sem gengust undir skurðaðgerð á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur (nú Landspítali Fossvogi) þar sem
vöðvaslökun var fyrirfram ákveðin. Helmingur sjúk-
linga (40 talsins) var vaktaður með taugaörva í svæf-
ingu þar sem gefin eru fjögur væg rafstuð í röð (train-
of-four, TOF) og fylgst með TOF-hlutfalli. Markmið-
ið var að TOF-hlutfall yrði að minnsta kosti 70% áður
en sjúklingar væru vaktir og barkarenna fjarlægð.
Hjá hinum 40 sjúklingunum var stuðst við klínísk ein-
kenni, svo sem eigin öndun, hósta og vöðvahreyfingar
til mats á vöðvaslökun. Tuttugu sjúklingar í hvorum
hópi fengu vöðvaslakandi lyfið vecúróníum sem hef-
ur miðlungslanga verkun og 20 sjúklingar fengu lang-
verkandi lyfið pancúróníum. Eftirstöðvar vöðvaslök-
unar voru metnar á vöknunardeild með svokallaðri
„fimm sekúndna höfuðlyftu“ en hún er talin vera það
klíníska próf sem best gefur til kynna hvort sjúkling-
ur hafi endurheimt nægjanlegan vöðvastyrk til að
halda öndunarvegi opnum og hreinum. Handstyrkur
sjúklings var einnig mældur fyrir og eftir svæfingu.
Þeir sjúklingar sem voru lægri en 12 samkvæmt Glas-
gow meðvitundarkvarða (Glasgow Coma Score, GCS)
og því hugsanlega of sljóir eftir svæfinguna til að taka
þátt í prófununum voru ekki teknir með fyrr en GCS
var komið yfir 12 stig.
Niðurstöður: í ljós kom að 15% sjúklinga voru undir
áhrifum vöðvaslakandi lyfja við komu á vöknunar-
deild. Sjúklingahóparnir voru sambærilegir varðandi
almenn atriði, svo sem aldur, kyn, þyngd og blóðgildi.
Notkun taugaörva með TOF-hlutfalli 70% reyndist
ekki marktækt fækka sjúklingum með einkenni um
vöðvaslökun eftir svæfingu. Munur á lyfjum með langa
eða miðlungslanga verkun með tilliti til eftirstöðva
vöðvaslökunar reyndist heldur ekki marktækur.
Ályktun: Eftirstöðvar af áhrifum vöðvaslakandi lyfja
eru nokkuð algengar (15%) hjá sjúklingum við komu
á vöknunardeild. Hvorki notkun stuttverkandi lyfja
ENGLISH SUMMARY
Sveinsdóttir EG, Sigvaldason K
Neuromuscular monitoring during anesthesia
Læknablaöiö 2002; 88: 625-30
Objective: Muscle relaxants are very important in
anesthetic practice but must be used with great care.
Studies have shown that 17-40% of patients in
postanesthesia care units (PACU) have residual muscle
weakness. The purpose of this study was to evaluate
whether the use of neuromuscular monitors during
anesthesia could reduce the incidence of muscle
weakness in the postoperative period.
Materials and method: Eighty patients operated for
laparoscopic cholecystectomy or lumbal disc prolapse
given muscle relaxants during anesthesia were studied,
randomly allocated to four groups. Fourty of these patients
were monitored with neuromuscular monitor {TOF-guard‘j
during anesthesia and the set point was a TOF-ratio of at
least 70% before extubating the patients. Fourty patients
were monitored by usual clinical signs (spontaneus
breathing, cough and muscle movement). Twenty patients
in each group were given vecuronium as muscle relaxant
and 20 patients recieved pancuronium, again patients
were randomly selected. In the PACU all patients were
evaluated and the “5-sec headlift test” was used to find
patients with muscle weakness. Hand grip strength was
also measured before anesthesia and in the PACU.
Glascow Coma Score (GCS) was used to evaluate if
patients were too drowsy to co-operate and patients with
GCS < 12 were excluded. Measurements were made after
arrival to the PACU and every 30 minutes thereafter until
headlift was at least 5 sec.
Results: The incidence of restcurarization was 15% on
arrival to the PACU. No statistically significant difference
was found between those monitored with neuromuscular
monitors and those that were not. Similarily no statistical
difference was found between short acting neuromuscular
blocking agents and longer acting agents.
Conclusion: Although we didn't find any benefit from
neuromuscular monitoring or using shorter acting drugs,
the use of nervestimulators and short acting drugs is still
recommended, especially for high risk patients. The
generally accepted train-of-four (TOF-) ratio of 70% has
been questioned by some authors, recommending a
higher ratio (85%). Further studies using a higher TOF-
ratio are therefore recommended.
Key words: muscle relaxants, residual curarization, TOF,
TOF-guard, recovery, head-lift.
Correspondence: Kristinn Sigvaldason,
krisig@landspitali.is
Læknablaðið 2002/88 625