Læknablaðið - 15.02.2005, Blaðsíða 10

RITSTJÓRNARGREINAR
Ég fagnaði samt sem áður framkominni þings-
ályktunartillögu á sínum tíma þar sem hún var góð
viðleitni í að koma áfallahjálp á kortið aftur. Flutn-
ingsmenn bentu einnig á að áfallahjálp hafi mikið for-
varnargildi sem ég er hjartanlega sammála. Ég tel að
áfallahjálp sé það forvarnarstarf sem mest er vanrækt
á íslandi nú en gæli skilað hvað mestu í þjóðarbúið.
Landlæknisembættið
Hver er svo staðan í dag þremur árum eftir fram-
komna þingsályktunartillögu? Hún er í mínum huga
vægast sagt döpur. Ég tel vafasamt að Islendingar séu
í dag í stakk búnir til að taka kerfisbundið á þeim að-
stæðum sem skapast þegar næsta alvarlega áfall dyn-
ur yfir þjóðina. Landlæknir gerði þó tilraun í október
2003 til að koma hreyfingu á málið þegar embættið
sendi heilbrigðisstofnunum um allt land bréf þar sem
efnið var áfallahjálparteymi. í bréfinu kemur fram að
„nauðsynlegt er að efla þjónustu á sviði áfallahjálp-
ar urn allt land og koma henni í ákveðið skipulag."
Einnig kenrur fram í bréfinu að „Almannavarnadeild
Ríkislögreglustjóra og landlæknir hafi gert með sér
samkomulag um skipulag áfallahjálpar á neyðar-
tímum. Par er gert ráð fyrir að komið sé á fót áfalla-
hjálparteymum um allt land undir forystu heilbrigð-
isþjónustunnar.“ f bréfi landlæknis kemur og fram að
embættið muni „boða til fræðslufunda þá um vetur-
inn og bjóða þeim sem unnið hafa að áfallahjálpar-
málum á landinu til að kynna vinnu sína.“ Vera má að
þessi vinna sé í fullum gangi en ég hef ekki orðið var
við neina fræðslufundi um áfallahjálp á vegum Land-
læknisembættisins.
Staðan í dag
Pað sem vekur mér ugg í brjósti er ekki aðeins
ástandið í viðbúnaði á landsbyggðinni heldur það að
mér hefur borist til eyrna að Miðstöð áfallahjálpar á
Landspítalanunr sé illa í stakk búin til að takast á við
meiriháttar atburði. Ég á hér við að ekki sé til staðar
sá skipulagði viðbúnaður sem vera þarf. Þó eru marg-
ir hæfir einstaklingar starfandi á spítalanum sem sinnt
geta áfallahjálp og reyndar víðar.
Mér sýnist því staða mála í dag vera sú að verði
alvarlegur atburður sem krefst áfallahjálpar af þeirri
stærðargráðu sem snjófióðin fyrir vestan kröfðust á
sínum tíma þá séum við ekki undir það búin. Mér
þykja það slæm tíðindi að okkur skuli ekki hafa miðað
lengra á þeim tíu árum sem liðin eru frá atburðunum
í Súðavík. Hér er því verkefni að vinna og mikilvægt
að koma hlutunum í réttan farveg. Mikil vinna hefur
farið fram sem miðast við að skipuleggja áfallahjálp
á landsvísu og margir lagt hönd á plóginn. Notum
þá vinnu og nýtum þá starfskrafta sem við höfum og
búum okkur undir næsta áfall þannig að vinnubrögðin
verði okkur til sóma en ekki vansa.
Ég vil að lokum þakka Læknablaðinu fyrir tæki-
færið til að reifa mér hugleikið mál sem er áfalla-
hjálpin.
150 Læknablaðið 2005/91