Læknablaðið - 15.12.2005, Síða 51

UMRÆÐA & FRÉTTIR / SAGA LÆKNISFRÆÐINNAR / LYFJAMÁL
handa þeim sem dugði vel. Hún sá líka um bók-
haldið fyrir stofuna, en reikningar vegna vinnu
voru bara sendir út einu sinni á ári við lok uppsker-
unnar. Hún hafði því mikið að gera. En hún gaf
sér einnig tíma til að sinna syni sínum og uppeldi
hans vel. Hún skipti vinnudegi sínum, fór heim um
miðjan daginn og gaf drengnum að borða er hann
kom úr skólanum og fór síðan aftur til vinnu í tvær
klukkustundir. Maður hennar sinnti meira skurð-
lækningum, sá um vitjanir og fór á sjúkrahúsin.
Þau ráku lækningastofuna í 50 ár, eða til 1975, og
fóru þá á eftirlaun, hún 82 ára gömul og hann 75.
Sigga gaf upp sama aldur og á giftingarvott-
orðinu á öllum opinberum plöggum meðan hún
var í starfi, þar á meðal lækningaleyfinu og viður-
kenndi ekki réttan aldur, ekki einu sinni fyrir af-
komendum sínum, fyrr en á 90 ára afmælinu sínu.
Hún skilaði starfsævi í samræmi við uppgefinn
aldur og beið með töku eftirlauna. Hún varð meira
en 100 ára og var um tíma langelsti læknirinn í
Saskatchewan í Kanada.
Heimildir
Greinin styðst við greinina „A pioneer woman doctor, Sigga
Christiansson Houston“, í Manitoba Medicine, 63, 2. júní 1993
eftir son hennar, C. Stuart Houston.
Málefnaleg umræða um lyfjamál óskast
- Norskur ráðgjafi segir fjölmiðla ala á þekkingarleysi og ótta almenníngs
í norska Læknablaðinu birtist fyrir skömmu at-
hyglisverð grein urn þá bjöguðu mynd sem birt-
ist af lyfjaiðnaðinum í norskum fjölmiðlum (1).
Höfundurinn er raunar ráðgjafi sem hefur unnið
mikið fyrir lyfjaiðnaðinn en málflutningur hans
er þess eðlis að hann á fullt erindi við íslenska
lesendur. Kenning hans er sú að fréttaflutningur
fjölmiðla af málefnum lyfjaiðnaðarins sé svo lé-
legur að hann hamli gegn eðlilegri upplýsingu og
fræðslu almennings um þennan mikilvæga þátt í
þjóðlífinu.
í upphafi slær höfundur því föstu að framfarir
í lyfjaframleiðslu hafi haft veruleg jákvæð áhrif á
þróun samfélagsins og tekur sem dæmi getnaðar-
varnapilluna sem hafi gert konum kleift að skipu-
leggja barneignir sínar. Þar með hafi þær getað
aukið þátttöku sína í atvinnulífinu og öðlast aukið
efnahagslegt sjálfstæði.
A hinn bóginn eru syndir lyfjaiðnaðarins líka
legíó. Talídómíð-hneykslið á sjöunda áratug síð-
ustu aldar og viðbrögð lyfjafyrirtækjanna við því
hafi gert almenning tortryggan í garð iðnaðarins
og sú tortryggni hafi síðan fengið næga næringu í
fréttum af undanbrögðum fyrirtækjanna gagnvart
aukaverkunum lyfja, tilraunum til að þegja yfir
neikvæðum rannsóknarniðurstöðum og ósvífnum
aðferðum við markaðssetningu lyfja.
Reynsla hans er hins vegar sú að fjölmiðlar
megni ekki að veita almenningi réttar upplýsingar
um jákvæðar og neikvæðar hliðar lyfjaframleiðsl-
unnar. Hann tekur dæmi sem sýna vel hversu erfitt
blaðamenn eiga með að greina sauðina frá höfr-
unum í þessu efnum. í einu tilviki blésu fjölmiðlar
upp fréttir af nýju lyfi gegn brjóstakrabbameini
sem að því er virtist nálgaðist það að vera endan-
leg lausn á þeim sjúkdómi. Með því vöktu þeir upp
falsvonir hjá sjúklingum og aðstandendum. I öðru
tilviki var lyfjafyrirtæki að kynna getnaðarvörn
fyrir konur sem byggðist á hormónagjöf. Þar var
skýrt tekið fram að lyfinu fylgdu ýmsar aukaverk-
anir og þá brást fréttamaður sjónvarps við með
því að hætta við að segja frétt af lyfinu, hún vildi
bíða þar til búið væri að vinna bug á þessum auka-
verkunum.
Læknablaðið 2005/91 947