Læknablaðið - 15.05.2007, Blaðsíða 5

LISTAMAÐUR
MÁNAÐARINS
UMRÆÐA 0 G FRÉTTIR
427 Af sjónarhóli stjórnar. „Nútíniinn er trunta með tóman
grautarhaus“
Elínborg Bárðardóttir
428 Fögur fyrirheit í heilbrigðismálum - um pólitík á kosningavori
Hávar Sigurjónsson
435 Fjárveitingar í engum takti við eftirspurn - af ársfundi Landspítala
Hávar Sigurjónsson
436 Farinn í hundana. Áhugamái Torfa Fjalars Jónassonar
Hávar Sigurjónsson
438 Sjúkraflutningar í dreifbýli - athugasemd við grein
Sigurður Halldórsson
439 Ákveðið að leggja 25 milljónir í Lækningaminjasafn
Hávar Sigurjónsson
439 Vorfundur ritstjórnar á Búðum
Hávar Sigurjónsson
442 Hátíðarávarp formanns SKÍ í tilefni af 50 ára afmæli
Skurðlæknafélags íslands
Tómas Guðbjartsson
F A 8 T I R P I S T L A R
445 íðorð 198. Handbók í lyflæknisfræði
Jóhann Heiðar Jóhannsson
446 Einingaverð og taxtar
447 Sérlyfjatextar
458 Ráðstefnur og fundir
459 Hvenær drepur maður mann? - Hugleiðing höfundar
Þorvaldur Þorsteinsson
Ljósmyndari: Sigurjón Ragnar Sigurjónsson.
©Steingrímur Eyfjörð.
Steingrímur Eyfjörð opnar sýningu sína,
Lóan er komin, á Tvíæringnum í Feneyjum
nú í júni. Þar verða saman komin verk eftir
listamenn fjölmargra þjóða á einni staerstu
og mikilsverðustu listsýningu sem haldin er
í heiminum annað hvert ár, eins og nafnið
gefur til kynna. Svo hefur verið í rúma öld.
Steingrímur er fulltrúi íslenskra listamanna
og notar taekifærið til að sýna ný verk sem
byggja á langvarandi rannsókn hans á eigin
baklandi.
I hverju samfélagi verða til hefðir sem
bera með sér gildi og merkingu sem byggja á
staðbundnu umhverfi og sögu. Þannig geta
slikar venjur virkað framandi fyrir ókunnuga
en aukið samkennd þeirra sem þær þekkja
og virkað sem hluti af sjálfsmynd þeirra.
Rétt sem aðrar þjóðir eiga Islendingar sér
slíka menningararfleifð, sumt er frá gamalli
tíð, annað nýtilfundið og enn annað í mótun.
Steingrímur (f. 1954) vitnar í titli sýningar
sinnar (einfalda en veigamikla setningu sem
lýsir ekki eingöngu náttúrufræðilegri stað-
reynd um flakk farfugla, heldur er miklu frekar
tákn gleði og eftirvæntingar yfir vorkomunni.
Þessari hefð er viðhaldið ár hvert með lýs-
ingum glöggra náttúruunnenda í fréttum og
þess á milli í textum dægurlaga sem sungin
eru við ýmis tilefni. Á sýningunni verður eft-
irmynd lóu tyllt á gólfið, máluð bronssteypa
þessa kunnuglega fugls sem hefur svo mikið
gildi fyrir þjóðina, Lóan (2007). Um leið setur
listamaðurinn fram spurningar um eðli slíkra
táknmynda. Hún veröur hálf furðuleg svona
ein og sér á miðju gólfi, án samhengis við
tungumálið og voriö. Hvernig munu listunn-
endur annarra þjóða sem ganga um sýn-
inguna sjá þennan skúlptúr?
Steingrímur hefur undirbúið sýninguna
með því að ræða við ólíka aðila um íslenskan
menningararf og samtíma. Hann vinnur síðan
verk út frá þessum samræðum, en notar við-
tölin einnig sem hluta af sýningunni. Meðal
viðfangsefna eru til dæmis trú á huldufólk
og skákíþróttin sem hann setur fram í teikn-
ingum, skúlptúrum og Ijósmyndum. Lykilverk
i sýningunni er gerði, smíðað að fyrirmælum
huldumanns og ætlað kind sem listamað-
urinn falaðist eftir frá honum. Þannig vinnur
hann jöfnum höndum með upplýsingar sem
segja má að liggi fyrir sem og aðrar sem
ögra rökhyggjunni. Hvort tveggja er jafn
raunverulegur þáttur þjóðarímyndarinnar og
lóan sem kveður burt snjóinn.
Markús Andrésson
Læknablaðið 2007/93 389