Læknablaðið - 15.05.2007, Blaðsíða 52

UMRÆÐA & FRÉTTIR / ÁHUGAMÁL
Farinn í hundana
Torfi Fjalar Jónasson hjartalæknir er einn þeirra skotveiðimanna sem
er farinn í hundana því hann fékk sér labradorsækinn Skugga fyrir
tveimur árum og hefur varið drjúgum tíma í þjálfun hans síðan, sótt tvö
ítarleg veiðiþjálfunarnámskeið og stendur nú uppi með vel þjálfaðan
veiðihund, ómissandi félaga á veiðum og frábæran fjölskyldumeðlim
þar fyrir utan.
Hávar Hundafólk tekur sumsé svona til orða um þá sem
c. • ^ hafa ánetjast hundasportinu, að þeir séu farnir í
Sigurionsson J , , v , , ,,
hundana, og er það sannarlega vel meint og a ekk-
ert skylt við uppruna orðtaksins.
„Eg hef stundað skotveiðar um árabil og það
leið ekki langur tími frá því að fjölskyldan flutti
heim frá Svíþjóð fyrir fjórum árum að við fengum
okkur hundinnsegir Torfi.
Hann segir að aðstæður við þær veiðar sem
hann stundi hafi beinlínis kallað á veiðihund! „Við
eigum okkar fasta veiðistað á haustin við tjarnir
þar sem er gljúpur leirbotn. Vatnið nær manni í
Torfi Fjalar Jónasson ásamt labradorsœknum Skugga.
hné og síðan sekkur maður annað eins í leirinn.
Þú getur rétt ímyndað þér hvernig er að eltast við
særðar gæsir við þessar aðstæður, ekki síst eftir
að farið er skyggja á kvöldin. Þetta eru hins vegar
kjöraðstæður fyrir veiðihund enda sannaði Skuggi
strax ágæti sitt í fyrrahaust en þá var hann í fyrsta
sinn tekinn með í veiðitúr.”
Ýmsar tegundir veiðihunda
Þessi saga er samhljóða því sem margir skotveiði-
menn hafa sagt er þeir eru spurðir hvers vegna
þeir fengu sér veiðihund. Sumir taka dýpra í árinni
og segjast hafa verið orðnir þreyttir á að „synda”
sjálfir á eftir bráðinni út í sjó eða vötn; aðrir nefna
að þeim hafi þótt ótækt að finna ekki fallna bráð
en særðar gæsir og endur eru glúrnar að fela sig og
þá ekki nokkur leið að finna þær nema lyktarskyn-
ið sé því betra. Þar kemur hundurinn sterkur inn.
Torfi er ekki einn um þá tilfinningu að finnast
ótækt að vita af föllnum eða særðum fugli en finna
hann ekki. „Það er í rauninni ekki verjandi að
stunda fuglaveiðar að kvöldlagi á haustin án þess
að vera með hund,” segir hann með áherslu.
En nothæfur veiðihundur stekkur ekki alskap-
aður úr móðurkviði þó eðlið sé sterkt og þjálf-
unin gangi út að að beina því í réttan og jákvæðan
farveg. Hefðbundið eðli veiðihunda er þríþætt og
hafa tegundirnar ýmist verið ræktaðar með einn
eða fleiri eðlisþætti í huga. Labradorinn er úr hópi
sækjandi veiðihunda en þeir eru stundum kall-
aðir skothundar (gun-dogs) þar sem þeir fylgja
veiðimanninum, nota sjónina til að staðsetja hvar
bráðin fellur til jarðar við skot og beita síðan sjón
og lyktarskyni til að finna hana og færa hana síðan
í hendi veiðimannsins. Bendandi veiðihundar
(pointing dogs) vinna á allt annan hátt, þeir hlaupa
lausir og beita lyktarskyninu til að finna lifandi
fugl og taka sér síðan stöðu og „benda“ með nef-
inu á fuglinn þar sem hann situr. Veiðimaðurinn
kemur síðan að hundinum, gefur honum merki um
að reka fuglinn upp, reisa hann, og þá er skotið og
síðan sækir hundurinn fuglinn og færir veiðimann-
inum hann. Hér á landi er einungis hægt að stunda
rjúpnaveiðar á þennan hátt þar sem aðrar fugla-
tegundir sem kalla á þessa veiðiaðferð eru ekki til
staðar hérlendis. I Evrópu eru möguleikarnir mun
fleiri þar sem fjölbreytnin í villtum hænsnfuglum
er meiri. Þá má nefna í þriðja lagi hunda sem þefa
436 Læknablaðið 2007/93