Læknablaðið - 15.11.2009, Síða 51

UMRÆÐUR 0 G
E N D U
F R É T T I R
R H Æ F I N G
Fræðslan og þjálfunin fer síðan fram undir eftirliti
lækna og sjúkraþjálfara. Hópþjálfuninni er skipt
í tvennt, stig II og stig III, og er fyrra stigið ætlað
þeim sem eru að byrja endurhæfingu. Þar eru
8-10 manns í hverjum hópi sem mætir í stöðina
tvisvar til þrisvar í viku. Með hverjum hópi eru
tveir sjúkraþjálfarar og læknir er alltaf á staðnum.
í haust eru fimm hópar á stigi II. Á stigi III eru
20-25 í hverjum hópi og er fylgst reglulega með
blóðþrýstingi, vigt og álagi. Hver hópur mætir
tvisvar í viku og þjálfar undir stjórn sjúkraþjálfara
og hefur aðgang að lækni. Þátttakendum er síðan
frjálst að sækja æfingar í tækjasal utan fastra
æfingatíma. í haust eru 15 hópar á stigi III. f allt
sækja nærri 400 manns endurhæfingu og þjálfun
vikulega í HL-stöðina."
Þann 1. apríl í vor var tekin í notkun
viðbygging við íþróttahús fatlaðra sem hefur
gerbreytt aðstöðu HL-stöðvarinnar að sögn
Sólrúnar. „f viðbyggingunni eru tveir salir, hjóla-
og tækjasalur, þolprófunarherbergi og aðstaða
fyrir starfsfólk. Þetta gerir okkur kleift að sirtna
mun markvissari þjálfun en áður og taka á móti
fleirum en áður."
Þörfin fyrir þessa aðstöðu er greinileg því alla
virka daga eftir kl. 15 er stöðin full af fólki. Sólrún
lýsir dæmigerðum degi á stöðinni þannig að fjögur
þolpróf undir stjórn læknis og sjúkraþjálfara séu
framkvæmd, eitt fræðsluerindi, þrír hópar á stigi
II æfi undir stjóm tveggja sjúkraþjálfara, sex hópar
á stigi III æfi undir stjórn tveggja sjúkraþjálfara
hver hópur og ennfremur sé móttaka nýrra
skjólstæðinga ásamt nauðsynlegri pappírsvinnu.
Lauslega áætlað eru á hverjum degi um 100-150
manns við æfingar og þjálfun í stöðinni.
Það vekur athygli þegar skoðuð er skipting
á milli kynja að aðeins 10% þeirra sem sækja
þjálfunina eru konur. „Þetta endurspeglar ekki Æfingar ífullum gangi.
hlutfall kvenna sem fá hjarta- eða lungnasjúkdóma.
Það er mun hærra. Hins vegar hefur reynst
erfiðara að fá konurnar í endurhæfinguna og
ástæðurnar geta verið margvíslegar. Ein skýring er
sú að opnunartími stöðvarinnar hentar þeim síður
og sumar konur bera því við að þær hafi ekki bíl til
umráða. Þá þykir þeim sumum óþægilegt að sækja
tíma með körlunum og við höfum komið til móts
við það með því að bjóða sérstaka kvennatíma. En
staðreyndin er engu að síður sú að konurnar sem
hingað koma eru miklu færri en karlarnir."
Sólrún segir að lokum að þörfin fyrir starfsemi
HL-stöðvarinnar sé óumdeild. „Við munum
eflaust finna fyrir kreppunni í framlagi ríkisins
til starfseminnar á næsta ári en við höfum alltaf
haft það markmið að halda æfingagjöldum í slíku
lágmarki að það komi ekki í veg fyrir að fólk geti
sótt endurhæfingu til okkar. Til lengri tíma er
markmið okkar að halda starfseminni óbreyttri
og auka við hana því þörfin er meiri en við höfum
getað annað hingað til."
Tækjasalurinn í viðbyggingu íþróttahúss Fatlaðra.
LÆKNAblaðið 2009/95 787