Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2008, Blaðsíða 103

„VILTUAÐ EK HÖGGVI ÞIG LANGSUM EÐUR ÞVERSUM?“
gæinn hrífst af er kennt um það sem menn telja hafa farið miður fyxr og
síðar — t.d. að Adam og Eva bíta í eplið í Paradís og að Flugumýri verður
eldi að bráð í táð Gissurar Þorvaldssonar. Að auki er músíkiuni og við-
tekinni afstöðu ,fullorðinna‘ til hennar sífellt teflt gegn vígaferlmn, pynt-
ingum og hvers kyns grimmd — sem þykja ekki bara sjálfsagður hlutur
heldur eru stundum beinlínis skemmtiefhi. Gott dæmi um það er þegar
Stebbi lendir hjá Neró keisara sem ákveður að koma honum fyrir kattarnef
á Colosseum. I frásögrdrmi af þeim atburðum er formgerð hefðbundinna
lýsinga fóboltaleikja skopstæld. Inn á völlinn ganga hins vegar ekki gamal-
kunnug lið eins og Haukar og KR, heldur gladíatorar, kristnir menn — og
ljón.
Þulurinn stendur — í samræmi við hugarheim Stebba og sjálfhverfu
sögunnar — með hljóðnema í hendinni og segir meðal annars:
Keppnin er hafin og er mjög spennandi ... Ljónin sækja fram á
hægri vallarhelming ... kristnir menn hörfa ... Þetta er ákaflega
tvísýnt ... Gladíatorar sparka ljónunum áleiðis að marki hinna
kristnu ... Veðrið er gott ... Áhorfendur eru MCMLXVI ...
MARK! ... (Myndröð 63)
Paródíunni er svo fylgt efdr á ærslafullan hátt í þremur myndröðum
þegar eitt ljónanna telur Stebba álitlegan bita og tekur að elta hann. Stebbi
reynir að tala kisu til, hótar henni m.a. með Tarzan og bendir henni á að
hún eyðileggi brotin í buxunum hans ef hún bíti hann. En þegar ljónið er
um það bil að læsa kjaftinum um fótlegg hans, grípur hann gítarixm til að
spila sinn svanasöng. Þá er ekki að sökum að spyrja, leikurinn leysist upp
um leið og ye-ye-ye-ye-yeið brýst í gegnum myndrammana og dómarinn
IOI