Þjóðlíf - 01.09.1990, Blaðsíða 39

Garðar Cortes ogSigrún Hjálmtýsdóttir (Diddú) íÆvintýrum Hoffmanns. Garðar hyggst draga úr söng sínum erlendis en ferðahugur erkominn í
Diddú.
erunni á kvöldin. Á þessu eru söngvarar
farnir að þreytast. Þeim finnst líka öfug-
snúið að þegar blásið er til árshátíðar fá
þeir þrisvar sinnum meira fyrir að koma
þar fram í tuttugu mínútur en að syngja
stórt hlutverk í íslensku óperunni, eins og
einn söngvaranna nefndi í samtali við
Þjóðlíf.
„Eftir að hafa sungið ytra,“ segir Krist-
inn Sigmundsson, „rennur manni eigin-
lega til rifja hvað allt er vanþróað heima,
sérstaklega hvað varðar aðbúnað fyrir fólk
sem heldur uppi óperulífinu. Þýskir
söngvarar eru að sumu leyti ofdekraðir en
það er óravegur frá aðstöðu þeirra og niður
í það sem við höfum hér. Á íslandi þurfa
menn að vera á eilífum þeytingi til að láta
enda ná saman og vinna síðan við óviðun-
andi aðstæður í óperunni við að setja upp
sýningar sem helst þurfa að vera jafn góðar
og á Covent Garden eða í Vínaróperunni.
Gæði söngsins verða síðan að vera jafn
mikil og á bestu plötuupptökum. Þegar ég
segi útlendingum hvernig ástandið er hér
trúir mér enginn, — þeir verða að láta
segja sér það þrisvar sinnum. Ég er búinn
að tala um þetta í mörg ár ásamt ýmsum
öðrum söngvurum. M.a. hef ég spáð því
að þetta lognaðist út af ef ekkert yrði að
gert og í vissum skilningi hefur það ræst.
Fjöldi fólks gefst upp á sjálfboðavinnunni
og fer utan. Væri maður bóhem og hefði
ekki fyrir öðrum að sjá gengi þetta
kannski en fyrir fjölskyldufólk er það von-
laust. Ég var ákveðinn í að segja skilið við
sönginn ef ekkert kæmi út úr þeirri viku
sem ég söng fyrir erlendis í fyrra og fara að
vinna launaða vinnu. Sem betur fór þurfti
ég ekki að standa við það.
Það er svo mikil tvöfeldni ríkjandi hér.
Hvar sem maður kemur hafa menn áhuga
á því sem söngvarar eru að gera, allir vilja
hafa óperur en þegar þarf að hlúa að því
sem raunverulega skiptir máli er ekkert
gert.
Ég held ekki að það sé af ásetningi að
menn halda ástandinu óbreyttu heldur
miklu frekar af sinnuleysi og í raun menn-
ingarlegu áhugaleysi. í mörg ár hefur
verið rætt um að koma óperumálum á fast-
an grunn hér á landi, það hafa verið lagðar
fram tillögur um það hvernig eigi að gera
það en ekkert gerist. Og á endanum missa
menn þolinmæðina og fara úr landi, eins
og t.d. við Viðar Gunnarsson. Það verður
að koma Sinfóníuhljómsveit íslands,
Þjóðleikhúsinu, Islenska dansflokknum
og íslensku óperunni saman í eina skipu-
lagsheild, án þess að skerða listrænt sjálf-
stæði hvers um sig. Þá verður hægt að
samnýta kraftana og minnka kostnað.
Stangist þetta á við einhverja einkahags-
muni verða þeir einfaldlega að víkja.“
í þeirri umræðu sem hefur sprottið upp
á liðnum vikum vegna vanda Islensku óp-
erunnar hafa ýmsir sett spurningarmerki
við það hvort við getum yfirleitt haldið úti
óperu hér á landi, — þetta sé einfaldlega of
dýrt listform fyrir svo fámenna þjóð og
áhuginn ekki nægur. Aðrir benda á að 150
þúsund manns hafi komið á sýningar í
óperunni, fyrir utan þá sem hafi séð óper-
ur í Þjóðleikhúsinu, og auk þess teljist
skuldahali óperunnar, 35 milljónir króna,
varla mikill þegar fyrirtæki af þessari
stærð séu annars vegar. Þeir segja líka að
málið snúist um meira en að reka óperu,
þ.e. hvort við viljum teljast menningar-
þjóð. Meðal þeirra er Bergþór Pálsson:
„Það er óskiljanlegt þegar íslenska óperan
er búin að sýna og sanna að við eigum
frambærilega listamenn og áhugasaman
áhorfendaskara að þeir sem ráða ríkjum
skuli ekki setja stolt sitt í að styðja þetta
fyrirtæki. Borg í Þýskalandi á stærð við
Reykjavík telst ekki borg nema þar sé leik-
hús með óperu. Þetta er spurning um það
hvort við viljum teljast menningarþjóð eða
ekki.“
0
ÞJÓÐLÍF 39