Þjóðlíf - 01.03.1991, Blaðsíða 45

Julee Cruise: Floating into the Night
Fljótandi og fín
Hann getur verið dyntóttur
poppbransinn. Plata Julee
Cruise er dæmi um plötu sem
var hafnað á sínum tíma af
kaupendum, en fékk góða
dóma hjá gagnrýnendum
(undirritaður var ekki byrjað-
ur að fjalla um hljómplötur
fyrir Þjóðlíf á þeim tíma,
innsk. G.H.Á.) Þetta var árið
1989. En með hjálp annars
miðils, sjónvarpsins, er Julee
Cruise nú orðin þekkt.
Kvikmyndaleikstjórinn
David Lynch, „Tvídranga-
maðurinn“ bað stúlkuna að
syngja fyrir sig í „ Twin Peaks“
þáttunum, m.a. lagið „Fall-
ing“ og BÚMM!!, Júlía sló í
gegn. Hún söng reyndar líka í
„Blue Velvet“ á sínum tíma.
Italinn Angelo Badala-
menti semur tónlistina á
disknum. Hún er frábærlega
ljúf, leyndardómsfull, eins og
mjúkur leir sem er mótaður í
falleg og heillandi form, sem
enginn stenst. Silkimjúk rödd
Julee Cruise bætist þarna ofan
á og syngur texta Lynch sem
allir fjalla um ástina. Hér kem-
ur brot úr einum þeirra snarað
yfir á íslensku: „Stundum
blæs vindurinn og þú og ég
fljótum í ást og kyssumst að
eilífu í myrkri og leyndardóm-
ar ástarinnar koma í ljós og
dansa í ljósi í þér í mér og sýna
að við erum ást“ („Mysteries
ofLove“). Þetta er fljótandi og
fín plata, sem auðvelt er að
verða ástfanginn af.
Queen: Innuendo
(K)vín-andi
Það er með „Queen“ eins og
Drottninguna sjálfa, þeir vita
ekki aura sinna tal þessir
moldríku andsk... Queen hef-
ur líka svipaða stöðu í bresk-
um poppheimi og drottningin
hefur meðal almennings, Qu-
een eru ríki í ríkinu, þó vissu-
lega eigi hljómsveitin líka
svarna andstæðinga, rétt eins
og Elísabet ríka. En nóg um
samlíkingar.
„Innuendo“ mun vera 16.
plata hljómsveitarinnar og
strax í byrjun sýna Freddie
Mercury söngvari (rétt eftir-
nafn hans er Bulsara), Brian
May (gítar), John Deacon
(bassi) og Roger Taylor
(trommur) hvers þeir eru
megnugir; titillagið, hvínandi
kraftmikið, er einskonar aftur-
hvarf til „Bohemian Rhap-
sodý‘ tímabilsins, en með
bárujárnsáherslum í gítarleik-
num, ef undan er skilinn milli-
kaflinn þar sem Stewe Howe,
úr „Tes“ spilar „flamengo“.
Lagið nær þó ekki gamla and-
anum, það geta þeir aldrei
sama hvað þeir reyna. En þetta
er ágæt tilraun og virðingar-
verð.
Eftir þetta tekur léttrokkað
poppið við og sum lögin eru nú
ekki íburðarmiklar lagasmíðar
s.s. „Headlong“ og „Delilah,
enda kannski tilhneiging hjá
mönnum sem eru búnir að
selja um 100 milljón plötur og
kunna formúluna utanbókar,
að halda sig bara við hana.
Einn galli finnst mér á
söngnum, Freddie er stundum
„mixaður“ of framarlega, það
hvín svakalega í honum á köfl-
um. Þetta er kannski líka
spurning um „sándið á mann-
inum“, sem er ef til vill of
„hvasst“.
Bestu lög: titillagið „Innu-
endo“, „Hitman“, „I’m going
slightly mad“ og „Bijou“, þar
sem Brian May leyfir okkur að
heyra hvað hann kann vel á
gítarinn sinn, sem hann smíð-
aði sjálfur á sínum tíma fyrir
átta pund. Sá gítar er nú aldeil-
is búinn að borga sig upp og
vel það.
ÞJÓÐLÍF 45