Tímarit Máls og menningar - 01.05.1944, Blaðsíða 45

JÓN DAN :
Blautu engjarnar í Brokey
FYRRI ÞÁTTUR
— Gakktu við í Bjólu.
Þetta voru seinustu orðin, sem móðir hennar sagði við hana, þeg-
ar hún kvaddi hana fyrir utan þorpið. I morgunsárinu hafði hún
kastað yfir sig hyrnu og fylgt henni áleiðis, og hún hafði verið með
tárin í augunum og áminnt hana og beðið guð að geyma hana. Og
þetta var bezta móðirin í víðri veröld, en það var engin ástæða til
að bera kvíðboga fyrir henni, dótturinni, þó hún færi nú í fyrsta
sinn á ævinni til ókunugra. Og svo ætlaði hún að ganga við í Bjólu.
Hún var með nesti og nýja skó, enda langur vegur fyrir höndum.
Þetta er árla morguns og Akranes liggur að baki henni, en Mela-
sveitin framundan. Það er fjara og hún gengur þurrfóta yfir ósinn.
Langt framundan rís Hafnarfjall og Skarðsheiði, en handan við þau
er Andakíllinn, og þar er hún ráðin kaupakona. Bærinn heitir Brok-
ey, og bóndinn er gamall en sonurinn ungur. Hún hefur aldrei séð
fólkið, en heyrt svolítið um það. Og þetta er í fyrsta sinni á ævinni,
sem hún fer til ókunnugra, en samt er ósköp lítill geigur í henni.
Enda ætlar hún að ganga við í Bjólu.
Um hádegisbilið mætir hún karli við þjóðveginn og spyr hann,
hvort bærinn undir drögunum sé Bjóla. — Öjá, anzar karlinn, en
ert þú ekki hún Ella litla frá Yztabæ?
— Jú, svarar stúlkan.
— Þá muntu vera að leita að mér, rýjan, segir karl, ég er föður-
myndin þín.
— Komdu sæll, segir þá stúlkan, ég ætlaði ekki að þekkja þig,
þú ert svo breyttur. Fékkstu boðin frá henni mömmu?
— Já, ég fékk boðin frá henni mömmu. Og var aldrei nema vel-
komið að þú labbaðir við hliðina á mér, fyrst bæði ætla í Andakíl-