Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Qupperneq 30

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
megni að fá liann til að vera vingjarnlegur við þig, en tókst það ekki —
fyrr en þú trúlofaðist! Þá tókst með ykkur einlæg vinátta, svo um skeið
var engu líkara en nú fyrst þyrðuð þið að sýna ykkar sönnu tilfinning-
ar, þegar þú varst komin í trygga höfn — og svo — hvernig fór síðan?
— Eg varð ekki afbrýðisöm — þótt undarlegt væri! — Ég man þegar þú
varst skírnarvottur lijá okkur, að ég neyddi hann til að kyssa þig — hann
gerði það, en þú varðst svo ringluð — það er að segja: ég tók ekki eftir
því þá — hugsaði ekki heldur út í það eftir á — hef aldrei hugsað um það
fyrr en — nú!
Rís hart úr sœti.
Hvers vegna þegirðu alltaf? Þú hefur ekki sagt eitt einasta orð, en látið
mig tala án afláts! Þú hefur starað á mig og rakið úr mér þessar liugsanir,
sem lágu eins og silkiþráður í hýði — hugsanir — grunsemdir kannski —
bíðum við. — Hvers vegna sagðirðu kærastanum þínum upp? Hvers
vegna komstu aldrei heim til okkar eftir það? Hvers vegna viltu ekki koma
til okkar í kvöld?
M:LLE Y eijis og hún œtli að fara að segja eitthvað.
Frú X: Þei! Þú þarft ekkert að segja, því nú skil ég allt saman! Það var
þess vegna og þess vegna og þess vegna! — Jahá! — Nú kemur allt heim
og saman! Þannig er það! Svei, ég vil ekki sitja við sama borð og þú!
Flytur dót sitl yfir á hitt borðið.
Það var þess vegna sem ég þurfti að sauma þessa andstyggilegu túlípana
í skóna hans: af því að þú hefur mætur á túlípönum; það var þess vegna
— kastar inniskónum á gólfið — sem við urðum að búa við Löginn á
sumrin: af því að þú undir þér ekki við Saltsæ; það var þess vegna sem
sonur minn varð að heita Eskil: af því að faðir þinn hét Eskil; það var
þess vegna sem ég varð að klæðast eins litum fötum og Jjú, lesa sömu höf-
unda og þú, borða eftirlætisrétti þína, drekka sömu drykki og þú — súkku-
laði til dæmis; það var þess vegna — ó, guð minn — þetta er hryllilegt,
þegar ég fer að hugsa út í það — hryllilegt! — Allt, allt kom frá Jiér til
mín, jafnvel ástríður þínar! — Sál þín skreið inn í sál mína eins og maðk-
ur í epli, át og át, gróf og gróf, unz ekkert var eftir nema ofurlítið svart
mjöl inni í hýðinu! Ég reyndi að flýja undan þér, en gat það ekki; þú lást
eins og svarteygð slanga og hélzt mér í álögum — ég fann hvernig vængir
mínir hófust, en drógu mig aðeins lengra niður; ég lá í vatninu með
20