Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Síða 65

BRÚIN Á SLÉTTUNNI
auvirðilegur og reiðigjarn sem
stjörnurnar — svo þreytandi sem
þær voru í allri sinni oíurgnægð.
Engin mannvera kom hingað til að
heimsækja okkur; við vorum þegar
húnir að kynnast hver öðrum utast
og innst: sérhver okkar vissi allt um
eiginkonu hins, börn hans, heimili
eða ástkonu. Það var eins og við
hefðum þegar tjáð hver öðrum allt,
sem orð yrði á haft. Hvað sjálfan
mig snerti var ég farinn að halda, að
ég myndi aldrei framar komast burt
úr þessum stað; ég trevsti því ekki
lengur, að nokkursstaðar fyrirfynd-
ust bæir, götur og hús, sem það heiti
ættu raunverulega skilið.
Við héldum til í bröggum; þeim
hafði verið lirófað upp einhvernveg-
inn, smám saman og af vankunnáttu;
í rauninni varð afleiðingin sú, að við
stóðum í stöðugu og milliliðalausu
sambandi við náttúrur landsins og
loftslag. Fréttablöð bárust okkur til
vinnustaðarins með póstmanni frá
smábæ einum tugi kílómetra burtu;
þegar hann drakk ekki drýgra en
vani hans var, komu blöðin aðeins
degi of seint; þegar hann saup öllu
hressilegar voru þau tveim dögum á
eftir áætlun; og þjáðist hann af eft-
irköstum, vissum við ekki vikulangt,
hvað uppi var á teningnum í heims-
byggðinni. Stefan steypusmiður
veitti honum ráðningu eitt sinn, en
það stoðaði ekki par; öldungis hið
gagnstæða — nýjárskveðjur, sem
venzlafólk okkar sendi, bárust okkur
fyrst uppúr þrettándanum.
Að haustinu vætlaði rakinn inn í
braggann okkar; þá þrifum við ljós-
myndirnar af ástvinum okkar niður-
af veggjunum og geymdum þær
niðrií trékistlum undir setbálkunum.
Að vetrinum gnauðaði stormurinn í
ofvæni; svört sótský stóðu frá járn-
eldstónum og hlóðust í fitukenndum
og seigþykkum lögum á föt okkar;
við voruin með linnulaust kvef;
raddir okkar líkastar hæsidrunum
ölvaðra manna. Við hætturn að raka
okkur og þvo okkur, þvíað til þess
var alltof kalt í bröggunum; Kazi-
mierz með sitt svarta skegg leit út
eins og stigamáður á vegum úti;
pallasmiðurinn, hinn gráhærði Kam-
inski, líkastur yfirbiskupi grískrar
kirkju; Stefan frá Marymont, með
sítt tjúguskeggið, kom manni til að
hugsa urn broslega fígúru í söngleik;
og vesaldarlegastur allra var ég sjálf-
ur. Eg hef óverulegan skeggvöxt: fá-
einar tjásur hér og hvar; menn
leyfðu sér því að efast um, að ég
hefði nokkru sinni komizt í snert-
ingu við vatn, að undanskildu því
baði sem mér hafði verið veitt við
tilkomu mína í heiminn.
„Gefum skít í það allt,“ sögðum
við. „Bara-það fari að vora.“
Vorið kom; seint og um síðir,
nístingskalt og stórum lakara haust-
inu. Einn daginn óstjórnleg rigning,
annan daginn krapasnjór; stórmur-