Tímarit Máls og menningar - 01.06.1960, Blaðsíða 29

Á CHOPINHÁTÍÐ í VARSJÁ
kunnátta þeirra allra var yfirleitt
mjög mikil, en ítalinn var sagður —
ég las það í ameríska tímaritinu Time
— hafa spilað allt tandurhreint og
rétt — ekki ein einasta feilnóta laum-
aðist inn í Ieik hans. Þetta kann að
liafa valdið úrslitunum á okkar „per-
fektíonistísku“ öld, — öld grammó-
fónsÍTLS. En ekkert sem lifir, er full-
komið eða jullkomnað, — og ekkert,
sem stórt er í list er það heldur. Ytri
fullkomnun í túlkun tónverka tjáir
stöðnun —• „standardíséringu“ á við-
horfi og skilningi túlkandans. Ekkert
annað. Þegar Edwin Fischer lék kon-
sert Beethovens í c-moll, — fyrirgefið
að ég fer út í þá sálma hér —: þegar
hann af mætti sló fyrstu þrjá tónstig-
ana hvern á eftir öðrum og klifraði
upp eftir hljómborðinu — (þér mun-
ið kannast við þá) — hélt maður
niðri i sér andanum í ofvæni þess,
hvort hann myndi ná tindinum: það
brakaði og brast í fingrunum á hon-
um — að því er manni fannst — og
voru þeir þó úr stáli; tónarnir voru
hrjúfir og harðir — ekki einusinni
hreinir, — það kostar eitthvað að
glíma við ofureflið og sigrast á því
— en hvílíkur sigur, er hann að lok-
um sló aðalstefið í áttundum beggja
handa! Það var eins og þegar Móses
laust klettinn forðum og vatnið spratt
fram úr berginu. Eitthvað yfirnáttúr-
legt. Þannig á listin líka að vera. Yjir-
náttúrleg!
Jæja, sleppum því. Pollini var ágæt-
ur, ungur píanóleikari og vel að verð-
laununum kominn.
Við kvöddum dómnefndina, þökk-
uðum próf. Drzewiecki eftir að 1. at-
rennu lauk, þ. e. þegar allir þátttak-
endur höfðu leikið einu sinni og úr-
valið í aðra lotu skyldi fara fram. Við
ætluðum heim 1. marz, eftir tvo daga,
en 16 dagar voru þá eftir af keppn-
inni. En nú beið okkar bezti dagurinn
að öllum hinum lærdómsríku og
skemmtilegu dögum ólöstuðum. Góð-
vinur okkar héðan að heiman, Miec-
zyslaw Gumkowsky beið okkar ásamt
Mörtu dóttur sinni við hótelið og við
skunduðum til móts við þau. Þarna
urðu fagnafundir. — Þau voru með
bíl og buðu okkur upp í hann — síðan
ókum við út í sólskinið — sólin skein
reyndar aftur svo glatt, en hafði falið
sig bak við skýin síðan daginn sem
við komum. Nú hófst ævintýraleg
ferð um alla borgina — við ókum
klukkutímum saman út og suður —
um gamla bæinn, nýju breiðgöturnar,
úthverfin, fram með ánni, Vislu, og
yfir hana á hinum geysilöngu brúm.
Við fórum um þekkt hverfi og óþekkt,
villtumst jafnvel einu sinni. Gum-
kowsky rakti minningar einstakra
staða, lýsti atburðum stríðsáranna —
sagði okkur sögu borgarinnar. Er
rökkva tók ók hann okkur heim til sín
til kvöldverðar. Við sátum með þeim
góðu hjónum og bömum þeirra og
einum gesti öðrum, frú Schlauch.
prófessor, i bezta yfirlæti. ísland var
171