Tímarit Máls og menningar - 01.06.1960, Blaðsíða 33

ÁLFHEIMASTÚLKURNAR
peninga, því að Púttji var góð systir og mat siðprýði þeirra mikils. Ella og
Irin voru líka hreyknar yfir því, að þær voru siðprúðar stúlkur, sem ekki þurfa
að láta neitt í skiptum fyrir húsnæðið, silkisokkana, fjaðrahattana og lakk-
skóna.
Hjá Ellu var líka sérstök ástæða fyrir stolti. Hún ætlaði að verða kennslu-
kona. Skírteinið var hún þegar komin með upp á vasann og beið nú ekki eftir
öðru en stöðu. En það ætlaði að verða bið á því, að hún yrði skipuð í stöðu,
enda þótt baróninn —- baróninn hennar Púttji — hefði látið svo lítið að snúa
sér til nokkurra hæjarráðsmeðlima, leyndarráða og sjálfs borgarstjórans út
af því máli.
Aftur á móti var írin draumlynd stúlka, sem þráði hjónaband og annað
ekki. Að ganga í hjónaband á siðprúðan, heiðvirðan hátt eins og aðrar venju-
legar, borgaralegar konur; elda mat með eigin höndum í þriggja herbergja
íbúð; taka þátt í argi og þvargi dagsins: æ, æ og aftur æ, um það sveimaði
hugurinn. Þessum draumi lifði hún í sinni þolinmóðu bið eftir karlmanni, eftir
lausnara sínum eiginmanninum.
Og þær biðu.
Þær voru allar þrjár að bíða.
Ella eftir stöðunni, írin eiginmanninum, en Púttji beið eftir því að draumar
yngri systra hennar rættust.
2
Dag nokkurn kom Ella heim og ljómaði öll í framan.
— Elskan, sagði hún við Púttji, nú held ég fái samt sem áður stöðu. Mað-
urinn, sem sér um stöðuveitinguna, sendi mér skilaboð, að ég skyldi heimsækja
hann síðdegis.
— Loksins! sagði Púttji.
— Gæfan er þó að minnsta kosti á leiðinni til þín, sagði írin, og bætti við
andvarpandi:
— En hvað dvelur mína ?
Þær þögðu um hríð í djúpum þönkum yfir þessu.
— Ég sé, sagði Púttji, að hér verð ég að taka í taumana. Þú nærð aldrei
í mann af sjálfsdáðum, þú ert svo mikill klaufi. En ég skal koma þér inn í
hjónabandið.
— Æ, ef þú ætlar þér ... þér heppnast allt, sagði írin með hrifningu.
Púttji leit upp með sér á írin:
— Það var kjánaskapur, að við skyldum ekki hugsa fyrr út í þetta. Fátæk
175