Tímarit Máls og menningar - 01.12.1962, Blaðsíða 93

TRAUSTIR SKULU HORNSTEINAR
um undir væng, að blönduneyzla af þessu tæi hefði ekki tíðkazt í góðum hús-
um á Akureyri þegar hún var að alast upp. Slík neyzla var að hennar dómi
sjálfsögð í veizlum, ef menn gættu hófs, en átti ekki að eiga sér stað í einrúmi
á virkum dögum, hvernig svo sem iskías eða hexeskúð léki vöðva og taugar.
Sennilega hefur hún einnig talið nokkra blönduneyzlu afsakanlega hjá flúðum
og hyljum, við laxveiðitilraunir þær, sem bóndi hennar gerði jafnan tvisvar
á sumri með gildum höfðingjum. Ég varð þess aldrei áskynja, að hún amaðist
við ferðalögum hans upp í Borgarfjörð eða austur í Hreppa, enda þótt hún
gengi ekki að því gruflandi, að hann mundi koma heim aftur með gigt í
spjaldhryggnum, titring í hnjáliðunum, þreytulegt kastbros á vör og eina
bröndu eða öngva.
Blessaður karlinn! Ég get ekki sagt, að ég hafi kynnzt honum neitt að ráði,
en þó varð mér smám saman hlýtt til hans.
Heimasæturnar báðar, dætur þeirra hjóna, voru á gelgjuskeiði þegar ég
fluttist í húsið: Lára, kölluð Lalla, á seytjánda ári, farin að mála sig að stað-
aldri, búin að vera tvo vetur í Kvennaskólanum, en systir hennar nýfermd,
Margrét Jóhanna, ýmist kölluð Gréta eða Gréta Hanna. Þegar ég var orðinn
glæpamaður og bar eigur mínar út úr herberginu, afhenti Bjarna Magnús-
syni lyklana og kvaddi húsið, spurði ég eftir annarri þeirra systra, ætlaði að
taka í höndina á henni og þakka henni fyrir samveruna, en hún hafði þá
brugðið sér í ökuferð með unnusta sínum. Hinni þurfti ég ekki að spyrja eftir,
giftri konu, horfinni úr augsýn fyrir nokkrum árum, hefðarfrú í órafjarlægð.
Aftur á móti renndi ég huganum til hennar og minntist þess hvemig hún
hafði kvatt mig áður en hún flaug brott —
Svo var nú það.
Heimasæturnar þroskuðust sem sé á styrjaldarárunum og urðu mestu fríð-
leiksstúlkur, báðar skolhærðar og móeygar, grannar og kvikar, líkar í sjón og
samrýndari en títt er um margar systur, sneru að minnsta kosti bökum saman,
ef eitthvað lá við. Báðar vildu hætta í Kvennaskólanum í miðjum klíðum, og
báðar hlýddu móður sinni eftir nokkra fyrirlestra, létu tilleiðast að halda
áfram í skólanum og luku þar fjögra vetra námi, eða öllu heldur parraki, Lára
vorið 1942 (með aukatímum og harmkvælum), en Margrét Jóhanna tveim
árum síðar. Það hrökk stundum upp úr skrifstofustjóranum í gigtarköstum,
að Menntaskólinn væri á allan hátt fremri Kvennaskólanum, pu! — dætur
hans hefðu að réttu lagi átt að verða stúdentar, báðar prýðilega gefnar, Gréta
litla flugnæm, ef hún beitti sér. Hann gleymdi því í slíkum köstum, að hvað
363