Tímarit Máls og menningar - 01.09.1973, Blaðsíða 31

Bréf til Kristínar Guðmundardóttur
er orðið mér einskið virði. Allur heimur guðs er ættland mitt. En hætt er við,
að það verði efnahag mínum ofvaxið að lifa með mönnum. Og þá er eg
dæmdur þangað, sem réttlætið er verzlunarvara, sannleikurinn hlutabréf í
togara og mannúðin fótum troðin af svínum. En eg skoða það sem hvern
annan kross, er eg tel mig skyldan að bera með auðmýkt og undirgefni, ef
forlögin þröngva mér aftur norður til íslands.
Samt á eg ekkert erindi til íslands. Eg er ekki fær um að gera þar hið
minsta gagn. Á íslandi yrði eg ekki til annars en að rugla þá friðarins sam-
stillingu, sem vinur minn Guðmundur Hagalín, Sigurður Þórólfsson, Jón
Björnsson og Sigríður Sigfúsdóttir eru sköpuð til að vekja í hjörtum sögu-
þjóðarinnar. Og nú er eg kominn á þá skoðun, eftir að hafa horft á niður-
lægingu íslenzkrar menningar í fjóra mánuði eins og málverk úr hæfilegri
fjarlægð, að olíutýrurnar í baðstofukytrum feðra minna geri þjóðinni meira
gagn en mitt rauða villuljós. -— En samt verð eg að vinna. Eg verð að vinna
látlaust. Iðjuleysinginn glatar sálu sinni. En eg er ekki fær um að hjálpa
einni einustu sál með skrifum mínum.
Berðu brúðgumanum himneska kæra kveðju mína. Segðu honum, að eg
hafi nýlega keypt bók, sem hann geti fengið hjá mér síðar. Hún er eftir
indverska spekinginn Jinarajadasa og heitir Practical theosophy. Einn kafli
þessarar ágætu bókar er um forretningsmenn og forretningar. Þessi kafli
hentar einkarvel „hnignun tímanna“. Eg sé, að sál Sigurðar vinar míns er
farin að þreytast á haráttunni við þyngdarlögmálið. Bók Jinarajadasa getur
kanski létt ofurlítið undir með henni.
Það er heilagur sannleikur, að eina gagnið, sem mín lítilfj örlegu störf á
íslandi hafa eftir sig látið, er bráðabirgðarsáluhjálp Sigurðar Jónassonar.
Ef miðsóknaraflið tosar honum aftur niður í sama myrkrið og hann reikaði
í fyrir 8 árum, þá hefi eg bókstaflega lifað til einskis, það sem af er æfi minni.
Endurfæðing Sigurðar hefir ekki verið mér vínber án þistla. Hingað til hefir
hann átt sammerkt meistara sínum í því að þykja hrösunin fyrirhafnarminni
en skessuskrefin upp í hinar andlegu hæðir. 0, þú veiki reyr af vindi skekinn!
Hve nær megnar máttur föður míns á hæðum að láta þig standa stöðugan í
heiðnyrðingum fánýtra freistinga? Ertu ekki búinn að ganga úr skugga um
það fyrir langalöngu, að hít girndanna er óseðjandi? Að seðja fýsnir sínar
er eins og að fylla botnlaust kerald ilmandi víni.
Þó veit eg, að Sigurður fellur ekki fyrir fult og alt. Eg veit, að þegar í
þessu jarðlífi er honum fyrir sett að skrýðast skrúða réttlátra. Á þeim degi
get eg sagt lofsyngjandi við sálu mína: Þú hefir þó ekki stigið niður í duft
141