Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Blaðsíða 82

Steinar Sigurjónsson
Síðasti jökullinn
hans hugsandi: Nú horfir maður rólegur niður í lægðirnar til Ástu.
Enn er hún hálfsofandi niðri á súbkontraáttund og mun eiga bágt
með að átta sig þegar hún vaknar og límr upp í nótnastigann.
Hver gæti líka skilið svona þrumandi innblástur! Sko þá fínu,
nú vaknar hún bráðlega og sér að ég er kominn upp á hæsta C
og þykir hart að vera ein sem vonlegt er. Sjá þá knáu, nú vaknar
hún.
Ásta Hans! Hvar ertu?
hans Héééér!
ÁSTA Hvaaaaar?
HANS Sérðu ekki til mín?
ÁSTA Ha? Jú. Nú held ég að ég viti hvar þú ert. E minn eini!!!
hans Þvílíkur rifrildis norðanstormur Ásta. Það hvín í hverju rifi manns
í svona afspyrnu frostvindi, svo ekki líður á löngu þar til maður
fer að frjósa við jökulskallann. Æ, notalegt er það!
ásta Notalegt?
hans fastur í klakanum: Það er nú líkast til!
ÁSTA Ég á ekki orð!
hans Hér verð ég að bíða í nokkra daga og horfa í ró á lífið þar til þú
hefur komist upp jökul á þínum óburðugu smánótum, ef þú get-
ur það þá kelli mín. Svo maður frýs rólega við jökulskallann.
ÁSTA Ó!
hans Ég fæ svo sem nóg af stormi. Finn hann blessaðan hvæsa um
ennið dag eftir dag, svo það eru ekki áhyggjurnar, sem betur fer.
Alveg er það dýrlegt allt saman!
ÁSTA Ég á ekki eitt einasta orð!
HANS brosandi'. Það er nú það.
Ásta horfir upp á jökul: Ertu virkilega kominn þángað allt í einu!
\
192