Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Blaðsíða 102

Tímarit Máls og menningar - 01.07.1977, Blaðsíða 102
Tímarit Máls og menningar sem Halldór Laxness er löngu frægur fyrir. Sama má raunar segja um flestar aðrar mannlýsingar bókarinnar, hnit- miðaðar og skýrar og oft eilítið skop- færðar. Það er í rauninni furða hve margir koma við svo stutta sögu, en höfundur hefur valið þann kost að marka þessu stutta skeiði ævi sinnar stað í tímanum og gefa því merkingu með því að miða það við sundurleitan hóp einstaklinga sem — flestir af tilviljun — eiga með honum samleið einhverja stund úr ár- inu sem frá er sagt. Mestur er þar hlutur Jóns Pálssonar frá Hlíð sem verður að e.k. kontrapunkti í þessari mynd af listamanninum ungum. Jón Pálsson verður listamaðurinn sem á sína lútu en spilar aldrei, líklega frumdæmi margra persóna í bókum HL, þeirra sem birta andstæðuna milli hugsjónar og veruleika. I fyrstu kann lesanda að finnast und- arlegt og aðalefni bókarinnar óviðkom- andi hve tæpt er á örlögum eða ævi- ferli margra, sem af tilviljun ber fyrir höfundinn, án þess að þeir hafi í raun og veru minnstu áhrif á hann eða lífs- hlaup hans. En einmitt þessi dæmi valda því að smátt og smátt fara að sækja að lesandanum spurningar: hversvegna? Hversvegna verður einn skammlífur ó- gæfumaður, annar metnaðarlaus utan- garðsmaður (en kannski gæfumaður) í erlendri borg í áratugi, en sá þriðji heimsþekktur listamaður? Þessum spurn- ingum er ekki svarað í sögunni enda þykist höfundur sjálfsagt ekki vita svar- ið. Þó er ekki laust við að á einum stað sé gefið undir fótinn íslenskri for- lagatrú fornri um gæfumenn og ó- gæfumenn, sem líkt og bera örlög sín utan á sér, en það er þegar formand Scheuermann kveður ógæfumanninn Jón Pálsson frá Hiíð með þessum ummæl- um um höfund bókarinnar: Jeg tror han har en stor fremtid for sig. Flestir íslenskir höfundar endurminn- inga kosta kapps um að tala vel um alia og best um þá sem allir hafa talað vel um áður. Þetta er auðvitað dyggð í sjálfu sér, þótt hún togist reyndar á við aðra dyggð, sannleiksástina, en ekki vænleg undirstaða góðra bóka eða skemmtilegra. En menn eru orðnir svo vanir þessu að þeir hrökkva við — þrátt fyrir fyrri reynslu af skrifum HL — þegar hann setur á blað dálítið stráks- leg ummæli um þau mikils virtu þjóð- skáld, Einar Benediktsson og Matthías Jochumsson. Það er þó harla fróðlegt að lesa um það hverjum augum hann hefur litið á ýmis okkar helstu skálda, bæði þegar hann var sautján ára og reyndar síðar, en auðvitað mega menn ekki rugla saman persónulegum vitnis- burði af því tagi, sem hér er um að ræða, og einhvers konar fræðimennsku. Frásögnin af samræðum þeirra Halldórs og Jóns Helgasonar um samtímaskáldin er ágæt og merkileg heimild um smekk og afstöðu næmra ungra manna um 1920. Allt sem segir frá bóklestri og bókakynnum í Ungur eg var er vita- skuld hið merkasta heimildarefni. Það er t. d. eftirtektarvert hvað það er í verkum Strindbergs sem hrífur Hall- dór og leiðir hann á vit þessa meistara. Ungur eg var er í heild ákaflega læsileg bók og vel gerð. Hins vegar gerir fjarlægðin frá persónunum, hið ólympska viðhorf, það að verkum að lesanda getur stundum þótt kuldalega og jafnvel þóttalega sagt frá, og sjálf- sagt fellur mönnum sú afstaða misvel í geð. En því má ekki gleyma að hún er nátengd ýmsum bestu kostum bókar- innar, svo sem hinni hófstilltu kímni. 212
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.