Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Side 94

Tímarit Máls og menningar
og héldu svo áfram eins og ekkert hefði í skorist. Það rann niður hárið á
henni, niður axlir og brjóst og henni varð skyndilega kalt.
Það voru líka regnskúrir þegar hún kom fyrst upp á þessa heiði með
Hrólfi að líta á bæinn þeirra, Efstakot. Þau settust undir stein sem var hár
og oddlaga eins og bæjarburst og slútti fram og þar var gott skjól fyrir
regnskúrunum. Þau héldu hvort yfir annars axlir og nösluðu bitann sinn
og þegar hún horfði á hann, brún augu, svartan hárlubba og brotið kónga-
nef, fannst henni að hún gæti hlaupið eins og kólfi væri skotið og unnið
þrefalt karlmannsverk án þess að finna til þreytu. Það var eitthvað svo
gott nálægt þessum manni. Hún hló.
— Hvað? sagði hann.
—' Eg er svo 'glöð, sagði hún og gaut á hann augunum og vissi þá að
honum leið eins.
— Eg verð stórbóndi, sagði hann. Við söfnum auði og látum engan
vita. Svo einn daginn fer ég norður í land og kaupi handa okkur fjóra
gæðinga og við ríðum niður í dal, auðvitað skartbúin. Við förum niður
að Stórubrekku og Grímur og Alfheiður koma út og þegar þau sjá hvað
við erum fín þá bjóða þau okkur í bæinn og segja:
— Það er aldrei að ykkur hefur búnast. Það er gott að þið skulið ekki
eiga nema góðar minningar héðan frá Stórubrekku.
Þá lítum við bæði á þau í einu og segjum: Humm? Onnu var skemmt.
Hrólfur hermdi betur eftir Grími en nokkur annar í sveitinni. Humm,
sagði hún ávítandi og hló. Humm, humm, huuhuhumm sögðu þau hvort
við annað með ýmis konar látbragði. Hann hafði skipt um átt. Rekjan var
notaleg á andliti þeirra og höndum og góð lykt af votri jörðinni.
Konan undir steininum vissi ekki hvað hún hafði setið lengi og andað
að sér þessum jarðarilmi sem fylgir vorrigningum. Þegar hún leit upp sat
hún ein undir steini sem var eins og bæjarburst í laginu og slútti fram.
Hún reis þegjandi á fætur, tók stefnuna á Efstakot og gekk hröðum skref-
um upp á næsta leiti. Hann sást hvergi. Hann hlaut að vera farinn fyrir
nokkru því framundan var mannlaus mýrafláki, handan við hann var ás
og maður á bak við hann væri kominn í hvarf. Hún fór að hlaupa. Fæturnir
sukku að ökla og stundum á miðjan legg í mýrinni og rauð forin slettist
um hana alla. Hún fann remmubragðið koma upp í hálsinn og hún fann
til þegar hún andaði og það var stingur í maganum en hún varð að hlaupa.
Það var nú eða aldrei.
204