Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Síða 99

Bárður kari skattur
— Er hann búinn að vera hérna leingi?
— Frá því klukkan átta í morgun.
Ég virti Níls fyrir mér og sá einkennilega froðu í öðru munnviki hans.
Mér fannst þetta óeðlilegt og kallaði á barþjóninn. Úngi maðurinn tók
um annan úlnliðinn á Níls og sagði að hjartslátturinn væri mjög veikur.
— Kallhelvítið, tautaði þjónninn. Nú hefur hann gleypt einhvern
andskotann.
Eftir að hafa árángurslaust reynt að vekja Níls, ákváðum við að hríngja
á sjúkrabíl. Eg settist við borðið og skálaði í huganum við þennan
kunníngja minn sem eitt sinn hafði komið mér til að trúa á kirkjugarða.
Mér fannst eins og við ættum aldrei eftir að fara um borð í vitaskipið og
skoða málverkin hans Bárðar Færeyíngs . . . enda kannski eins gott.
Ekki leið á laungu áður en sjúkrabíllinn kom. Níls var lagður á börur
og borinn út. Fötin hans voru ötuð mold. Úti í horninu sá ég vettlíngana
hans. Ég stakk þeim í vasann og gekk út. Á þaki sjúkrabílsins logaði blátt
ljós og sírenan fór í gáng áður en hann hvarf fyrir hornið og inn í
umferðina á Kristjánshafnartorgi.
Nokkrum vikum seinna gerði ég mér ferð inn á „Fíngurbjörgina“ til
þess að hafa spurnir af Níls kirkjugarði. Hann hafði aldrei útskrifast
lifandi af sjúkrahúsinu og einginn vissi hvar hann var jarðaður.
Á heimleiðinni velti ég því fyrir mér hvort þeir félagar Níls og Bárður
sætu nú með flösku af lífsvatni á milli sín og ræddu um frelsið, þetta orð
sem lifir á andstæðu sinni.
TMM VII
345