Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Qupperneq 27

spegilmyndin. Er það ekki tíminn einn sem
sker úr um líf bókar? S vo segja vitrir menn.
Við skulum vona að það sé rétt! En mér er
engin launung á að mér þykir kjassið þægi-
legra en kjaftshöggin, og vissulega þótti
mér vænt um hvað Nóttinni minni var vel
tekið. — Stundum finnst mér höfundurinn
eins og fugl, köttur lónandi í kring, annað-
hvort étur kötturinn fuglinn eða fuglinn
köttinn. Hvorttveggja jafn slæmt fyrir fugl-
inn. —
En viðvíkjandi því sem við vorum að tala
um áður en þessi fugl flaug hér inn, þá
kemur manni margt á óvart í sambandi við
viðtökur bókar. Til dæmis undraðist ég
skoðun þeirra manna sem töldu að konur
sögunnar væru einhverjir dyggðum prýddir
englar en karlamir dyggðasnauðar liðleskj-
ur. Eg hef verið að velta því fyrir mér hvort
hugsast geti að aðalpersónan hafi alveg far-
ið fram hjá þeim. Og komist að því, að
annaðhvort hafi svo verið eða þá að þeir
hafi samsamast henni gjörsamlega. En
kannski þetta sé bara eðlilegt, Nína kunni
jú alltaf betur við sig í hópi karla.
Á sama hátt varð ég í raun yfir mig hissa
þegar farið var að leiða getum að því að ég
væri að biðja afsökunar á sjálfri mér með
því að láta fyrstu bókina mína heita Þetta
er ekkert alvarlegt. Víst er það staðreynd að
ég hef oft þurft að biðja afsökunar á sjálfri
mér en ég lýsi því yfir hér og nú að mér
hefur aldrei dottið í hug að biðja afsökunar
á neinni af bókum mínum. Þær smásögur
sem ég hef skrifað undir eigin nafni eru
háalvarlegar og satt að segja hef ég aldrei
sent frá mér bók sem ég er ósátt við. Þó vil
ég lauma því að, að það var ýtt fullmikið á
eftir mér með eina bókina, ég segi ekki
hverja, en úr henni hefði ég gjaman viljað
geta tekið einar fjórar setningar ef ég man
rétt. Þær undarlegu hugmyndir að ég hafi
verið að biðja afsökunar á sjálfri mér tengj-
ast kannski því að ég er kvenmaður en sýna
um leið alveg ótrúlegt skilningsleysi á því
góða bragði sem íronían er í allri listsköpun.
★
Nei, svo ótrúlegt sem það er leiddi ég bara
aldrei hugann að því þegar ég gaf út mína
fyrstu bók að ég væri kona. Satt best að
segja kyngreindi ég skáld aldrei. Síðar var
mér sagt að það eitt og sér sýndi best hve
vanþroska ég væri. Og ég er enn við sama
heygarðshornið. Ég hef aldrei skilið konur
sem segjast alls ekki geta lesið bækur eftir
karlmenn og bera við karlrembuhugsunar-
hættinum. Hvar er t.d. karlremban í Heine-
sen? Ég tel svona hugsunarhátt stórhættu-
legan. Er ekki auðsætt mál að allir sem
skrifa bækur af alvöru eru að skrifa um það
Fríöa viö heimili sitt sumarið 1990.
TMM 1991:1
17