Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Blaðsíða 30

sannleika og það er þessvegna sem þau hafa
áhrif. Mér finnst dapurlegt að hitta fyrir fólk
sem ekki þekkir þá gleði sem góð list veitir.
*
Skáldskapur hefur skipað stóran sess í lífi
mínu allt frá því að ég man fyrst eftir mér.
Og mér hefur alltaf fundist hann vera til
glöggvunar á tilverunni. Hann sendir frá sér
boð. Takir þú upp bók og lesir, sendir hún
þér skilaboð. Og ég tel að kjami þeirrar
manneskju sem skrifar liti boðin. Það er svo
undir lesandanum komið hvort hann tekur
við þeim eða ekki. Kannski er þessu farið
eins og með jóla- og afmælisgjafir. Maður
er ekki alltaf jafn ánægður með það sem að
manni er rétt.
Til gamans langar mig að segja þér frá
atviki sem mér gerðist þegar ég var eitthvað
um ellefu ára. Heima hjá mér var enginn
greinarmunur gerður á bókum fyrir börn og
fullorðna, hafi svo verið fór það að minnsta
kosti algerlega framhjá mér. Auk þess var
ég svo undarlega innréttuð að mér þóttu
barnabækur yfirleitt leiðinlegar svo ég las
meira af því sem nú telst vera fullorðins-
bækur. — Núna hins vegar eftir að ég fór
að fullorðnast les ég bamabækur mér til
mikillar ánægju. Sýnir það kannski að ég sé
í öfugri hringferð? — Nú, en þetta atvik
sem ég ætlaði að nefna var það að ég var að
fletta ritsafni Ólafar frá Hlöðum og rakst
þar á æviþuluna hennar sem hún kallar „Til
hinna ófæddu“. Þar segir hún:
Þér, ófædda kynslóð, minn óð ég sendi
með eigin lýsing frá fyrstu hendi.
(...)
Og sú lýsing fór beint í æð. Hrein hug-
ljómun þetta ljóð, ort um síðustu aldamót,
stelpunni sem sat þama flötum beinum fyrir
framan lítinn bókaskáp í lítilli stofu í Kefla-
vík meira en 50 ámm seinna. Boðin gengu
frá sál til sálar. Þannig er skáldskapurinn.
20
TMM 1991:1
V