Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Side 54

Úlfur Hjörvar
hryggileg örlög oröa
Orð voru honum allt. Ekki orð samankomin í ljóði eða sögu, ekki heilar málsgreinar,
heldur orð ein og sér.
Þessi árátta hafði gripið hann þegar á menntaskólaárunum og oft gert honum illmögu-
legt að lesa nokkum texta í samhengi, en þó ekki hindrað hann í að ljúka stúdentsprófi
og síðan magistersprófi í orðmyndunarfræðum; að því búnu réðst hann, eins og flestir
höfðu vænst, til Orðheimtu ríkisins og var nú löngu orðinn þar mosagróinn.
A Orðheimtunni þótti hann strax ótrúlega eljusamur; einkum var undravert hvað
heitum á fomum amboðum og aflóga verkfæmm fjölgaði, svo að áhöld, sem menn vissu
áður naumast hvað hétu, og vom löngu hættir að nota, áttu sér nú urmul nafna.
Á hinn bóginn þóttust samstarfsmenn hans hafa kynnst skemmtilegri mönnum en
honum, og þegar brýnustu orðaskiptum í daglegu starfi sleppti var ekki margt sem þýddi
að ræða við hann um; hann var þá líkt og úti á þekju, virtist ekki grípa samhengið í því
sem við hann var sagt, eða át upp orð úr setningum og þvældi þeim fram og aftur uns
hann var búinn að gleyma bæði umræðuefninu og þeim sem hann hafði verið að ræða
við.
Orð vom honum allt.
Hann var kallaður Orði.
Hann var nú kominn nokkuð yfír miðjan aldur og hafði aldrei kvænst; starfið átti hug
hans allan, mesta og raunar eina ánægja hans var orðheimtan, að sjá seðlasafnið aukast
dag frá degi, ár eftir ár. Hann var iðulega einn eftir í byggingunni þegar vinnudegi lauk
og undi sér þar langt fram á nætur. Þetta vom hans sælustu stundir. Ekkert veitti honum
jafn mikinn unað og það að ganga með skáparöðunum, draga út skúffu hér og hvar, fletta
seðlum, rifja upp fágæt orð, gæla við þau, lesa sér til um merkingu þeirra, notkun og
44
TMM 1991:1