Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Blaðsíða 95

upp og toga bamið út fyrir mörk mannlegs
samfélags, út fyrir hið leyfilega, út fyrir
hringinn. Bamið rekur skærin í gegnum
stólbakið.
Það mætti fjalla í löngu máli um þetta
frábæra verk Nathalie Sarraute, sem leiðir
okkur á svo tæran og milliliðalausan hátt
inn í veröld bamsins sem hún eitt sinn var,
en hér verður numið staðar til að snúa sér
að næsta höfundi, Marguerite Duras. Hún
er aðeins yngri en Sarraute, fædd 1914.
Foreldrar hennar vom kennarar sem
franska ríkið hafði sent til að uppfræða
innfædda í Indókína sem þá var frönsk ný-
lenda. Þar ólst Duras upp með eldri bræðr-
um sínum tveimur. Ung misstu þau föður
sinn og öll bemskuárin fylgdust þau með
móður sinni glata aleigu sinni og lífsham-
ingju í vonlausum tilraunum við að sjá fjöl-
skyldu sinni farborða.
Skáldsögur Duras fjalla mikið um fólk
sem elskar eða hefur elskað og örlög þess í
fjandsamlegum heimi. Einkum hefur hún
lagt sig eftir því að skoða ástríðumar: hvað
býr í þeim, hvert þær geta leitt fólk. Hún
sýnir inn í nakta kvikuna hjá þeim sem
ástríðumar hafa rekið yfir landamæri hins
leyfilega.
Til að túlka þetta hefur Duras þróað með
sér stíl sem hún nefnir „écriture courante",
TMM 1991:1
85