Tímarit Máls og menningar - 01.03.1991, Side 104

Wilhelm Emilsson
Flísar
Einmana gína, sveipuð haustlitum, starði þungbúnum augum á föl andlit sem liðu framhjá
búðarglugga. Ljóshærð stelpa í óhreinni úlpu bauð vegfarendum dagblað. Grannvaxinn
maður nam staðar og keypti eintak. Hann vorkenndi þessum bömum sem reikuðu um
götumar klyfjuð pappír og skiptimynt. Hann velti fyrir sér hvert hlutfallið væri milli þeirra
vegfarenda sem keyptu blað og þeirra sem hristu höfuðið önugir og héldu sína leið. Einn
á móti tuttugu, þrjátíu... fimmtíu—? Tilhugsunin um neitanirnar olli honum ónotakennd.
Maðurinn gekk framhjá litlu kaffihúsi. Inni var fólk sem hann kannaðist við. Hann
kinkaði kolli til brosandi andlita handan glersins og flýtti sér burt. Hann gekk upp bratt
sund. Þegar hann var lítill hafði hann rennt sér á svellinu sem myndaðist þar á vetuma.
Enginn gæti leikið sér þarna þennan vetur. I sundinu miðju var djúpur skurður. Höfuð
verkamanns og skófla stóðu upp úr. Þegar maðurinn skáskaut sér milli húsveggs og
jarðvegsbings rann mold niður á fætur grafarans. Augu litu grimmdarlega upp. Munnur
opnaðist til hálfs. í ljós komugulgráar tennureins og lúkaaf klakahröngli. Hlátur seytlaði
niður munnvikin.
Maðurinn hraðaði sér burt og kom í kyrrláta götu. Hann opnaði stíft járnhlið. Blár,
loftlaus bolti lá á hellustíg. Á tröppunum sat köttur. Maðurinn sparkaði í boltann.
Kötturinn tók viðbragð og hentist á eftir. Boltinn staðnæmdist áður en dýrið náði honum.
Maðurinn opnaði útidymar, fór úr yfirhöfninni og gekk inn í stofu. Hann var nýfluttur
í íbúðina. Hann hafði búið í þessari götu þegar hann var bam. Ut um gluggann sá hann
húsið sem hann átti heima í þá.
Það hafði búið gömul kona í íbúðinni sem hann leigði nú. Hún var með strítt, grátt hár
og langa höku alsetta vörtum. Krakkamir í hverfinu kölluðu hana „nornina". Minning
kom upp í huga mannsins. Það var vetur. Krakkamir stóðu á gangstéttinni og köstuðu
snjóboltum í gluggann — sama glugga og hann stóð nú við. Hann var í hópnum. Hann
gat varla hafa verið meira en sex ára. Hann mundi hve erfitt það var að drífa yfir garðinn.
TMM 1991:1
\
94