Morgunblaðið - 20.12.2014, Blaðsíða 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. DESEMBER 2014
✝ VilhjálmurBjörnsson
fæddist í Öldu-
hrygg í Svarf-
aðardal 1. mars
1942 og ólst þar
upp. Hann lést á
heimili sínu, Vík-
urhóli Dalvík, 7.
desember 2014.
Foreldrar hans
voru Þorbjörg Vil-
hjálmsdóttir frá
Bakka í Svarfaðardal, f. 17.1.
1908, d. 27.1. 1968, og Björn
Jónsson frá Hóli í Svarfaðardal,
f. 7.12. 1903, d. 8.3. 1977. Systk-
ini Vilhjálms eru: Ásdís, f. 1930,
d. 2005, gift Hróðmari Mar-
geirssyni, d. 2012, Auður, f.
1932, gift Magnúsi Stefánssyni,
Helgi Heiðar, f.
1936, giftur Sig-
rúnu Friðriks-
dóttur, Ingibjörg
Jónína, f. 1939, gift
Árna Reyni Ósk-
arssyni, Kristín, f.
1946, d. 1947, Svav-
ar Kristinn, f. 1949,
giftur Ann Björns-
son.
Vilhjálmur
stundaði nám við
Héraðsskólann á Laugum í tvo
vetur. Hann vann síðan ýmis
verkamannastörf en lengst af
við fiskvinnslu á Dalvík, fyrst
hjá KEA og síðan Samherja.
Útför Vilhjálms verður gerð
frá Dalvíkurkirkju 20. desember
2014 kl. 13.30.
Vilhjálmur eða Villi, eins og
hann var alltaf kallaður, frændi
okkar systkinanna, var alla tíð
stór hluti af tilveru okkar. Dag-
lega kom hann í kaffi á Smára-
veginn, átti sinn stað við eldhús-
borðið og hafði gaman af því að
spjalla við okkur um heima og
geima. Ekki síst voru áhugamál
hans rædd sem voru íþróttir af
öllu tagi en á sínum yngri árum
var hann efnilegur frjálsíþrótta-
maður og voru hlaup hans sér-
grein. Hann reyndi mikið að
glæða áhuga okkar á íþróttum
og hvatti okkur óspart til að
taka þátt, með misjöfnum ár-
angri þó. Hann stjórnaði oft
langstökkskeppni á milli okkar
krakkanna og í hlaupum var líka
keppt. Við minnumst margra
stunda með Villa við spilaborðið
þar sem manni, kani og vist voru
spiluð af miklum móð og spila-
mennskan krufin til mergjar.
Ættfræði var honum hugleik-
in og minni hans var með ólík-
indum. Það var hægt að fletta
upp í Villa með marga hluti, ár-
töl, fæðingadaga, úrslit í ýmsum
íþróttagreinum og fleira. Eftir
að hann hætti að vinna dvaldi
hann á bóka- og skjalasafni Dal-
víkur löngum stundum við að
fara í gegnum gamlar ljósmynd-
ir og kveðskap. Út úr þessu kom
að hann fékk sér tölvu og grúsk-
aði í Íslendingabók, þá opnaðist
alveg nýr heimur fyrir honum.
Jólagjafir gaf Villi öllum af-
komendum systkina sinna og
frændrækni hans var einstök.
Hann bjó einn en hafði mikla
ánægju af því að hitta fólk, vera
í margmenni og var virkur þátt-
takandi í ýmiss konar fé-
lagsstarfi.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Villa þökkum við allar sam-
verustundirnar. Við söknum
þess að heyra ekki „sælnú“ leng-
ur kallað úr forstofunni en góðar
minningar lifa.
Helga, Óskar, Víkingur,
Þorbjörg, Snjólaug
og fjölskyldur.
Sælú. Ég hef aldrei heyrt
nokkurn mann nota þetta orð
nema Villa. Svo sérlega smellið
og sérstakt orð, líkt og Villi
sjálfur. Það eru ótal minningar
sem leita á hugann þegar ég sit
hér og skrifa þessi orð, ég veit
varla hvar ég á að byrja. En ætli
ég hafi ekki byrjað með sælú.
Ég kom alltaf til Dalvíkur í
einn mánuð á hverju sumri til að
heimsækja föðurfólkið mitt og
var nú aðallega úti að leika mér,
fyrstu árin að minnsta kosti.
Ég man ekki mikið eftir sam-
skiptum okkar Villa þessi fyrstu
ár, en ég man þó að krakkarnir í
bænum töluðu um að Villi væri
alltaf að skrá þau á einhver mót,
þótt þau væru ekki einu sinni að
æfa íþróttir.
Svo tóku unglingsárin við.
Mér þótti Villi ekkert voðalega
skemmtilegur þegar hann var að
giska á hvað ég væri þung og
hversu langt ég gæti kastað
spjóti.
Frekar vandræðalegt fyrir
unglingsstúlku með gelgjuna á
háu stigi. Það var heldur ekkert
voðalega spennandi þegar hann
skráði mig sem starfsmann á
einhverju frjálsíþróttamótinu,
var í tímatöku í grenjandi rign-
ingu heila helgi.
Þegar Villi varð fimmtugur
fékk hann í afmælisgjöf frá ung-
mennafélaginu ferð á Ólympíu-
leikana í Barcelona. Það hittist
oft þannig á að sumardvöl mín á
Dalvík var á sama tíma og stór-
mót í frjálsum íþróttum og venju
samkvæmt sátum við afi límd
við skjáinn þetta sumar. Alltaf
vonaðist ég eftir að sjá Villa og
varð að ósk minni þegar Ísland
vann Suður-Kóreu í handboltan-
um. Villi á áhorfendapallinum í
fjólubláum stuttbuxum og gulum
pólóbol, fagnandi eins og óður
maður.
Sumrinu sem ég fékk bílpróf-
ið varði ég hjá ömmu og afa á
Dalvík og vann í rækjunni. Það
sumar samdi Villi söngtexta fyr-
ir alla heimaleiki Dalvíkurliðsins
í knattspyrnu.
Hann bar textana gjarnan
undir ömmu og það var alveg
óborganlegt að hlusta á sam-
skipti þeirra systkina. Amma lá
ekki á skoðunum sínum og Villa
þótti þetta allt jafn fyndið og
sagði mér sögurnar á bak við
textana.
Jólin eftir fékk ég allar vís-
urnar innrammaðar að gjöf frá
Villa, þar sem dagsetning, mót-
herji, úrslit, lag og markaskor-
arar koma fram. Mér sýnist í
fljótu bragði að Örvar og Garðar
hafi verið markahæstir og að
sumarið hafi verið ansi líflegt,
fyrir utan 0-7 tap gegn Leiftri.
Þótt ég hafi ekki hengt upp
rammann passa ég vel upp á
blaðið og geymi það á góðum
stað. Ómetanlegt.
Minningarnar á liðnum árum
tengjast svo strákunum mínum,
því þeir hafa æft knattspyrnu
frá unga aldri. Við höfum ósjald-
an farið á mót á Norðurlandi og
Villi gerði sér oft ferð í Ólafs-
fjörð eða til Akureyrar til að
kíkja á leik.
Svo má ekki gleyma að hann
gisti hjá okkur fjölskyldunni
þegar hann átti leið á unglinga-
landsmót UMFÍ hér fyrir aust-
an. Sonum mínum þótti Villi frá-
bær frændi og kunnu
sannarlega vel að meta áhugann
sem hann sýndi þeirra áhuga-
málum og hugðarefnum.
Ég er þakklát fyrir að hafa
átt Villa sem frænda. Hann var
einstakur persónuleiki og það
eru svo ótal mörg skondin og
skemmtileg atvik honum tengd
sem ég geymi í minningabank-
anum. Blessuð sé minning hans.
Sigrún Birna
Björnsdóttir.
Hægt og hljótt kvaddi frændi
minn þetta jarðlíf eins og hans
lífsbraut var. Hann var hægur í
framgöngu, prúður og yfirveg-
aður til orðs og æðis. Reglumað-
ur í hvívetna, íhugull í hugsun og
verkum sínum, flanaði aldrei að
neinum hlut.
Hugurinn leitar til bernskuár-
anna, sumarsins 1947 er und-
irritaður kom fyrst í Svarfaðar-
dalinn að Bakka. Þar hittumst
við fyrst þegar þú komst í heim-
sókn til Kristínar ömmu og
hennar fólks ásamt móður þinni
Þorbjörgu. Það sérkennilega og
raunar fyndið – að við vorum
jafn gamlir – báðir fæddir 1.
mars 1942, en mæður okkar voru
systur.
Í Dalnum fagra átti ég ynd-
isleg sjö sumur. Þar byrjaði ég
að æfa íþróttir undir handleiðslu
Helgu frænku á Bakka. Við
krakkarnir héldum auðvitað
frjálsíþróttamót, enda afrek okk-
ar manna erlendis haft í háveg-
um og eins hér heima að vonum.
Ég man það eins og það hefði
gerst í gær – að þú varst alltaf
fljótastur að hlaupa af okkur
strákunum.
Seinna á ævinni fór Villi
„hlaup“ eins og hann var oft kall-
aður í daglegu tali milli manna
að stunda langhlaup, og fetaði
þar með í fótspor margra ann-
arra góðra hlaupara úr Eyjafirð-
inum m.a., þeirra Stefáns Jóns-
sonar, Sveins í Kálfsskinni og
Jóns Gíslasonar. En á þeirri tíð
var oft hent gaman og jafnvel
gert grín að slíkum mönnum. Nú
er öldin önnur, „frændi“. Þú
hefðir átt að vera ungur lang-
hlaupari í dag, þá hefði stjarna
þín risið hátt og skinið skært. En
við vitum að tímarnir breytast
og mennirnir með.
Félagsmál lét hann til sín taka
á ýmsum sviðum en þekktastur
er hann fyrir störf sín fyrir ung-
mennafélagshreyfinguna. Hann
bar hana ætíð mjög fyrir brjósti.
– Hann var góður leiðtogi fyrir
uppvaxandi kynslóð. Mannvinur
með sterka réttlætiskennd.
Hann sagði við mig eitt sinn að í
sál hvers manns væri söngur,
sem ekki fengi alltaf að hljóma
nema að aðgát væri höfð í nær-
veru sálar. Vinátta er dýrmæt
gjöf, og þeir sem eiga trygga vini
búa að auðugri framtíð.
Hann fylgdist vel með hjart-
slætti fósturjarðarinnar, og í
Dalnum sem átti svo djúpar ræt-
ur í öllu hans lífi og mótun lífs-
göngu hans. Hinn heiðarlegi
maður undi ekki öðru en að leysa
hvert verk vel af hendi sem
verklagni og kunnátta frekast
leyfði án þess að hugsa um þann
tíma er í það fór. – Þannig minn-
ist ég hans.
Nú er kveðjustundin runnin
upp. Þá kveð ég þig, frændi
minn, þegar þú siglir inn í sól-
setrið og ríst upp aftur, er sólin
fer aftur að rísa í skammdeginu.
Ástvinum öllum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Hér
er góður drengur kvaddur.
Blessuð sé minning þín. Þinn
frændi,
Eyjólfur Magnússon
Scheving.
Það var blússandi þurrkur í
Svarfaðardalnum og allt heim-
ilisfólk úti á túni þar sem hey-
skapur var í hámæli. Úr fjarska
sjáum við bifreið nálgast og upp
heimreiðina læðist rauð fólksbif-
reið og þegar hún er kominn á
bæjarhlaðið sjáum við að þetta
er Cortína. Þetta þýddi bara
eitt; frjálsíþróttamót! Villi hlaup
var mættur að sækja okkur
bræðurna og gilti einu þótt allir
væru uppteknir við heyskap og
þess vegna var viðmót föður
okkar heldur kuldalegt, hann
mátti ekki við að missa vinnu-
mennina. En Villi bara beið eins
og enginn væri morgundagur-
inn, beið á meðan við gerðum
okkur klára til að stökkva burt
með honum.
Og svona liðu sumrin, Villi
einfaldlega birtist á hlaðinu,
sagðist vera búinn að skrá okkur
á mót. Við bræðurnir vorum allt-
af ánægðir með þetta framtak
Villa því okkur þótti öllum gam-
an að hlaupa og stökkva. Villi
var líka forsjáll, hann bar æv-
inlega með sér margir stærðir af
hlaupaskóm og kom það sér oft
vel þegar stokkið var af stað
með stuttum fyrirvara.
Okkur fannst gaman að
ferðast með Villa, hann var afar
fróður, sérstaklega þegar kom
að íþróttum. Hann var geysilega
minnugur, mundi alla okkar
hlaupatíma, hversu langt við
höfðum stokkið og meira að
segja hvenær það hafði gerst.
Okkur fannst þetta alltaf stór-
kostlegt og í raun gátum við
hreinlega „flett“ upp í Villa,
hann mundi allt. Þá var oft glatt
á hjalla hjá okkur því kímnigáfa
Villa var okkur að skapi.
Áhugi Villa á íþróttum var
einstakur og margar urðu ferð-
irnar með honum bæði stuttar
og langar og um allt land, suður,
vestur og austur. Afar minnis-
stæð er ferð með honum 1980,
en þá fór hann með okkur á
sumaríþróttaleika til Reykjavík-
ur. Heimleiðin er okkur sérstak-
lega minnisstæð því þessa nótt
var Vigdís Finnbogadóttir kosin
í fyrsta sinn forseti Íslands, en
Villi stoppaði sérstaklega til
þess að vera þess fullviss að
missa ekki af því þegar úrslitin
voru kynnt í útvarpinu.
Villi sýndi í verki að hann
vildi okkur vel og fyrir það vilj-
um við þakka. Við viljum þakka
fyrir þann kærleik sem hann
sýndi okkur ásamt endalausri
hvatningu á sviði íþróttanna. Við
viljum þakka fyrir alla þá aðstoð
og góðvilja í okkar garð.
Blessuð sé minning Vilhjálms
Björnssonar.
Arnar Már, Atli Örn og Árni
Þór frá Völlum
í Svarfaðardal.
Minningabrotin eru mörg sem
koma upp í hugann við fráfall
Vilhjálms Björnssonar og öll
tengjast þau gjöfulum og eft-
irminnilegum samskiptum við
góðan dreng. Við rifjuðum oft
upp hvenær við hittumst fyrst
fyrir um 47 árum þegar ég bjó á
Árskógsströndinni. Minni Villa
var óbrigðult og hann mundi vel
þegar ég keppti á gönguskíðum
á lánsskíðum frá Sveini í Kálf-
skinni og ég man eftir honum að
keppa á héraðsmótum í hlaupum
en hann keppti lengi í milli-
lengda- og langhlaupum.
Íþróttastarfið innan UMSE var
mjög öflugt og ég met mikils að
hafa fengið að njóta þess. Villi
starfaði ötullega í áratugi fyrir
UMSE og frjálsíþróttahreyf-
inguna og var meðal okkar
mestu sérfræðinga í statistik og
hafsjór fróðleiks um frjáls-
íþróttasöguna. Hann sótti frjáls-
íþróttamót betur en flestir og
það var alltaf gaman að hitta
Villa og spjalla um íþróttamenn
og afrekin og hann kunni marg-
ar sögurnar af vellinum. Við vor-
um báðir í nokkuð stórum hópi
áhugafólks um frjálsíþróttir sem
fór til að fylgjast með Ólympíu-
leikunum 1992 í Barcelona og
var það mikið ævintýri fyrir
Villa og okkur öll. Það verður
enginn Villi til að spjalla við á
frjálsíþróttamótunum í vetur og
ég veit að við erum mörg í
hreyfingunni sem söknum hans
mikið. Blessuð sé minning góðs
drengs og aðstandendum votta
ég innilega samúð.
Gunnar Páll Jóakimsson.
Stórt skarð hefur verið
höggvið í raðir Ungmennafélags
Svarfdæla á Dalvík, því í dag
verður borinn til grafar Vil-
hjálmur Björnsson eða Villi
hlaup eins og hann ætíð var kall-
aður. Villi var gríðarlega áhuga-
samur um íþróttir allar og má
segja að hann hafi borið frjáls-
íþróttastarf á vegum UMFS á
baki sér í mörg ár. Hann var
óþreytandi í sínu sjálfboðastarfi
og ófá voru mótin sem hann hélt
eða stóð fyrir á einn eða annan
hátt. Kannast þá margir við að
Villi hafi rennt upp að þeim á
bílnum og skrúfað niður rúðuna
eða stoppað þá í búðinni og sagt:
það er frjálsíþróttamót um
helgina, á ég ekki að skrá þig?
Svo þegar við mættum þá var
búið að skrá okkur í fimm grein-
ar, jafnvel fleiri, og jafnvel
greinar sem við höfðum aldrei
prófað. Engar afsakanir giltu
því hann var með skottið fullt af
hlaupaskóm og öðru sem til
þurfti. Allar mælingar, tímatök-
ur og annað mundi Villi, sama
hvað mótið hét eða íþróttamað-
urinn. Hann kom á 17. júní-
hlaupi félagsins sem haldið er
árlega og var hann mikil drif-
fjöður í því að koma Unglinga-
landsmóti UMFÍ á laggirnar en
það var haldið í fyrsta skipti hér
á Dalvík árið 1992 og lét hann
sig ekki vanta á eitt einasta
unglingalandsmót eftir það.
Sömu sögu er að segja af
Landsmótum UMFÍ, alltaf var
Villi mættur. Hann var fulltrúi
félagsins á ársþingum Ung-
mennasambands Eyjafjarðar til
fjölda ára og var sæmdur gull-
merki UMSE árið 2012 fyrir
störf sín. Árið 2008 heiðraði
Dalvíkurbyggð Villa fyrir stuðn-
ing hans við íþróttastarf og
íþróttafólk í sveitarfélaginu.
Hann fékk í fimmtugs-
afmælisgjöf ferð á Ólympíuleik-
ana sem haldnir voru í Barse-
lóna á Spáni 1992. Þar var hann
fremstur í flokki stuðningmanna
íslenska landsliðsins. Hann var
skákáhugamaður mikill og fór
með íslenska skáklandsliðinu til
Sviss á ólympíuskákmót árið
1982 til að fylgjast með. Eitt
sinn var haldið fjöltefli hér á
Dalvík þar sem rússneskur stór-
meistari, Kuzmin að nafni, kom
til landsins og voru tefldar einar
60 skákir og vann hann þær all-
ar nema tvær, gerði eitt jafntefli
en tapaði svo fyrir Villa og fékk
Villi viðurnefnið Kuzmin-baninn
eftir þetta. Það í rauninni skipti
engu máli hvaða íþrótt um
ræddi, Villi mætti á alla leiki í
fótbolta og í öllum flokkum, eins
keyrði hann til Akureyrar á
handboltaleiki sem þar voru
haldnir. Félagsvist spilaði hann
af miklum móð og keyrði oft
langar leiðir ef hann frétti ein-
hvers staðar af spilakvöldum.
Villi var söngáhugamaður mikill
og söng til fjölda ára með Karla-
kór Dalvíkur og síðar með Mím-
iskórnum. Það eina sem gat
stoppað hann frá þingsetu á
vegum íþróttahreyfingarinnar
var söngur. Eins sótti hann allar
leiksýningar, tónleika og tónlist-
arviðburði sem haldnir voru í
sveitarfélaginu. Já, félagsmaður
mikill var Villi og óeigingjarnari
mann er erfitt að finna, ómet-
anlegt er allt hans starf sem
hann innti af hendi fyrir félagið
og verður það seint fullþakkað.
Ég veit ég mæli fyrir hönd allra
í íþróttahreyfinguni er ég þakka
Villa fyrir öll hans störf og
gleðistundir sem hann færði
okkur
Fh. UMFS,
Jónína G. Jónsdóttir.
Vilhjálmur
Björnsson
Sigtúni 38, sími: 514 8000
erfidrykkjur@grand.is / grand.is
Hlýlegt og gott viðmót
Fjölbreyttar
veitingar í boði
Næg bílastæði
og gott aðgengi
erfidrykkjur
Grand
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Davíð
Ósvaldsson
útfararstjóri
551 3485 - www.udo.is
Óli Pétur
Friðþjófsson
útfararstjóri
✝
GUÐRÚN KRÜGER
Vesturgötu 7,
Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn
18. desember.
Haraldur Olgeirsson, Margrét Hauksdóttir,
Haukur Þór Haraldsson, Bryndís Skúladóttir
og fjölskylda.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
HILMIS HÖGNASONAR.
Þökkum starfsfólki Hraunbúða fyrir frábæra
umönnun.
Alda Björnsdóttir,
Hörður Hilmisson, Marentza Poulsen,
Hrefna Hilmisdóttir, Ólafur Örn Ólafsson,
Guðný Sigríður Hilmisdóttir,
Birna Hilmisdóttir,
Inga Jóna Hilmisdóttir,
Högni Hilmisson,
Óðinn Hilmisson,
Örn Hilmisson, Annika Morit Guðnadóttir,
afa- og langafabörn.