Reykjalundur - 01.06.1950, Page 19

sagt .segir hann og vandræðabrosi, ekki
með öllu sneyddu kímni bregður fyrir, —
ég tók mér smákvöldgöngu.
— En, segi ég og gýt augunum til tösk-
unnar.
— Taskan sú arna, já, ég tek hana stund-
um með, og þá helzt þegar kaldast er. Mig
dreymir þá um, að ég sé að fara til Ítalíu,
þar sem sólin skín, þegar við erum að deyja
í síðvetrarkuldunum hérna. Þangað, sem
er sól og heitur, hvítur sandur og blátt,
vinalegt haf og bátur með hvítu segli — en
ekki napur vindur af flóanum, vindur af
Esjunni, vindur, sem smýgur gegnum föt-
in, gegnum holdið innað beini, og oní
mann og sker lungun--------
Það var eins og hann gleymdi mér fyrst í
stað, en svo allt í einu snarstanzaði hann
og varð hálfvandræðalegur.
— Fyrirgefðu, ég gleymi mér stundum,
og liann skipti um hönd á töskunni, og
mér virtist einsog hún væri þung.
— Er eitthvað í henni? spurði ég — þú
tekur kanske með þér farangur í Ítalíu-
ferðina, bætti ég við og glotti. Mér fannst
ég liafa sagt brandara.
— Nei, jú, það er nokkuð í lienni — en
ekki sá íarangur, sem hæfir sól og hvítum
sandi og bláu hafi, og þó er í henni ofboð-
lítið af sól suðrænna landa, hlýjum vind-
um grösugra dala með skógi í lilíðum. Dá-
lítið af lífi og yl.-
Ég lít á piltinn. Er liann eitthvað skrít-
inn í kollinum, kannske hálfruglaður kúr-
isti eða er hann fullur?
— Heyrðu, segir hann, er hægt að trúa
þér fyrir leyndarmáli?
Ég verð hálfasnalegur, einsog jafan, þeg-
ar slíkum samvizkuspurningum er dembt
yfir mig fyrirvaralaust.
— Leyndarmáli — ja, ég hef ekki hingað
til fengið orð fyrir að vera kjöftugur að
ráði.
— Máttu vera að því að ganga með mér
heim — það er í Þingholtunum — þá skal
ég trúa þér fyrir dálitlu.
Ég taldi mig ekki svo önnum kafinn, að
ég mætti ekki vera að því, enda var ég ekki
alveg laus við að vera ofboðlítið forvitinn.
Hann hafði slæman hósta, sennilega af
lang\Tarandi bronkítis, og ég sá að hann var
ósköp þunnur á vangann og fölur.
— Viltu vera svo góður að halda á henni
augnablik, bað hann mig og var um leið
þotinn inní skuggalegt port, bak við búð-
arholu. Ég beið þarna á mannlausri göt-
unni, með töskuna í hendinni og vissi
livorki upp né niður. Og áður en ég veit
er hann kominn og liefur trékassa undan
dósamjólk í annarri hendinni. Kassinn var
Revkjalundur
17