Reykjalundur - 01.06.1950, Page 20

tómur, utan livað eitthvað af bréfarusli var
í honum.
— Ég þarf að nota liann líka, sagði hann
og brosti afsakandi — hann var geymdur
þarna,-----ég þekki hann Jón, sem á búð-
ina.
Eftir litla stund komum við að sam-
byggingu úr steini, gengurn um undirgöng
og inní bakgarð. Félagi minn vísaði mér
upp tröppur og inní lítið fordyri á neðri
hæð, síðan gegnum eldhús og inní lítið
herbergi, er sneri glugga móti austri. Hann
brá upp ljósi og vísaði mér inn. Á móti
okkur sló þeim heljarkulda, sem einkenn-
andi er fyrir steinhús, sem sjaldan eða ald-
rei eru yljuð upp. Ég virti fyrir mér her-
bergið, án þess að hafa orð á því strax, að
mér þætti kalt.
Einsog ég gat urn var þetta lítið herbergi
í austurhlið hússins, ílangt nokkuð til suð-
urs og norðurs. Undir suðurgafli stóð borð,
óvandað að allri gerð, hlaðið bókum o. fl„
m. a. stóðu þar tveir hitabrúsar og brauð-
pakkar vafðir í dagblöð lágu hjá þeim.
Tveir dívanar voru í herberginu, við aust-
urvegg og vesturvegg, ennfremur tvö tré-
koffort, klif uppá hest hvort, og ofnkríli í
norðvesturhorni. Dyrnar innúr eldhúsinu
á norðurgafli, einn gluggi, tvísettur á aust-
urhlið. Annað var ekki í herberginu utan
tvær fiðlur, og tóm kolafata hjá ofninum.
Kunningi minn bauð mér sæti á öðrum
dívaninum, fór úr frakkanum og tók af sér
hattinn, sneri sér síðan að ofninum. Hann
hreinsaði úr honum ösku, sem hann lét í
fötuna, opnaði síðan aðra efri rúðuna á
glugganum og hvolfdi úr fötunni útum
hann.
— Öskutunnan er beint undir gluggan-
um, sagði hann til skýringar.
Þá réðst hann á dósakassann, reif fyrst
fjalirnar lausar og braut þær síðan í smátt
á hné sér. Þvínæst tróð hann ofninn hálfan
af pappírsrusli og spýtum — og opnaði síð-
an þessa aristókratisku tösku, sem var full
af kolum. Hann tók nokkra kolamola úr
töskunni og lét þá ofaná spýturnar í ofnin-
um, en losaði afganginn í fötuna, brá upp
eldspýtu og kveikti í bréfaruslinu neðst í
ofninum og lokaði lionum síðan.
Brátt tók að skíðloga í ofninum, en þó
leið löng stund, áður en nokkuð hlýnaði
til muna.
— Það er kalt hjá þér, segi ég.
— Já, það er kalt; það kostar þrjátíu krón-
ur á mánuði og við verðum að leggja okk-
ur til eldsneyti.
— Við? Býr einhver með þér?
— Vinur minn að heiman — við gengum
í fóstbræðralag í fyrra — hann er að læra
á fiðlu. Við borgum fimmtán krónur og
erum alltaf að drepast úr kulda. Að vísu
fáum við dálítinn aur um hver mánaða-
mót — en við þurfum líka að kaupa tóbak.
Og þóað við keyptum ekkert tóbak, gætum
við ekki keypt kol nema svona til hálfs
mánaðar.
18
REYKJALUNDUP