Reykjalundur - 01.06.1950, Blaðsíða 21

— En þið haldið ekki heilsu með þessu,
— þetta er ekkert líf.
— Jú, við höldum oft á okkur hita með
því að stappa og berja okkur, en það er
verst, að það má ekki stappa nema á viss-
an liátt í þessu húsi. Húsráðandinn, sem
er í einhverjum trúflokki og býr með syst-
ur sinni kemur æfinlega, þegar við erum
nýbyrjaðir og segir:
— Reynið þið að stappa svolítið varlega,
piltar. — En það er ekki hægt að halda á
sér hita að gagni með því að stappa varlega
í fimmtán stiga frosti — og þá er ekki ann-
að að gera en fara í rúmið eða------hann
benti á töskuna — skreppa á kvöldgöngu
niður að höfn. Ég fer þá venjulega með
bréfin okkar um leið ef svo stendur á ferð
og kem þeim á einhvern, sem ætlar heim —
sérðu, það kostar tuttugu aura undir stykk-
ið. Kolaportið er í leiðinni og það er þar
laus plata, sem alltaf gleymist að festa for-
svaranlega.
Kannske hefur það verið vegna minna
eigin heimilisástæðna, hvað ég var seinn
að skilja samhengið í þessu, en brátt rann
uppfyrir mér ljós: Þessi grannvaxni, veiklu-
legi piltur notaði fallegu töskuna sína til
að stela----jæja> til að sækja í kol niðurað
höfn-----„ofboðlítið af sól suðrænna landa,
hlýjum vindum grösugra dala — dálítið af
lífi og yl.“ — —
— Ég hélt þú værir búinn að ferðast um
alla Evrópu: Brussel, París, Sevilla, Lond-
on-----og benti á þessa fínu tösku hans.
— Ég. Hann hló. — Bekkjarbróðir minn,
yngsti sonur Petersen Sc Almáttí h.f. fann
hana uppá hanabjálka heima hjá sér og
gaf mér hana utanum tvo árganga af familí-
sjónal — sem ég er reyndar löngu búinn að
brenna. Sjáðu, hvað hún er fín og mjúk
og dásamleg og fóðruð með dökkfjólubláu,
næstum svörtu silkirifsi.
Hann hóstaði og strauk hendinni um
mjúkt, brúnt leðrið. Hann hafði sérlega
fagurskapaða, langa og gianna hönd.
— Spilar þú kannske? spurði ég og leit af
höndum hans á fiðluna.
— Þetta er mín fiðla, sagði liann og benti á
annað hljóðfterið — ég spila eftir eyranu,
en félagi minn er í tónfræðitíma til sjö.
Við spilum stundum saman en Jaað er vont
að spila, jDegar maður er loppinn.
— Viltu reykja? spyr ég og tek upp comm-
anderpakka.
— Þakka þér fyrir, sagði hann um leið og
hann tók eina sígarettu og sleit hana í
tvennt. Annan laelminginn lagði hann á
borðið við dívan félaga síns en hélt hin-
um um stund milli fingurgómanna og
tyllti honum síðan varfærnislega milli var-
anna.
— Hversvegna gerir þú þetta?
— Við skiptum alltaf til helminga, þeg-
ar við eignumst sígarettu svona seint í
mánuðinum; hann kemur bráðum úr
tíma.
— Jæja, segi ég, það er víst kominn mat-
ur og bezt að fara að hypja sig heim, — og
sýni á mér fararsnið.
— Já, fyrirgefðu að ég dró þig hingað, en
ekki að hafa orð á Jsessu. Ég þarf að semja
ritgerð um brúnkolin fyrir landafræðitíma
á morgun — og það held ég séu léleg kol, —
en nú skal ég fylgja þér fram.
Hann lagði aftur töskuna með öðrum
fætinum um leið og hann stóð upp — og ég
sá bregða fyrir miða, sem ég hafði ekki tek-
ið eftir: HOTEL NORD - MILAN.-----------
Maí — 1950.
Karl nokkur kom í hús og sá þar stóra mynd af
Beethoven uppi á vegg. Spyr hann hver sá sé og er
honum sagt, liver maðurinn er.
— Ja, það sé ég, að ekki er hann úr Landeyjunum,
sagði karlinn og fussaði heldur fyrirlitlega um leið.
Reykjalundur
19