Morgunblaðið - 26.03.2015, Blaðsíða 76

76 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. MARS 2015
✝ Gísli Krist-jánsson fædd-
ist 2. ágúst 1924 í
Reykjavík. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
16. mars 2015.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Árnadóttir ljós-
móðir, f. 1.8. 1900,
d. 26.6. 1996, ætt-
uð frá Miðhúsum
og Hlíð í Reykhólasveit og Krist-
ján Franklín Gíslason vélsmiður,
ættaður frá Fjarðarhorni í
Gufudalssveit, f. 4.11. 1895, d.
25.12. 1958. Gísli var næstelstur
fjögurra systkina en þau eru: a)
Árni, f. 15.1. 1923, d. 10.11.
1985, c) Valdimar, f. 30.10. 1925,
d. 30.8. 1984, og d) Þuríður, f.
10.2. 1928.
Eiginkona Gísla var Erna
Guðmundsdóttir, f. 16.11. 1925,
d. 12.5. 2014. Þau gengu í hjóna-
band 24. júlí 1948 og eignuðust
þrjú börn. 1) Guðrún Gísladótt-
ir, f. 24.10. 1950, maki Halldór
Þórðarson, f. 1944. Synir þeirra
eru: Þórður Dór Halldórsson, f.
1973, og Gísli Darri Halldórs-
son, f. 1978, í sambúð með
áhöfninni sem sótti Hæring til
Bandaríkjanna 1948. Þá vann
hann um árabil hjá Íslenskum
aðalverktökum sf. á Keflavík-
urflugvelli. Lengstan starfs-
aldur átti hann hjá Reykjavík-
urborg, 1958 –1994, fyrst sem
vélagæslumaður og síðar sem
yfirverkstjóri Vélamiðstöðv-
arinnar. Síðustu árin, til starfs-
loka, var hann tæknilegur ráðu-
nautur á skrifstofu borgarverk-
fræðings.
Eftir starfslok lagði Gísli
stund á listnám við Myndlista-
skóla Reykjavíkur og Myndlista-
og handíðaskóla Íslands í málun
og skúlptúr.
Gísli gegndi ýmsum félags-
og trúnaðarstörfum, m.a. fyrir
Áskirkju, Kiwanishreyfinguna
og TBO. Þá var hann heið-
ursfélagi í Spoex, félagi psorias-
is- og exemsjúklinga, og Mynd-
höggvarafélaginu í Reykjavík.
Gísli og Erna bjuggu fyrstu
hjúskaparárin að Brávallagötu
42 en fluttu árið 1958 í nýbyggt
hús að Rauðalæk 12. Lengst
bjuggu þau í Sæviðarsundi 68,
frá 1968–2003 þegar þau fluttu í
Jökulgrunn 26.
Síðustu mánuðina átti Gísli
heimili að Stóragerði 7.
Útför Gísla fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 26. mars 2015,
kl. 13.
Fanny Sanne Sis-
saco, f. 1985. 2)
Kristján Gíslason, f.
16.4. 1956, maki Ás-
dís Rósa Bald-
ursdóttir, f. 1956.
Synir þeirra eru:
Gísli Kristjánsson, f.
1981, í sambúð með
Tinnu Jónsdóttur
Molphy, f. 1979, þau
eiga tvo syni: Krist-
ján Gíslason Molphy,
f. 2012, og Darra Gíslason
Molphy, f. 2014. Baldur Krist-
jánsson, f. 1983, í sambúð með
Birnu Einarsdóttur, f. 1981, og
Árni Kristjánsson, f. 1989. 3)
Guðmundur Torfi Gíslason, f.
14.4. 1960, maki Ragnheiður
Katrín Sigurðardóttir, f. 1962,
sonur þeirra er Jökull Torfason,
f. 1991.
Gísli ólst upp í foreldrahúsum
á Nýlendugötu 15 og starfaði
við hlið föður síns frá unga aldri
í Vélsmiðju Kristjáns Gísla-
sonar. Hann útskrifaðist sem
vélvirki frá Iðnskóla Reykjavík-
ur 1945 og sem vélfræðingur frá
Vélskóla Íslands 1954. Hann
starfaði sem vélstjóri á íslensk-
um millilandaskipum og var í
Það hefur verið mikill og góður
skóli að fá að lifa með og vera sam-
ferða honum Gísla tengdaföður
mínum í gegnum lífið, allt frá því
að ég kynntist honum 18 ára að
aldri.
Nú hefur hann kvatt þetta jarð-
líf en því lifði hann einstaklega vel,
eiginlega listilega vel, í rúm 90 ár.
Það er margs að minnast.
Ég minnist manns sem lifði líf-
inu af svo miklum krafti og áræðni
alveg fram í andlátið að fáa þekki
ég jafningja hans í þeim efnum.
Ég minnist manns sem geislaði
af gleði og gamansemi og var
hrókur alls fagnaðar hvar sem
hann kom.
Ég minnist manns sem var ein-
staklega frjór, hugmyndaríkur og
framsýnn, stundum svo að hvorki
ég né aðrir gátu fylgt honum eftir í
hans vangaveltum.
Ég minnist manns sem var
uppfullur af náungakærleika og
hjálpsemi, manns sem lifði sig svo
inn í viðfangsefni sín að ekkert
fékk stöðvað hann.
Ég minnist manns sem umvafði
fjölskyldu sína ást og umhyggju
og studdi börn sín, tengdabörn og
barnabörn í hverju því sem þau
tóku sér fyrir hendur.
Ég minnist manns sem var svo
lánsamur að eignast eiginkonu
sem hann virti og dáði enda var
samlíf Gísla og Ernu með ein-
dæmum fallegt og farsælt allt frá
því að þau gengu í hjónaband árið
1948 og þar til yfir lauk.
Ég minnist góðs tengdaföður
sem kenndi mér svo margt um líf-
ið og hvernig er eftirsóknarvert að
lifa því.
Ég minnist 2. ágúst 2014 þegar
Gísli fagnaði 90 ára afmæli sínu
með veislu í Iðnó þar sem hann
var umvafinn fjölskyldu, vinum og
samferðafólki. Þar sá ég myndar-
legan, góðlegan og glaðan mann
sem leit þakklátur og sáttur yfir
lífið á þessu jarðríki.
Það eru mikil forréttindi að
eiga allar þessar minningar og
margar, margar fleiri um elsku-
legan tengdaföður minn og afa og
langafa drengjanna minna. Nú
þegar hann hefur kvatt þetta jarð-
líf þá finn ég líka hvað það eru
mikil forréttindi að geta gengið
um heimili mitt og notið hinna
mörgu listaverka sem sterkar
hendur hans og síungur hugur
skópu.
Takk fyrir samfylgdina, elsku
tengdapabbi, og hvíl þú í friði.
Ásdís Rósa.
Afi er dáinn. Það er sárt að
missa hann og ömmu Ernu með
tíu mánaða millibili. Það litla sem
huggar er tíminn sem þau fengu –
langur og litríkur.
Ein fyrsta minningin er að sitja
hjá afa og hlusta á allar bullu-
sögurnar. Þær voru alveg ævin-
týralega skemmtilegar og mér
þykja þær ekki síður merkilegar
en skúlptúrarnir hans. Hjá afa var
grín og jákvæðni nefnilega við-
horf. Hann var alltaf að reyna að
lýsa upp í kringum sig. Brandar-
arnir hittu oft í mark og það var
stórkostlegt að sjá hann blómstra
í margmenni þar sem grínið og
gamansögurnar snerust oftar en
ekki um hans eigin ófarir. Það
hlýtur að hafa verið dapurt fyrir
svona mikla félagsveru að missa
marga vini síðustu árin, því ég
held að hann hafi gengið fyrir
hlátri.
Einn dag í vetur sat ég hjá hon-
um þegar síminn hans hringir. Afi
svarar hálfþvoglumæltur eftir
veikindi: „Já? … Já sæll og bless.
Allt í fína, hann Gísli Darri er
hérna hjá mér að pumpa út úr mér
gamlar sögur … en ég hef ekkert
að segja nema brandara af þér.“
Hlátur báðum megin línunnar.
Það er líka ógleymanlegt úr æsk-
unni þegar hann leyfði mér að
kveikja og slökkva á gosbrunnin-
um í Reykjavíkurtjörn með fjar-
stýringu. Það var hvasst þennan
dag og túristarnir fengu allar gus-
urnar yfir sig. Hann hafði meira
segja haft fyrir því að líma orðið
„Gosi“ á fjarstýringuna. Smáatriði
sem lítill drengur kunni að meta.
Alltaf þótti mér samband hans
og ömmu gullfallegt. Afi var dálít-
ill draumóramaður með margar
hugmyndir og því oft á undan
sjálfum sér. Amma var raunsæis-
manneskja og hélt honum á jörð-
inni án þess þó að draga úr hon-
um.
Táknrænt fannst mér þegar
hann var að gefa litlu fuglunum
rúsínur í Sæviðarsundinu. Amma
bað hann nú að hægja á sér á sér
því fuglarnir væru orðnir spikfeit-
ir og gætu ekki flogið með þessu
áframhaldi. Amma hefur örugg-
lega oft stýrt honum frá margri
vitleysunni en aftur á móti líka
hjálpað honum að komast á flug.
Það var einstaklega gott að
finna hvatningu frá þeim báðum
þegar ég tók U-beygju eftir Verzl-
unarskólann og hóf nám í teikni-
myndagerð. Bransi sem blómstr-
aði ekki beint, en þeim fannst
mikilvægt að ég fylgdi ástríðunni.
Slík hvatning er ekki sjálfgefin.
Veturinn 2012 langaði afa að
komast í sólina á Las Palmas en
treysti sér ekki einn. Ég var á milli
verkefna og skellti mér með. Burt-
séð frá sólböðum, kokteilum og
góðu spjalli þá er minnisstætt
hversu góð áhrif hann hafði á
ókunnuga.
Því ekki talaði hann ensku en
hann var einhvern veginn búinn
að tileinka sér kæruleysislegt lát-
bragð sem kætti meira að segja
úrillt afgreiðslufólk.
Auðvitað er það hálfgerð móðg-
un við raunveruleikann að segja
að einhver sé fullkominn. En afi
gaf mikið af sér og ég ætla að
reyna að tileinka mér hans lífsvið-
horf og halda áfram að segja
bullusögur.
Gísli Darri Halldórsson.
Minningarnar sem brutust
fram þegar mér var tilkynnt að þú
hefðir kvatt okkur voru ansi
margar og magnaðar, afi minn.
Enda varst þú gríðarlega stór
partur af lífi mínu. Þrátt fyrir mik-
inn söknuð og sorg þá fann ég
einnig fyrir gleði í hjarta því það
eru forréttindi að hafa átt afa eins
og þig. Þú gafst mér fyrstu
myndavélina mína, hjálpaðir mér
að gera upp mína fyrstu íbúð,
setja upp mitt fyrsta ljósmyndast-
údíó, þú keyrðir mig upp á flugvöll
þegar ég fór í margra mánaða
bakpokaferðalag og svo mætti
lengi telja. Þú varst upphafið að
svo mörgu góðu en nú er komið að
leiðarlokum hjá okkur, kæri afi.
Allar minningarnar og gullkornin
munu lifa og mun ég taka svo
margt sem þú kenndir mér út í líf-
ið. Kysstu ömmu frá mér.
Baldur Kristjánsson.
„Þeir komu hingað á Nýlendu-
götuna með hestana sína. Við
járnuðum þá í portinu.“ „Skíðin
undan Katalínu-flugbátunum? Ég
veit hvar þau lentu. Pabbi fékk
þau í smiðjuna og við bræðurnir
bjuggum til báta úr þeim. Sigldum
um í höfninni.“ „Skothúsvegur-
inn? Gamall öskuhaugur. Man eft-
ir því. Þeir sturtuðu öskunni úr
öskubílunum í Tjörnina og byggðu
þannig upp undirlagið.“ Sennilega
voru svona fróðleiksmolar um
löngu liðna tíð það eina sem minnti
okkur á aldur Gísla.
„Flugvöllurinn? Erfitt og dýrt
að vinna sig í gegnum hnausþykkt
malbikið. Bara að geyma hann
þarna. Leyfa komandi kynslóðum
að ákveða afdrif hans. Flugvélar
framtíðarinnar þurfa kannski
miklu styttri lendingarbraut.“
Það var gaman að tala við Gísla.
Hann var fróður og skemmtileg-
ur. Hafði skoðanir á mörgu sem
snéri að skipulagsmálum og því
sem mætti kannski betur fara.
Hann vann lengst af sem yfirmað-
ur hjá Vélamiðstöð Reykjavíkur-
borgar. Ótalmargt í umhverfi okk-
ar er runnið undan hans rifjum.
Til dæmis hannaði hann opnanleg
járnhlið sem eru við göngustíga.
Hann sá til þess að göngustígar í
Hljómskálagarðinum eru breiðir.
Þar var búið að skipuleggja þá
mjóa. Gísli benti á að það væri svo
miklu skemmtilegra fyrir barna-
fólk með kerrur og vagna að geta
gengið hlið við hlið og spjallað.
Hann kom gosbrunninum fyrir í
Tjörninni og setti á hann fjarstýr-
ingu. Þegar íbúar við Bjarkargötu
kvörtuðu yfir því að í vissri vindátt
dreifðist leðja úr gosbrunninum
yfir götuna, fékk hann einum
þeirra fjarstýringuna og sá hinn
sami gerðist gosbrunnsstjóri.
Engar kvartanir bárust eftir það.
Kynni okkar hófust fyrir rúm-
um tuttugu árum þegar Mynd-
höggvarafélagið í Reykjavík flutti
starfsemi sína frá Korpúlfsstöðum
að Nýlendugötu 15. Þar hafði ver-
ið starfrækt vélsmiðja Kristjáns
Gíslasonar um langt árabil. En
tímarnir breytast og smiðjan var
hætt að þjóna sínu upprunalega
hlutverki. Gísli Kristjánsson var
einnig kominn að tímamótum í
sínu lífi, hefðbundinni starfsævi
lokið en starfsorkan enn brenn-
andi. Taugar til gömlu smiðjunnar
voru sterkar og hann fór að venja
komur sínar þangað, annað hvort
færandi hendi eða gefandi góð ráð
um betra verklag og vinnu-
hagræðingu. Fyrr en varði var
Gísli orðinn ómissandi í daglegu
amstri okkar á vinnustofunni og
sjálfur farinn að logsjóða og smíða
af miklum eldmóði. Það var nota-
legt að mæta til vinnu á Nýlendu-
götunni, ekki síst þegar hann var
búinn að kveikja upp í aflinum eða
hella uppá könnuna.
Það er auðvelt að grípa til há-
stemmdra lofsyrða þegar Gísla er
minnst. Hann var þúsundþjala-
smiður, hugvitsmaður, listamað-
ur, gæddur ríkri sköpunarþörf og
ómældum húmor. Minning um
verk hans, smíðisgripi og skúlp-
túra, lifir í fallegri bók sem börn
hans gáfu út í fyrra þegar hann
fagnaði níræðisafmæli.
Í Gísla eignuðumst við ómetan-
legan og traustan vin sem við
kveðjum í dag með söknuði og
þakklæti.
Hulda Hákon og Svava
Björnsdóttir.
Lífið kemur okkur oft á óvart.
Það eru forréttindi að fá að fylgj-
ast með vinum þegar aldurinn
færist yfir þá og þeir takast stöð-
ugt, af „eldmóði“, á við ný verk-
efni, skila einstökum árangri og
gleðja alla í kringum sig.
En svo er eins hendi sé veifað
og Lífið segir: „Nú kveð ég þig.
Þinn tími til að „fara heim“ er
kominn.“
Þessar setningar runnu gegn-
um huga mér við fregnina um að
Gísli Kristjánsson hefði kvatt okk-
ur í hinsta sinn hinn 16. mars. Að-
eins hálfum mánuði eftir að við
nutum þess að vera með honum,
dást að honum í vélsmiðjunni á
Nýlendugötunni og eiga á eftir
glaðlegar viðræður við hann í
stórum vinahópi.
Þau fylgdust að tæpa sjö ára-
tugi, hjónin Erna og Gísli, ólík en
samstillt. Jafnræði var með þeim.
Bæði hæfileikarík, en hvort á sinn
hátt.
Og samveran ástrík. Erna lést
fyrir tæpu ári – hún var reyndar
byrjuð að kveðja löngu fyrr, en
fallega brosið fylgdi henni alltaf.
Gísli virtist aftur á móti enn í
blóma lífsins, þrátt fyrir að vera
kominn á tíræðisaldur, þegar
hann hlýddi kallinu snögga. Minn-
ingin um hann kallar fram angur-
vært bros.
Ferill Gísla Kristjánssonar hef-
ur verið fjölþættur og glæsilegur.
Án efa má rekja það til hæfileika,
en þó tel ég að lunderni hans hafi
ekki síður skipt máli. Þeirra verka
sem hann kom að, sem iðkandi,
stjórnandi eða kennari, verður án
efa minnst af öðrum á verðugan
hátt.
Þessi orð eru hins vegar rituð
til að minna á gildi þess að sam-
skipti sem við eigum í lífinu af-
markist ekki við þrönga aldurs-
hópa heldur séu raunveruleg
samvera kynslóða. Gísli Kristjáns-
son varðveitti svo margt af því
sem talið er einkenna yngra fólk í
viðhorfum, áhuga og samskiptum.
Megi mörgum auðnast að fylgja
fordæmi hans. Með þakklæti
minnist ég kynna minna af honum
og votta afkomendum samúð okk-
ar Arnlaugs.
Anna Kristjánsdóttir.
Það er gott og gaman að eign-
ast nýjan vin. Á sama hátt er það
sárt og saknaðarfullt að missa vin.
Leiðir okkar Gísla lágu saman á
vettvangi TBO fyrir tíu árum síð-
an. Með okkur tókst vinátta þótt
aldursmunurinn væri meiri en
tuttugu ár. Gísli, sem nánast ólst
upp í vélsmiðju föður síns, Krist-
jáns Franklíns Gíslasonar, við Ný-
lendugötu, hafði þá lokið langri
starfsævi sem hönnuður og smið-
ur ýmissa lausna í vélfræði en eld-
móðurinn var ekki af honum runn-
inn. Gísli fékk starfslokum sínum
flýtt til að geta helgað sig listsköp-
un í ellinni. Efniviður hans á þeim
vettvangi var fyrst og fremst járn
og í verkum hans mátti glöggt sjá
að hann kunni á alla eiginleika efn-
isins og nýtti sér þá til frjórrar
sköpunar. Gísli var stoltur af verk-
um sínum gegnum tíðina og einnig
börnum. Í tilefni níræðisafmælis
föðurins gáfu þau út listaverkabók
með ljósmyndum af verkum Gísla
auk þess að opna vefsvæði þar
sem nálgast má sum verka hans á
skemmtilegan hátt. Verkin sýna
glöggt hugmyndaauðgi höfundar-
ins og útsjónarsemi hönnuðarins
auk þess að bera handbragðinu
góðan vitnisburð.
Gísli var maður ljúfur í lund,
hlýr, glettinn og gamansamur.
Hans er sárt saknað.
Ég sendi Guðrúnu, Kristjáni,
Guðmundi Torfa og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur.
Arnlaugur Guðmundsson.
Þótt hár aldur hafi vissulega
verið farinn að segja til sín, bar
andlát Gísla bráðar að en við átt-
um von á. Þegar við litum til hans
fyrir fáeinum vikum var hann
glaður og reifur, nýlega fluttur í
íbúð þar sem honum féll vistin af-
ar vel og var þá þegar farinn að
munda málarapensilinn eftir
nokkurt hlé.
Erna Guðmundsdóttir, kona
Gísla, féll frá fyrir einungis um tíu
mánuðum. Það var því stutt á milli
brottfarar þessara góðu vina okk-
ar. Kynnin við þau Ernu og Gísla
eiga sér langa sögu. Ég undirrituð
og Erna störfuðum saman á Skrif-
stofu Ríkisspítalanna um áratuga
skeið. En margs er líka að minn-
ast frá samvistum utan vinnustað-
arins.
Við hjónin tókum upp þann hátt
að fara reglulega með þeim Gísla
og Ernu í leikhús, lengst af ásamt
fleiri vinum, og áttum síðan góða
stund yfir kaffiveitingum að sýn-
ingu lokinni. Smám saman þynnt-
ist hópurinn, svo að við vorum orð-
in fjögur eftir áður en lauk. En þá
höfðum við Gísli og Erna líka
brugðið á það ráð að fara saman í
utanlandsferðir. Urðu þær ferðir
fjórar, allar farnar á árunum 2004
til 2006, og hver annarri eftir-
minnilegri. Heimsóttir voru svo
fjarlægir staðir sem Taíland og
Kúba, og betri ferðafélaga en þau
Ernu og Gísla var vart hægt að
hugsa sér.
Erna var með allra félagslynd-
ustu konum, sem við höfum
kynnst, meðal annars mótuð af
starfi í skátahreyfingunni, sem
hún hugsaði hlýtt til ævilangt. Og
Gísli var enginn eftirbátur konu
sinnar þegar til þess kom að halda
gleði á loft, ævinlega með gaman-
mál á vörum, eftir því sem við átti.
Gísli gegndi um langt skeið
ábyrgðarstörfum hjá Reykjavík-
urborg, en hann gaf sig líka lista-
gyðjunni á vald, einkum er á æv-
ina leið. Hann kunni manna best
með logsuðu að fara, og áhersla
hans beindist því að gerð marg-
víslegra skúlptúra, þar sem járn
var uppistaðan. Eins og að ofan er
getið lagði hann sig líka eftir list-
málun. Niðjar Gísla eiga þakkir
skildar fyrir að koma listaverkum
hans myndarlega á framfæri í afar
vel gerðri bók, sem gefin var út á
níræðisafmæli Gísla og kynnt í
veglegu afmælishófi í Iðnó síðast-
liðið sumar.
Allt hefur sinn tíma, er gjarnan
sagt, en því er þó ekki að neita að
við brotthvarf góðra vina fær til-
veran eins og annan svip. Þannig
er það nú þegar löng og gifturík
ævi hjónanna Ernu og Gísla er á
enda. Við blessum minningu
þeirra og vottum niðjum þeirra
einlæga samúð.
Margrét Anna og Einar.
Nokkrum sinnum á ævinni hitt-
ir maður fólk sem hefur áhrif á
mann til góðs, Gísli Kristjánsson
var þannig maður. Ég var svo
heppinn að kynnast Gísla fyrir um
50 árum, þá bara ungur strákur og
ég man ennþá að þegar við kom-
um í Sæviðarsundið var alltaf eitt-
hvað í gangi í skúrnum, en samt
tími til að spjalla við strákana og
gefa góð ráð.
Allir sem kynntust Gísla fengu
sögur og brandara, alltaf glettin
tilsvör, stríðni og brosið sem náði
svo sterkt til augnanna. Eins og
gengur fer unga fólkið sínar leiðir
og ég hitti Gísla ekki eins oft um
tíma, en þegar við feðgar leigðum
hjá honum húsnæði í Síðumúlan-
um breyttist það. Þá var hann
hættur í skylduvinnunni og kom
oft við og þá með vínarbrauð gær-
dagsins og við fengum kaffi og
sögur. Ef pabbi var ekki á staðn-
um þegar hann kom, þá fékk ég
nýjustu söguna með því loforði að
segja honum hana ekki, þess vildi
Gísli njóta.
Gísli var sérlega handlaginn og
hugmyndaríkur, við munum flest
eftir kertastjökunum. En það var
einstaklega gaman að sjá hann
breytast í mikinn listamann og
hvernig hann svo óeigingjarnt
deildi tækni sinni og kunnáttu til
annarra. Við hjónin erum svo
heppin að eiga tvö falleg listaverk
eftir Gísla sem við höldum mikið
upp á og hafa heiðursstað á heimili
okkar. Hann sýndi mér líka að þú
ert aldrei of gamall til að fram-
kvæma hugðarefni þín og drauma.
Ég er viss um að við eigum öll
skemmtilegar sögur af Gísla og
segjum þær um ókomna framtíð.
Þakka þér, kæri Gísli, fyrir liðna
tíma. Elsku Kristján, Guðrún,
Gummi, og fjölskyldur, hugur
minn er hjá ykkur.
Filippus Gunnar Árnason.
Gísli Kristjánsson var fæddur
og uppalinn á Nýlendugötu 15.
Fyrir um 20 árum skipuðust mál
þannig, gegnum samninga við
borgaryfirvöld, að gamalgróin vél-
smiðja Kristjáns Gíslasonar varð
að athafnasvæði Myndhöggvara-
félagsins í Reykjavík og æsku-
heimili hans var að hluta breytt í
kaffistofu sama félags sem
löngum hefur verið kraumandi
suðupottur framsækinnar list-
hugsunar á Íslandi. Einhvern veg-
inn þróuðust mál á þann veg að
Gísli varð smám saman aftur, eftir
farsæla starfsævi, fastagestur á
æskuslóðum sínum. Hann gerðist
meðlimur félagsins, kom sér upp
björtu vinnuhorni í gömlu smiðj-
unni og átti eftir að samsama sig
skrafinu í kaffibrúsakörlum og te-
konum sem nú höfðu yfirtekið
stofuna í húsinu sem hann fæddist
í. Þeir voru ófáir kringlupokarnir
og kexpakkarnir sem hann kom
með í húsið til að gleðja þennan fé-
lagsskap. Það var í þessu um-
hverfi sem ég átti þess kost að
kynnast Gísla Kristjánssyni.
Fljótlega kom í ljós í fari Gísla
einstakt léttlyndi og jafnaðargeð,
kurteisi, snyrtimennska og yfir-
burða kunnátta, útsjónarsemi og
alúð varðandi allt sem við kom
járnsmíði. Í allri umgengni um
verkfæri og hráefni ásamt viðmóti
við fólk varð flestum ljóst að hérna
var á ferðinni sannur meistari, og
þeir eru aldrei margir til á hverj-
um tíma. Nærveru hans í smiðj-
unni fylgdi ávallt jákvæð nærvera,
jafnvel það eitt að heyra hann
vinna, þar sem yfirvegun fylgdi
hverju handbragði fyllti viðstadda
öryggistilfinningu og ró. Greið-
vikni og hjálpsemi Gísla var ein-
stök og oftar en ekki leysti hann
úr vandamálum með nýjum lausn-
um, þar sem saman fór smekkvísi
og gallalaust handverk. Það var
Gísli Kristjánsson