Morgunblaðið - 26.03.2015, Qupperneq 77

sama hvort um var að ræða raf-
suðu, logsuðu, koparbras eða eld-
smíði, alls staðar var hann á
heimavelli.
Það var Gísla algerlega náttúr-
legt og átakalaust að leiðbeina
með fallegri blöndu af þolinmæði,
áhuga og virðingu, kryddað
græskulausri gamansemi og
minningarbrotum sem vörpuðu
ljósi á viðfangsefnið. Eitt sinn
varð ég vitni að því þegar lista-
maður mundaði logsuðutæki,
skrúfaði gasið í botn og bar síðan
neista að með þeim afleiðinum að
öskrandi eldtunga teygði sig með
sprengingu út í miðjan vinnusal.
Gísli var viðstaddur og sagði í ró-
legheitum án minnsta vottar um
gagnrýni: „Það er hægt að kveikja
á gasinu með svo mismunandi
hætti.“ Síðan teygði hann sig kurt-
eislega eftir logsuðutækinu og
slökkti á þessu ógnvænlega eld-
hafi og bætti við: „en það er oft
betra að gera þetta svo“. Síðan
kveikti Gísli af yfirvegun á gasinu
þannig að suðaði ljúflega fagur-
bláum og hárfínum loganum og
færði aftur, með jákvæðum áhuga
í hendur á bröttum listamanninum
eins og þar færu tveir jafningar.
En þrátt fyrir þetta milda viðmót
skein alltaf í gegn hversu miklar
kröfur Gísli gerði um vinnubrögð.
Nýlendugata 15 verður aldrei
eins eftir fráfall Gísla Kristjáns-
sonar, en nærvera hans og andi á
eftir að lifa enn um sinn í huga
þess mikla fjölda listamanna sem
nutu góðs af kynnum sínum við
hann. Aðstandendum Gísla votta
ég samúð mína við fráfall hans,
þar fór höfðingi og raunverulegur
meistari.
Hannes Lárusson.
Í dag kveðjum við Gísla Krist-
jánsson. Við í samtökum psorias-
is- og exemsjúklinga viljum minn-
ast félaga okkar sem gaf okkar
samtökum og félagsmönnum mik-
ið.
Gísli sat í stjórn samtakanna
lengur en nokkur annar félagi eða
frá 1980 til 2007 með nokkrum
hléum. Starf hans fyrir samtökin
spannar því tæp þrjátíu ár og er
framlag hans ómetanlegt, framlag
sem samtökin búa vel að. Áhugi
Gísla sneri einkum að húsnæði
samtakanna og rekstri göngu-
deildar og nýttist reynsla og þekk-
ing Gísla þar vel. Gísli var fyrsti og
eini heiðursfélagi samtakanna.
Ekki má gleyma hlut Ernu Guð-
mundsdóttur, eiginkonu Gísla,
sem lést á síðasta ári, en hún tók
virkan þátt í starfinu með Gísla.
Gísli var um margt eftirminni-
legur persónuleiki. Hann hafði
góða nærveru og framkomu sem
einkenndist af virðingu og hátt-
vísi. Hann var glettinn og átti auð-
velt með að létta lund þeirra sem í
kringum hann voru með hnyttn-
um tilsvörum, gamansögum og
stundum saklausum „hrekkjum“.
Oft var erfitt að átta sig á því
hvort Gísli var að grínast eða tala í
alvöru.
Ekki kvartaði Gísli yfir sinni
líðan þó eflaust hafi oft verið til-
efni til. Þess heldur var hann
ávallt tilbúinn til að styrka og
hvetja aðra í baráttunni við að fá
bata og betri líðan. Gísli var upp-
finningasamur og var oft að prófa
nýja hluti í tilraunaskyni til að ná
bata og kynnti það fyrir okkur
hinum.
Minningin um Gísla Kristjáns-
son mun lifa innan samtakanna og
meðal okkar sem kynntumst hon-
um og nutum samvista við hann.
Fjölskyldu Gísla eru færðar inni-
legar samúðarkveðjur.
F.h. Samtaka psoriasis- og ex-
emsjúklinga,
Helgi Jóhannesson,
fv. formaður.
Það var mikið gæfuspor fyrir
Myndhöggvarafélagið í Reykjavík
þegar Gísli Kristjánsson gekk til
liðs við hópinn. Það gerðist sum-
arið 1993 þegar félagið fékk af-
hent húsnæðið að Nýlendugötu
15. Gísli tengist staðnum reyndar
órofa böndum enda fæddist hann í
húsinu þar sem faðir hans, Krist-
ján Gíslason járnsmiður, rak bæði
eldsmiðju og vélsmiðju. Snemma
beygðist krókurinn og Gísli öðlað-
ist dýrmæta reynslu nálægt gló-
andi málminum. Síðar lærði hann
vélsmíði og fór til Bandaríkjanna
þar sem hann bætti við sig bæði
raf- og logsuðu. Þegar Gísli gekk í
félagið kom hann sér upp vinnuað-
stöðu á sínum æskuslóðum. Hann
vann ötullega að hinum ýmsu
verkefnum og leynist listræn hag-
leikssmíði hans víða í borginni.
Handriðið á brúnni yfir Reykja-
víkurtjörn er þar gott dæmi. Það
er fagur minnisvarði um Gísla sem
alla tíð lagði áherslu á að brúa bilið
á milli kynslóðanna
Gísli hefur markað djúp spor í
starfsemi félagsins. Hann var
gjafmildur á reynslu sína og deildi
þekkingu óspart með félagsmönn-
um. Málefni félagsins lét hann sig
miklu varða og var ávallt tilbúinn
til að leggja sitt á vogarskálarnar.
Hann hélt ýmiskonar námskeið og
veitti okkur vísa hjálparhönd.
Þannig hefur Gísli dreift þekking-
arneistum sínum áfram til yngri
myndhöggvara og kveikt bál í
mörgum brjóstum sem loga munu
í skúlptúrum framtíðarinnar. Eld-
móður hans og persónuleiki voru
mikill innblástur þeim sem um-
gengust hann. Það eru til dæmis
ekki nema nokkrar vikur síðan
hann lét koma fyrir trébol á gólfi
félagsins. Hann hugðist berja bol-
inn með sleggju til að halda
skrokknum sínum í góðu standi.
Árið 2010 var Gísli gerður að heið-
ursfélaga Myndhöggvarafélagsins
í Reykjavík. Það er með miklum
söknuði og djúpu þakklæti sem við
kveðjum traustan og góðan félaga.
Unndór Egill Jónsson,
formaður Myndhöggv-
arafélagsins í Reykjavík.
Gísli Kristjánsson,vélfræðing-
ur, vélsmiður og uppfinningamað-
ur, er látinn.
Gísli var þekktur handverks-,
félags- og listamaður. Hann var
upphafsmaður að tillögu um að
keypt yrði bifreið til að flytja fatl-
aða og fyrir hans tilstuðlun og
Kiwanisklúbbsins Kötlu var fyrsti
Kiwanisbíllinn keyptur til flutn-
inga með fatlaða. Hann hannaði
stólasliskjur til að koma hjólastól-
um upp í bíla sem á eftir komu.
Það þótti svo eftirtektarvert að
fagaðilar komu frá útlöndum til að
kynna sér þessa uppfinningu. Í
framhaldi gaf Gísli uppfinningu
sína til fjöldaframleiðslu, til að
létta undir með fötluðum. Eftir
hans hugmynd voru byggðir veiði-
pallar uppi við Elliðavatn svo fatl-
aðir gætu notið útivistar við veiði-
skap. Hugmyndir Gísla eru allt að
því óþrjótandi. Gísli fékk þá hug-
mynd 1981 að samningur yrði
gerður milli Reykjavíkurborgar
og Kötlu um rekstur klukkunnar á
Lækjartorgi, klúbburinn fékk
heimild til að selja auglýsingar á
klukkuna og hafa þeir peningar
verið notaðir til ýmissa verkefna
vegna þeirra sem minna mega sín
í borginni. Ávallt stóð við hlið hans
Erna Guðmundsdóttir sem lést
2012 og hvatti kall sinn eða dró úr
eftir sem því við átti. Nú seinni ár-
in hefur hann verið að aðstoða list-
nemendur í handverki í gömlu
smiðjunni hans pabba síns við
Lindargötu. Starfsárið 1978 –
1979 tók Gísli að sér embætti for-
seta á erfiðum tíma Kötlu og skil-
aði því verki með sóma eins og öllu
sem hann gerði fyrir klúbbinn.
Gísli var tryggur félagsmaður.
Hann hefur verið Kiwanisfélagi í
Kötlu frá stofnun. Á fundum átti
hann það til að varpa fram til íhug-
unar fyrir félagana ýmsum íhug-
unarefnum t.d. „Hvað merkir af-
mæli?‘‘ meðan flestar þjóðir tala
um fæðingardag þegar talað er
um aldur. Ja, hvað merkir afmæli?
Við Kötlufélagar munum minn-
ast Gísla sem eins af frumherjum
Kiwanis á Íslandi með óbilandi trú
á að hjálpa þeim sem minna mega
sín.
Við félagarnir sendum fjöl-
skyldu hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hilmar Svavarsson.
MINNINGAR 77
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. MARS 2015
✝ Gísli Steinssonfæddist á Ísa-
firði 27. janúar
1918. Hann lést á
Landakoti 17. mars
2015. Foreldrar
hans voru Steinn
Vilhelmsson, f.
1884, d. 1918, og
Jónína Gísladóttir,
f. 1894, d. 1978. Hún
gekk með bróður
Gísla, Stein Ágúst
Steinsson, f. 1919, d. 1975, þegar
faðir þeirra lést úr spænsku
veikinni. Móðir hans átti einskis
annars úrkosti en að láta hann í
fóstur. Föðursystir Gísla, Ólöf
Vilhelmsdóttir, f. 1882, d. 1982,
tók hann síðan að sér, þá fimm
ára gamlan, og gekk honum í
móðurstað. Hún fylgdi Gísla allt
til æviloka og var ávallt kært á
milli þeirra. Móðir Gísla giftist
Elíasi Runólfssyni og áttu þau
hersins á Ermarsundi og í Norð-
ursjó og breska flughernum í
Indónesíu, á Indlandi og víðar.
Hann tók aldrei beinan þátt í
átökum. Við heimkomuna, árið
1947, hóf hann störf á skrifstofu
Shell og starfaði síðan sem skrif-
stofustjóri hjá Gunnari Ásgeirs-
syni og Velti í rúma tvo áratugi
eða þar til hann settist í helgan
stein. Hann var farsæll í störfum
sínum og gegndi þeim af trú-
mennsku.
Hjá Shell kynntist Gísli eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Ólöfu
Þorsteinsdóttur Thorlacius, og
kvæntist henni árið 1961. Hjóna-
band þeirra var farsælt enda
voru þau samstiga í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur og einkar
natin hvort við annað. Hann
dekraði við hana og hún bjó
þeim fallegt og bjart heimili og
annaðist hann af óbilandi dugn-
aði og alúð í veikindum hans síð-
ustu æviárin.
Útförin fer fram frá Grensás-
kirkju í dag, 26. mars 2015, kl.
13.
þrjár dætur. Hálf-
systur Gísla eru
Ólöf, f. 1924, sem
var skírð í höfuðið
á fóstru Gísla,
Anna Margrét, f.
1926, d. 2011, og
Dagbjört, f. 1929,
d. 2005.
Gísli gekk í Mið-
bæjarbarnaskól-
ann og að loknu
skyldunámi lá leið
hans í Verslunarskóla Íslands.
Hann lauk verslunarprófi þaðan
og starfaði síðan um skeið hjá
Ölgerðinni. Gísli kynntist bresk-
um hermönnum í Reykjavík á
þessum tíma og fór til Englands
og gekk í breska flugherinn
1943, þá tuttugu og fimm ára
gamall. Hann hafði hug á að
komast í flugnám en varð ekki
að ósk sinni. Hann starfaði hjá
sjóbjörgunarsveit breska flug-
Í dag kveðjum við Gísla
frænda sem við höfum verið svo
heppin að eiga samleið með, svo
lengi sem ég man eftir mér. Það
er alltaf erfitt að kveðja, kveðja
einhvern sem hefur verið jafn
órjúfanlegur hluti af fjölskyld-
unni og á sinn stað í hjarta okkar.
Gísli var náttúrulega búinn að
lifa langa ævi, nýorðinn 97 ára
gamall, en alltaf hress og alltaf
kátur en nú er hans tími kominn
til að kveðja þetta jarðlíf og við
sitjum eftir og minnumst hans
með ást og þakklæti.
Þegar ég hugsa til Gísla kem-
ur alltaf fyrst í hugann hversu
barngóður hann var. Börn hænd-
ust að honum og þá er ég að tala
um þrjár kynslóðir barna, þ.e. við
systurnar, síðan koma okkar
börn og barnabörn og alltaf var
Gísli að kankast við krakkana,
svo hlýr og góður og þó að það
heyrðist í þeim og þau væru að
ærslast hastaði hann aldrei á þau
heldur brosti hann bara góðlát-
lega og hafði gaman af.
Gísli og Ollý, einhvern veginn
er erfitt að huga um annað án
hins, þau voru alltaf saman og
gerðu allt saman. Þau ferðuðust
mikið hér áður fyrr á meðan
kraftar leyfðu. Ollý og Gísli voru
höfðingjar heim að sækja og allt-
af tilhlökkun að koma til þeirra á
jóladag, vel veitt eins og þeirra
var von og vísa, svo enginn fór
svangur heim og ekki spillti for-
drykkurinn sem Gísli blandaði,
hættulega góður. Það var reynd-
ar sama hvenær maður kom á
þetta hlýja og góða heimili, alltaf
var hlýlega tekið á móti manni og
alltaf með gleði þannig að maður
fór ánægður heim.
Þrátt fyrir háan aldur og skert
þrek lét Gísli sig yfirleitt ekki
vanta í fjölskylduboðin og lét
ekki aftra sér að þurfa að labba
upp á fjórðu hæð til að vera með,
nú síðast um síðustu áramót og
það var hann sem alltaf kom með
kampavínið til að skála fyrir nýju
ári.
Hafðu hjartans þökk,
mér horfin stund er kær.
Í minni mínu, klökk
er minning hrein og skær.
Þú gengur um gleðilönd,
Þér glampar sólin heið
og við herrans hönd
þú heldur fram á leið.
(Páll Janus Þórðarson)
Við kveðjum Gísla með sökn-
uði og þakklæti fyrir að hafa
fengið að kynnast honum, þess-
um öðlingsmanni sem hann var,
og vottum Ollý okkar dýpstu
samúð.
Helga, Erling og fjölskylda.
17. mars kvöddum við Gísla í
hinsta sinn. Þetta var fallegur
vordagur, logn og heiðskírt, og
þegar sólin hneig til viðar döns-
uðu norðurljósin á stjörnubjört-
um himni. Það var friður og ró
yfir öllu og eftir sátu minningar
um góðan mann.
Það var alltaf friður og ró yfir
Gísla, alltaf hlýja og vorum við
systur, eins og önnur börn, mjög
hændar að honum. Gísli átti fast-
an stað í lífi okkar og eru þau
Ollý órofa hluti af kjarnanum
sem við ólumst upp í og eins fyrir
börn okkar og barnabörn.
Gísli átti langa og viðburða-
ríka ævi. Hann lifði aðstæður og
atburði sem við lesum um í sögu-
bókum. Það sem hann fékk að
reyna, barnæsku hans og þátt-
töku í síðari heimsstyrjöldinni,
fær enginn skilið til fullnustu,
sem ekki hefur reynt sjálfur.
Hann lét drauma sína rætast og
leitaði á vit ævintýranna. Hann
hefði getað sagt sögur af fram-
andi slóðum, hetjudáð og kjarki
og skreytt sig með afrekum sín-
um, en hann gerði það ekki –
hann þurfti þess ekki. Hann stóð
ávallt við sitt og var í friði.
Við Terry kveðjum Gísla með
þakklæti, virðingu og söknuði.
Þorbjörg Jónsdóttir og
Terry Gunnell.
Gísli Steinsson HINSTA KVEÐJA
Í dag kveð ég þig, elsku
bróðir.
Takk fyrir samfylgdina.
Ég sendi þér kæra
kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og
bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda
viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég
átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að
minnast,
svo margt sem um hug
minn fer,
þó þú sért horfinn úr
heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem
lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardótt-
ir)
Ólöf systir.
✝ Þórunn Svein-bjarnardóttir
fæddist í Reykja-
vík 23. apríl 1921.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi miðvikudag-
inn 18. mars 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Svein-
björn Friðfinns-
son, kaupmaður
og iðnrekandi, og
Guðrún Guðmundsdóttir hús-
móðir. Systkini Þórunnar voru
1) Guðmundur Borgar Svein-
bjarnarson, 1924-1993, 2) Guð-
rún Ólína Sveinbjarnardóttir,
1925-1926 og 3) Garðar Svein-
bjarnarson, 1928-1971.
Eiginmaður Þórunnar var
Óskar Kristinn
Júlíusson húsa-
smíðameistari,
1919-2008. Þau
eignuðust þrjú
börn, 1) Gunnar
Sveinbjörn Ósk-
arsson, fæddur
1944, eiginkona
Guðfinna Finns-
dóttir; 2) Kristjana
Óskarsdóttir, fædd
1948, maki Magn-
ús Tryggvason og 3) Ingi Ósk-
arsson, fæddur 1958, eig-
inkona Þóranna Tryggva-
dóttir. Barnabörn eru átta og
barnabarnabörn 15.
Útför Þórunnar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 26.
mars 2015 kl. 11.
Hún amma mín Unna var ein-
stök kona. Hún var lífsglöð,
dugleg og ákveðin. En fyrst og
fremst í mínum augum var hún
góð og yndisleg amma. Ég get
ekki ímyndað mér lífið án henn-
ar. Amma söng, kenndi mér lög,
málaði, bakaði og var alltaf
tilbúin til að hlusta og skilja.
Eldhúsið hennar ömmu var
gómsætur fastapunktur í tilver-
unni. Þar urðu til pönnukökur,
vöfflur, smákökur, rjómatertur
og brúntertur. Þar sátum við
fjölskyldan við hringborðið
hvíta, ræddum um heima og
geima og mettuðum magana.
Enginn gat galdrað fram
veislu eins og amma. Á meðan
amma sinnti eldhússtörfunum
stóð afi gjarnan í dyragættinni
og spjallaði. Samband þeirra
var eitthvað sem ég dáist að
enn þann dag í dag. Það var öll-
um ljóst hvað þau voru ást-
fangin og samrýmd.
Best held ég að ömmu hafi
liðið í Skorradalnum. Þar sinnti
hún blómum, trjám, prjónaði og
hafði það gott. Í bústaðnum
höfðu það allir gott. Það var
grillað og drukkið kaffi, spjall-
að og hlegið, slakað á og tekið
til hendinni. Amma sá alltaf til
þess að nóg gott væri að borða
og að öllum liði vel.
Því að þannig var hún amma,
alltaf að huga að fjölskyldunni.
Í eigingirni minni er því sárt
að kveðja, erfitt að sleppa
hendinni af konu sem hefur
alltaf verið til staðar, klettur í
lífsins ólgusjó. En nú er sú
stund komin, amma er komin á
betri stað, laus úr fjötrum
þessa lífs og við sem eftir erum
bíðum sátt þar til við hittumst
á ný.
Nú ertu farin afa til,
hvíldin tekin við.
Söknuður í hjartans dýpsta hyl,
uns langri lýkur bið.
(Þ.I.)
Þórunn Ingadóttir.
Kær mágkona föður míns,
Þórunn Sveinbjarnardóttir
(Unna), hefur nú kvatt þennan
heim. Hún varð nærri 94 ára.
Minningarnar um hana eru
margar og rifjast þær upp hver
á fætur annarri þegar komið er
að kveðjustund. Unna var gift
Óskari Júlíussyni, föðurbróður
mínum. Tengsl fjölskyldnanna
voru mjög náin enda bjuggum
við alla tíð á sama stað. Fyrst á
Sólvallagötunni í foreldrahús-
um bræðranna Óskars og Al-
freðs, þar sem Óskar, Unna og
fjölskylda leigðu efri hæðina og
við kjallarann. Tengdaforeldrar
Unnu, María og Júlíus, sem
áttu húsið, bjuggu svo á mið-
hæðinni. Þetta var hlýlegt sam-
félag þar sem þrjár kynslóðir
bjuggu. Bræðurnir fengu lóð að
Álfheimum 7 þar sem þeir
byggðu og fluttu inn árið 1960,
Unna og fjölskylda á efri hæð-
ina og Alfreð og fjölskylda á þá
neðri. Alla tíð var mikil sam-
heldni. Báðar fjölskyldur áttu
svo sumarbústaði í Skorradal
svo samgangur var alltaf mikill
og aldrei bar skugga á. Þau
voru mörg kvöldin sem við þáð-
um kvöldkaffi hjá Unnu og
Óskari í Álfheimunum. Unna
bar alltaf eitthvað gott fram og
var setið og spjallað og allir
skemmtu sér vel. Oft fórum við
öll saman í sunnudagsbíltúra og
þeystum í Þrengslin í berjamó
eða bara um Reykjanesið til að
skoða og setjast út og fá sér
hressingu.
Unna átti góða og kæra fjöl-
skyldu. Börnin eru þrjú og hafa
þau og þeirra fjölskyldur sinnt
henni af natni og umhyggju eft-
ir því sem árin færðust yfir, en
hún missti Óskar, eiginmann
sinn, um mitt ár 2008. Það var
reisn yfir henni og hún var
einnig myndarleg í höndunum
eins og heimili hennar bar vitni
um. Unna var vel gefin kona og
ákveðin og hafði fastar skoð-
anir á öllu sem bar á góma. Ég
kveð hana með hlýhug, virðingu
og þakklæti og sendi Gunnari,
Kristjönu, Inga og þeirra fjöl-
skyldum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðbjörg Alfreðsdóttir.
Þórunn
Sveinbjarnardóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið
í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóð-
ina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar