Reykjalundur - 01.06.1968, Síða 25

ALPHONSE DAUDET:
HULDUKONUR FRAKKLANDS
Þýð.: Málfríður Einarsdóttir
Ur Contes du lundi (1873)
lifðu. Við táknuðum skáldskap landsins, trú þess,
heiður þess, æsku þess. Hvar sem við komum
fram, hvort heldur að baki runna í stórum skrúð-
görðum, við lindirnar, í turnum gamalla kastala
eða við þokusælar tjarnir á víðlendum fenjafló-
um, gafst þessum stöðum einhvers konar óskiljan-
legur töfrakraftur og tign. í hulduljósi þjóðsagn-
anna gat að líta hvar við drógum kjólslóðann,
þar sem tunglið stafaði geislum eða hlupum yfir
engið án þess að bæla stráin. Sveitafólkið elskaði
ckkur, trúði á okkur og bar lotningu fyrir okkur.
Það var ekki laust við, að þeim stæði samt
beigur af ennisdjásnunum okkar, töfrastafnum
okkar, snældunum okkar. Lindirnar okkar voru
alltaf tærar, enginn dirfðist að ata þær. Vagnar
staðnæmdust á vegunum, sem við gættum, og
virðingin fyrir okkur, sem vorum eldri en allt,
sem gamalt er, færðist yfir á alla gamla hluti,
og þess vegna fengu gömul tré að vaxa i næði,
múrar að hrynja af sjálfu sér.
En nú er öldin önnur. Það voru grafin jarð-
göng, vötn brúuð, og svo mikið fellt af trjám, að
við vissum ekki hvað við áttum af okkur að
gera. Smátt og smátt hætti sveitafólkið að trúa
á okkur. - Á kvöldin, þegar við klöppuðum á
gluggahlerana hjá Nonna litla, þá sagði hann:
„Þetta er vindurinn“, og sofnaði aftur. Konurn-
ar fóru að jrvo þvottana sína í tjörnunum okkar.
Eftir þetta fór að halla undan fyrir okkur. Því
að það var trú fólksins á okkur, sem við lifðum
á, og þegar hún hvarf, misstum við allt. Allur
töfrakraftur vék úr stöfunum okkar, og við, sem
áður vorum voldugar drottningar, vorum allt í
einu orðnar að kerlingum, ellilegum, hrukkóttum
og illgjörnum eins og allir verða, sem út undan
eru hafðir, auk þess, sem það hlóðst á okkur að
verða að vinna fyrir okkur með þessum höndum,
sem aldrei hafði verið difið í kalt vatn. Um
tíma mátti sjá okkur, hvar við vcrum að staulast
um skógana með hrísbyrði á bakinu, eða að tína
kornöx, sem fallið höfðu af vögnunum við veg-
inn. Skógarverðirnir voru harðir við okkur, og
bændurnir köstuðu í okkur steinum. Að síðustu
hlutum við að flækjast til borganna, eins og all-
ir gera, sem upp flosna í sveitinni.
Sumar af okkur reyndu að hafa ofan af fyrir
sér með spuna. Aðrar reyndu að selja vetrarepli
við brúarsporðana eða við kirkjudvr. Við ókum
á undan okkur hjólbörum með appelsínum, rétt-
um fram móti vegfarendum blómvönd fyrir fimm
aura, sem enginn vildi líta við. Börnin hæddust
að þessum tannlausa, japlandi munni, lögreglan
hræddi okkur, vagnarnir veltu okkur um koll.
Framhald á bls. 35
REYKJALUNDUR
23