Húnavaka - 01.05.1964, Qupperneq 45

HÚ NAVAKA
4:5
liafi lialt llest annað freinur sér til ágætis en örva listrænar kenndir
einstakra manna og hópa, og þá kannske sí/t af öllu siing með þeim
hætti sem karlakór útheimtir. F.g lrefi álitið, að sá Iiugsunarháttur
hafi þ;i loðað \ ið mangt eldra fólk, að bókvitið yrði ekki látið í ask-
ana og þá væntanlega scingur ekki heldur. Kirkjuscingur þótti sjálf-
sagður, og það var sungið í göngum og réttum og ciðrum mannfund-
um, el svo har undir. Kn það var siingur, sem ekki kostaði auka-
legar frátafir, því þá siing hver með sínu nefi og gæði söngsins fór
alveg eltir innblæstri stundarinnar. I ]rá daga var það lögmál vinn-
unnar, sem gilti öllu öðru framar, jaliit lyrir unga sem gamla. Og
svipa fátæktar og þeirrar skammar, sem í því fólst að þiggja af sveit,
vofði yfir hverjum þeim einstaklingi, sem leylði sér einhverja sliik-
un frá þeirri meginregiu. Ég byggi það ekki á neinum sérstök-
um staðreyndum, en mér finnst samt ég Itali nokkra ástæðu til að
ímynda mér, að almenningsálitið hafi ekki verið einróma þessum
lélagsskap í vil, og þar lia.fi meira gætt þess sjónarmiðs, að þessir
ungu menn hefðu getað fundið manndómi sínum og góðum hæfi-
leikum annað og þarfara viðnám, en scöngæfingar nokkurn veginn
reglulega yfir veturinn. Og ég veit ekki hvort það er svo mjög
óraunsæ fullyrðing, að þeir m-enn liafi verið til, sem ósárt var uni,
að ekki drægist úr hömlu, að tíminn og aðstæðurnar settu punkt-
inn aftan við þessa söngsögu áttmenninganna, eins og svo inargra
lélaga annarra, þá og síðar.
En þessir ungu menn hittu á óskastund með framgang þessa
áhugamáls síns. Og það var lán sveitarinnar, að þeir mátu meira
lélagslegan þroska og að finna listrænum kenndum sínum útrás á
fagran og lífvænlegan hátt, en hefja einstefnu akstur í söfnun fjár-
muna. Með því sköpuðu þeir samferðamönnunum miklu heilbrigð-
ara en þótt þeir hefðu lagt sig alla fram um að safna
nokkrum krónum í sokkbol til að skila eftirkomendum sínum þeg-
aT saga þeirra yrði <511. Og lengi Irarn eftir árum var það ófrávíkjan-
leg regla forráðamanna kórsins, að taka aldrei á sig pening í söng-
ferðum. Saga stofnendanna verður því kennd við alla hluti fremur
en eigingirni í þess orðs venjulegu merkingu.
Þessi tilraun þeirra til að upphefja hversdagsleikann og sjá hann
í skyni nýrri og fegurri staðreynda, er að mínum dómi í ætt við
eðlisávísun farfuglanna, sem fljúga hvert vor norður í þessa dali,
meðan þeir enn eru lítt grónir og aðrar byggðir þessa góða lands,