Húnavaka - 01.05.1964, Qupperneq 53

H Ú N A V A K A
treysti sér ekki til að ganga, heltlur lór ríðancli alla leið, og skil ég
ekki, að liann skyldi ekki verða veiknr, þ\í svo kalt \ar hontnn, en
það varð ekki.
I>að er ekki að orðlengja það, að eftir langa inæðn og niikið erl'-
iði, erum \ ið komnir alla leið að inelununi við Strönguk\’ísl, þar
sem kofinn okkar stendur, en þá er svo mikið myrkur bæði af nótt
og liríð, að við vorum farnir að ráðgera að bíða til morguns unclir
hengju, sem myndazt hafði í melbrúninni, þ\í að okkur \ irtist til-
viljun ein, ef' við l'yndum kofann eins og veðrið var. F.n þegar \ ið
höfðum beðið þarna góða stund, birtir allt í einu og sér til tungls-
ins. Við urðum heldur glaðir og tveir okkar leggja þegar af st;ið
að leita kofans og fá hjálp, til þess að kttma hestunum upp fyrir
hengjuna. Fara þeir Guðmundur fósafatsson og Tryggvi Jónasson.
og líðtui ekki á lcingu, þar til Guðmundur kemur aftur og með hon-
um Sigurður Þorfinnsson, en Tryggvi \arð eftir í kofanum, sem
Jjeir félagar höfðu strax fundið, þegar rofaði til, en jreir Sigurður
Þorfinnsson og Finar bróðir minn höfðu verið úti og gætt hest-
anna. Nú var lagt af stað og brotizt með hestana upp yfir liengj-
itna og gekk það við illan leik, en þá vorum \ ið von bráðar komnir
lieim að kofanum, og hestarnir í skjól.
Mikill fögnuður ríkti í kofanum, þegar allir voru Jjar saman
komnir heilir á húfi, og ekki veit ég með \ issu, hvort þeir hafa ver-
ið öllu betur haldnir, sem biðu okkar í óvissu, en við, sem úti í
hríðinni vorum. Ég gerði það fyrir Sigurjón í Hólum, að súpa á
gangnapelanum hans, en hann kenndi sér hálfpartinn um villu
mína. Hann hafði farið að elta einhver tryppi, sem farið hiifðu úr-
leiðis, en kom auðvitað ekki til hugar að ég mundi villast á meðan.
\bð lögðum okkur smástund, en Jjar sem komið var undir morgun
varð fáum svefnsamt og þ\ í lljótlega risið aftur. Veðrið hafði mik-
ið skánað, enda þótt enn þá væri hríðarveður. F.n ljótt var um að
litast, þar sem skilið hafði verið við féð kvöldið áður. í snjó og
krapi í lækjum og tjörnum höfðu margar kindur orðið til, og má
mikið vera, ef ekki hafa orðið slæmar heimtur hjá sumum þá um
haustið.
Þennan dag gerðist ekkert sögulegt, en það gekk seint að koma
fénu áfram vegna ófærðar, og skánaði þé> heldur er utar dró á heið-
ina. Næstu og jafnframt síðustu nóttina á heiðinni, var gist við Galt-
ará, bæði í kofa og tjöldum. Síðasta daginn á heiðinni var ágætt
4*